Να μετεγγραφούν σε ελληνικά ΑΕΙ ζητούν οι φοιτητές μας στη Λʼ Άκουιλα

Την άμεση αποκατάσταση της σπουδαστικής τους σταδιοδρομίας διεκδικούν οι 307 έλληνες φοιτητές του Πανεπιστημίου της Λ’ Άκουιλα, που έχει σταματήσει να λειτουργεί από τότε που η πόλη επλήγη από τον φονικό σεισμό.

Όπως αναφέρουν σε επιστολή που έστειλαν οι φοιτητές στους βουλευτές, η κατάσταση στη σεισμόπληκτη πόλη είναι δραματική και ουδείς γνωρίζει πότε θα επουλωθούν οι πληγές της.

«Είναι φανερό», αναφέρουν στην επιστολή τους, «ότι η ιταλική κυβέρνηση θα μεριμνήσει να επουλώσει πρώτα τις δικές της πληγές και μετά θα νοιαστεί για μας και είναι λογικό να μην αναμένουμε να συμπεριληφθούμε σε κανένα ιταλικό σχέδιο μελλοντικής οικονομικής αποκατάστασης και βοήθειας.

Δεν είναι γνωστό πώς και πότε οι περίπου 27.000 φοιτητές του Πανεπιστημίου μας θα μπορέσουν να μετεγγραφούν σε άλλα ιδρύματα, ενώ φαίνεται ότι η σπουδαστική σταδιοδρομία των 307 Ελλήνων αναβάλλεται στην πράξη, μέχρι νεωτέρας.

Αλλά και η απλή επιστροφή στην ισοπεδωμένη Λ’ Άκουιλα θα αποτελέσει ισχυρή ψυχική δοκιμασία για όλους μας, όχι μόνο λόγω των ελληνικών απωλειών, αλλά και των ιταλικών. Σε μια πόλη 70.000 κατοίκων ήμασταν όλοι λιγότερο ή περισσότερο γνωστοί μεταξύ μας, και όλοι μας έχουμε φίλους και συμφοιτητές μεταξύ των πάνω από 290 νεκρών και πάνω από 1.500 τραυματιών.

Μας απασχολεί ιδιαιτέρως το σφράγισμα, έστω και προσωρινά, του πυρηνικού αντιδραστήρα του Γκραν Σάσο, 12 χλμ. από την πόλη, εκ των μεγαλυτέρων της κατηγορίας του στην Ευρώπη. Δεδομένης της εγκατάστασής του στην καρδιά του ομώνυμου όρους, κάτω από μεγάλο υδάτινο κοίτασμα, είναι εύλογη η ανασφάλειά μας για την καταλληλότητα του πόσιμου νερού.

Το κυριότερο όμως από αυτά που μας προβληματίζουν είναι η τύχη της σπουδαστικής μας σταδιοδρομίας.

Η κατάρρευση των πανεπιστημιακών κτιρίων του ιστορικού κέντρου είναι σχεδόν καθολική και η μόνη λύση που έχει προταθεί μετά τη μερική κατάρρευση και των νέων σχετικά (παραδόθηκαν στο μέσον της δεκαετίας του 1990) κτιρίων του Πολυτεχνείου και του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου, είναι η μετεγγραφή μας σε μακρινά ιδρύματα, αφού τα κοντινά πανεπιστήμια Τέραμο, Κιέτι και Πεσκάρα ήταν συμπληρωματικά της πρωτεύουσας Λ’ Άκουιλα.

Θεωρούμε δίκαιο, αφού πρόκειται να μετακινηθούμε ούτως ή άλλως, να επιστρέψουμε σε ομότιμα και ομοταγή ελληνικά ιδρύματα, στα αντίστοιχα έτη φοίτησης, μέτρο που θα ήταν μια ικανή αποκατάσταση στην άνευ προηγουμένου οικονομική, ψυχική και σωματική τραγωδία που ζήσαμε».