ΝΕΑ ΠΕΙΝΑΛΕΑ ΕΠΑΝΟΔΟΣ ΕΝΟΣ ΘΙΑΣΟΥ ΤΡΕΞΕ ΛΑΕ ΜΟΥ, ΦΤΥΣΕ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΧΑΣΟΥ

Η κάλπη απ’ τήν
φύση της
είναι μία παρθένος,
κρατεί δέ τόν υμένα της
ακέραιον μέ σθένος.

Μέχρι νά έλθει η στιγμή
τής διακόρευσής της
η κάλπη κρύπτει μυστικά
πρός χάριν τής τιμής της.

Φορά μιάν ζώνη ισχυρά
κυρίως εκ δαντέλας
μέ βουλοκέρι άνωθεν
στό χρώμα τής κανέλας.

Πάνω της στέκει αυστηρός
ο φύλακας Ιππότης,
ο εποπτεύων τήν οπήν
σώζων τό γόητρό της.
Ένας παρθενοφύλακας
χρήζει αξιοπιστίας,
καί ερευνάται απηνώς
μέχρι ακροβυστίας.

Ακροβυστία πάει νά πεί
τού πέους τό μπλουζάκι
πού οι ραβίνοι κόπτουσι
μέ ένα ξυραφάκι.

Τοσαύτη αυστηρότητα
τοιαύτη εντιμότης
τήν κάλπη προασπίζεται
κι όλα γιά τό καλό της.

Απ’ τήν αυγή η τελετή
τής ρίψεως φακέλων
αρχίζει ασταμάτητα
στήν κόρη τών αγγέλων.

Δίπλα σέ μίαν τράπεζα
τάς κεφαλάς κρατώντας
μία αγέλη ελεγκτών
ελέγχει τούς παρόντας.

Κατάλογοι, ταυτότητες
τυρόπιτες, σουβλάκια
επιπολάζουν όλα τους
έως καί στά πλακάκια.

Κύνες, γαλέες σωρηδόν
-ετούτα δέν ψηφίζουν-
λαθρέως καθαρίζουνε
τούς κάδους πού μυρίζουν.

Κραγιόνια, περιδέραια
βέρες καί δαχτυλίδια
περιφρονούν τά φτωχικά
κι ανύπαρκτα στολίδια.

Εδώ ο πάμπλουτος αστός
σμίγει μέ τόν εργάτη
πλαγίως δέ τόν ερευνά
λές κι είναι η Χιονάτη.

Στήν κάλπη η συνάντηση
(είναι κι οι δυό τους ίσοι
γιά ένα δεπτερόλεπτον
θάμνος καί κυπαρίσσι).

Κι έρχετ’ η νύχτα απηνής
κι όλα τά συσκοτίζει
κι αυτό πού λέμε «άξιον»
ουδόλως πιά αξίζει.

Αδέξιοι, κακόμοιροι
βαβίζουμε στήν στάχτη
ενώ οι μοίρα γνέθεται
στής ερημιάς τ’ αδράχτι.

******************************
******************************
Η εκπαρθένευση τής κάλπης
δέν είναι αιμάσσουσα. Είναι
ένα συνεχές μουρμούρισμα,
πού δηλώνει τήν ανοησία μας.