Βυζάντιον

Επειδή ψηφίζω ως ετεροδημότης στον τόπο κατοικίας μου, εισήλθα στον ειδικό δικτυακό τόπο του υπουργείου Εσωτερικών προκειμένου να μάθω σε ποιο εκλογικό τμήμα της πρωτευούσης θα συναντήσω τους ξενιτεμένους συμπατριώτες μου. Με έκπληξη πληροφορήθηκα ότι φέτος ψηφίζω στο δημοτικό σχολείο της Αγίας Ελένης, στο τέλος της Boulevard General Artigas, λίγο πριν από το λιμάνι του Μοντεβιδέο. Βέβαια μπορώ να πάρω άδεια και να πάω, αλλά είναι περίπου 18 ώρες πτήσης και μάλλον δεν αξίζει τον κόπο η ταλαιπωρία. Μετά κάποιος μου είπε ότι μπορώ, με τις κατάλληλες γνωριμίες, να δημιουργήσω μία offshore προσωπικότητα, ένα υπεράκτιο «εγώ», το οποίο θα αναλαμβάνει τις διάφορες δουλειές στην περιοχή, θα ψηφίζει για μένα, θα υπογράφει τη σύσταση εταιρειών, θα παίρνει το ferry και θα πετιέται μέχρι το Μπουένος Άιρες για να ψωνίσει κοριτσάκια. Ομολογώ ότι άκουσα την ιδέα με έκπληξη. Μετά, όμως, μου εξήγησαν ότι υπάρχουν μέλη του υπουργικού συμβουλίου, επιφανή μέλη του Κοινοβουλίου και του Ekali Club που στην πραγματικότητα δεν ζουν στην Αθήνα, αλλά στο Μοντεβιδέο. Στην Αθήνα έχουν φέρει τον offshore εαυτό τους για τις βρωμοδουλειές, ενώ οι ίδιοι απολαμβάνουν την ανεμελιά που προσδίδει η απόσταση.

Υποθέτω ότι θα είναι και αφροδισιακό. Έχεις βγάλει μερικά εκατομμύρια στη Λατινική Αμερική και μαζί με τον offshore εαυτό σου απολαμβάνετε φαντασιώσεις που σας ταξιδεύουν στα άκρα. Ντύνεσαι, ας πούμε, αξιωματικός των ναζί, που επίσης είχε διαφύγει εκεί κάτω, βάζεις και μερικές λατίνες να ντυθούν αναλόγως και κάνεις πάρτι με το μαύρο χρήμα που πέρασε όλο τον Ατλαντικό, ξεπλύθηκε με λουλάκι και σε περιμένει αστραφτερό για μια νέα ζωή. Σκέφτομαι επίσης πως αν οι θεσμοί και η Δικαιοσύνη της κανονικής πατρίδας μας, της Ελλάδας δηλαδή, λειτουργούσαν στοιχειωδώς ομαλά, το ελληνικό Κοινοβούλιο θα έπρεπε να συνεδριάζει στο Μοντεβιδέο. Πώς ήταν η κυβέρνηση στο Κάιρο κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο; Ακριβώς το ίδιο. Φυγάδες στην Ουρουγουάη. Ποτέ μου δεν κατάλαβα την απληστία. Έχεις καταπιεί απίστευτα εκατομμύρια και επιμένεις να κάθεσαι εδώ να ταλαιπωρείσαι, να βουτάς τα μοκασίνια (και τα τακούνια) στις λάσπες των χωριών, να σκονίζεις το SUV, να ντρέπεσαι για το σκάφος που απέκτησες, για την εσωτερική μεζονέτα στην πολυκατοικία του Κολωνακίου, για το τζακούζι στο πλυσταριό. Τι στο διάολο θέλεις και κάθεσαι εδώ; Έχεις τόσα λεφτά που μπορείς να πάρεις όλη την οικογένεια μαζί, όσο μεγάλη και αν είναι, ξεκινώντας μια νέα ζωή τόσο μακριά. Το καλοκαίρι σου θα είναι ο χειμώνας μας, η μέρα σου η νύχτα μας. Και η ανάμνησή σου θα σβήσει σαν ηλεκτρονικά ίχνη παναμέζικης τράπεζας. Είσαι τόσο άπληστος τελικά;
•••

