Για μια κοινωνική Ευρώπη, για ευρωπαϊκούς θεσμούς αλληλεγγύης και ανάπτυξης
Δημιουργήσαμε το Πανελλήνιο Μακεδονικό Μέτωπο ως απάντηση στην κραυγαλέα χρεοκοπία του πολιτικού μας συστήματος.
Συστρατευτήκαμε για να παλέψουμε στην Ευρώπη για τα μεγάλα εθνικά μας θέματα που εξορίσθηκαν από την ατζέντα των κατεστημένων κομμάτων σε όλη την προεκλογική περίοδο.
Σκοπιανό, Κυπριακό, Ελληνοτουρκικά είναι στην απόλυτη προτεραιότητά μας, όπως επίσης και ένα ευρωπαϊκό σχέδιο ανάπτυξης για την έξοδο από την κρίση. Θέλουμε ένα ευρωπαϊκό σχέδιο με επίκεντρο την απασχόληση, τις δημόσιες επενδύσεις, τις ενεργητικές πολιτικές ενίσχυσης των αδυνάτων και την όντως πράσινη οικονομία.
Συστρατευόμαστε ενάντια στη φθορά και την παρακμή. Έχουμε τη θέληση και τη δύναμη να προχωρήσουμε. Στόχος μας, να συσπειρώσουμε και να εκφράσουμε τις δυνάμεις αναγέννησης του δημοσίου βίου της χώρας και εξόδου του από το σημερινό τέλμα.
Οραματιζόμαστε και θα αγωνισθούμε για ένα ελπιδοφόρο μέλλον για την πατρίδα μας και τον λαό μας στο πλαίσιο μιας Ευρώπης των Λαών, των Εθνών και των Πολιτών.
Θέλουμε να εκπροσωπήσουμε τους ανεκπροσώπητους και να υπερασπιστούμε τους ανυπεράσπιστους: Τους άνεργους, τους φτωχούς, τους νεόπτωχους και τους εν γένει αδύνατους του συστήματος. Είμαστε στο πλευρό των μη προνομιούχων. Η φωνή εκείνων που δεν έχουν φωνή.
Διεκδικούμε δυναμικά ευρωπαϊκούς θεσμούς κοινωνικής αλληλεγγύης, βιώσιμης ανάπτυξης και πολιτικές που καρδιά των ενδιαφερόντων τους είναι ο άνθρωπος και ο πολίτης.
Μιλούμε για βαριά κρίση του πολιτικού μας συστήματος, του δικού μας πρωτίστως, αλλά γενικότερα της παθολογίας του διεθνούς συστήματος. Στον παγκοσμιοποιημένο νεοφιλελευθερισμό καταντήσαμε αντί των εκλεγμένων να αποφασίζει η αγορά. Οι λεγόμενοι αιρετοί άρχοντες άρχονται, δεν άρχουν. Είναι δυστυχώς ο διάκοσμος του νέου συστήματος. Έχει απόλυτο δίκαιο ο Ramonet όταν υπογραμμίζει ότι η παγκοσμιοποίηση και η αδράνεια των πολιτικών ηγετών (όλων των κομμάτων) ευνόησαν αυτά τα χρόνια μια μετατόπιση της εξουσίας. Τα πραγματικά αφεντικά δεν είναι όσοι κρατούν τα επιφαινόμενα της πολιτικής εξουσίας (κυβερνήσεις, Βουλές, κόμματα), αλλά εκείνοι που ελέγχουν τις χρηματιστικές αγορές, τους μιντιακούς ομίλους, τις επικοινωνίες, τις πληροφορικές βιομηχανίες και τις γενετικές τεχνολογίες. Αυτή η νέα τάξη πραγμάτων επικυριαρχεί άνευ αντιστάσεως και τα κόμματα εξουσίας δεν μας λένε τίποτε για το αν, και προπαντός πώς, θα αντιμετωπίσουν αυτό το φαινόμενο. Κοινοβούλια, κόμματα, συνδικάτα, ΜΜΕ, τελούν υπό τον απόλυτο έλεγχο της αγοράς.
Επιθυμούμε ακριβώς εδώ να υψώσουμε ένα ανάχωμα. Και όσο πιο πολλοί συστρατευθούν μαζί μας, τόσο πιο ισχυρό μπορεί να καταστεί αυτό το ανάχωμα-έπαλξη αντίστασης και αντεπίθεσης της Δημοκρατίας κατά των ποικίλων μορφών αθέατης υπονόμευσής της. Ζούμε στην επικυριαρχία ενός φαινομένου που οι αναλυτές ονομάζουν «άνοδο της ασημαντότητας». Ο πολίτης απενεργοποιημένος σε κατάσταση γενικής παθητικότητας. Με ολίγη καταναλωτική και τηλεοπτική πλύση εγκεφάλου γίνεται εύκολα «ικανοποιημένη μάζα», δίχως θέληση και δίχως προορισμό. Είναι εμφανής η προσπάθεια των περισσότερων μεγάλων ηλεκτρονικών ΜΜΕ να ενισχύσουν την τάση των αηδιασμένων πολιτών για αποχή. Αλλά αν αυτοί απόσχουν θα ψηφίσουν οι απροβλημάτιστοι και ικανοποιημένοι. Και τότε η εσχάτη πλάνη θα είναι χείρων της πρώτης. Το σύστημα εμφανίζει μια φοβερή απορροφητικότητα παντοειδών κραδασμών. Τους νέους τούς εξωθεί στις καφετέριες και στο πατρικό πορτοφόλι. Δυστυχώς στις καφετέριες δεν συχνάζουν επαναστάτες.
Τα κόμματα κατάντησαν γραφειοκρατικοί μηχανισμοί δίχως ζωή, δίχως ιδέες, δίχως όραμα. Οι εξουσιαστικές ομάδες των κομμάτων, δηλαδή ο εκάστοτε «εξής ένας», διαχειρίζονται τις φοβερές σχέσεις με την Αγορά και την Επικοινωνία. Αυτός που απουσιάζει από τη σχέση είναι ο Λαός, ο μόνος ωστόσο που δικαιούται να είναι. Αυτός όμως είναι ο στόχος της σχέσης και το θύμα της.
Όσο η κριτική ικανότητα του λαού είναι η ελλειπτική, τόσο ευκολότερα υποκύπτει στην εικονική πραγματικότητα που κατασκευάζει η Επικοινωνία.
Ο δικομματισμός χρησιμοποιεί, όταν κινδυνεύει, την πόλωση. Εν ονόματί της επιβάλλεται πάντοτε μια σύγχυση στον λαό και προσπαθούν να τον καταστήσουν έρμαιο, ανίκανο να λειτουργήσει κριτικά, «ζαλισμένο κοπάδι».
Τα κόμματα εξουσίας λανσάρουν ψευδοδιλήμματα. Τα ελεγχόμενα ΜΜΕ επιδίδονται στην προβολή και επιβολή των «ειδώλων» τους. Σπανίως πού και πού ακούγεται κάποιου είδους αυτοκριτική. Αλλά έρχεται αμέσως η δικαιολογία και το οίκοθεν συγχωροχάρτι.
Θέλουμε μια Κοινωνική Ευρώπη πολιτικά ολοκληρωμένη με κοινή εξωτερική και αμυντική πολιτική και κοινό ευρωπαϊκό στρατό.
Είμαστε στρατευμένοι για το καλό, το σωστό και το αληθινό.