Σήμερα δεν θέλω πολλά. Αρκεί να ακούσω μια ατάκα του τύπου «μιλάμε για σκάνδαλα, αλλά ξεχνάμε ότι το πραγματικό διακύβευμα των εκλογών είναι η Ευρώπη των πολιτών». Δεν με ενδιαφέρει, το κατάλαβες; Πρώτον, επειδή δεν ανήκουμε στην Ευρώπη, αλλά στην Ουρουγουάη και σε άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής, ενίοτε και της Αφρικής, με πρώτη και καλύτερη τη Λιβερία. Δεύτερον, επειδή με τρελαίνει αυτή η επίφαση δημοκρατίας σε ένα καθεστώς αρπαχτής και πολέμου συμμοριών. Είναι σαν να λες στον κάτοικο του Σικάγου το 1920 ότι πάνω από όλα προέχει να πάει να ψηφίσει για δήμαρχο. Και εν τέλει, στην κατάσταση που είμαστε, ουδόλως θα με εξέπληττε αν έβγαινε ο Αντώναρος γύρω στις 18.30, μισή ώρα πριν κλείσουν οι κάλπες, και ανακοίνωνε τα αποτελέσματα. Θα μου πεις μπορεί να το κάνουν πιο κομψά, να τα πει ο Πρετεντέρης κατά τις 19.10, έτσι να τηρούνται και κάποια προσχήματα. Αλλά, αλήθεια, έχει καμία σημασία; Τι αξία έχει αυτή η επίφαση δημοκρατικότητας; Καμία. Είναι σαν να διαλέγεις τον τρόπο με τον οποίο θέλεις να σε εκτελέσουν.
•••

Σκέφτομαι πως θα ήταν εξαιρετικό αν μπορούσες, ως πολίτης, να πάρεις την αποζημίωσή σου και να απολυθείς από το ελληνικό κράτος. Να πληρωθείς ανάλογα με τα χρόνια που έζησες εδώ, τους φόρους που κατέβαλες, τις φορές που ψήφισες. Και να πας στην Ουρουγουάη. Το ιδανικό σενάριο θα ήταν να παντρευτείς και μία κόρη Καραβέλα και με την προίκα να ανοίξεις ένα ελληνικό εστιατόριο. Όπως και να έχει, είναι καλύτερο να είσαι μακριά από εδώ. Στη Λατινική Αμερική, εκεί όπου οι δικτατορίες είναι αυθεντικές, εκεί που ξέρεις ότι όταν βλέπεις το τανκ στο δρόμο εσύ το βουλώνεις. Εδώ πρέπει να διαβάζεις πίσω από την είδηση, να πιάνεις το υπονοούμενο στο δελτίο ειδήσεων, να θεωρείς το ψέμα και την υποκρισία ως πρέπουσα πολιτική συμπεριφορά. Όχι, καλύτερα τα τανκς και οι στρατηγοί που σε μαντρώνουν στο γήπεδο, παρά τα media και η εθελουσία προσέλευση στο Πεδίον του Άρεως. Αλλά υπάρχουν και καλά νέα.
Λέει ο παπαγάλος του νεοκλασικού κτιρίου απέναντι από το πάρκο: «Η κυρία έχει τελειώσει. Έχει τελειώσει τουλάχιστον όσον αφορά τη στάση που θα κρατήσουμε στα σχέδια της για να πάρει το μαγαζί στα χέρια της. Η ζημιά που έγινε είναι τεράστια και εκείνο το πρωί μας έσπασε τα νεύρα όταν τηλεφώνησε και απειλούσε ότι θα προκαλέσει τεράστιο σάλο έτσι και δεν την καλύψουμε». Δεν ξέρω γιατί, αλλά τους πιστεύω. Οι ίδιοι παπαγάλοι, που δίνουν τα φτερά τους για το καπέλο του μεγάλου αρχηγού, μουρμούριζαν από την αρχή της εβδομάδας, έκαναν τέτοιο άδειασμα που παρέσυρε τα πάντα. Μόνο δύο εφημερίδες έμειναν για να την υπερασπιστούν. Η μία, η σοβαρή, που δεν είχε ούτε λέξη στην πρώτη σελίδα της και η δεύτερη, που απλώς κάνει τη δουλειά της. Ουφ, άντε να τελειώνουμε.
•••

Όχι, τώρα αρχίζουμε. Να καταλαβαίνουμε. Συνομιλώ με σοφή κουκουβάγια. «Κατάλαβες μικρέ και άδολε Προκόπιε τι ακριβώς συνέβη με τη φυγή Χριστοφοράκου και Καραβέλα; Έχεις αντιληφθεί ότι αυτό που τους έσπρωξε στα ξένα ήταν το κλείσιμο της Βουλής; Μην πάρεις τα λόγια μου ως απόλυτα αληθινή πληροφορία, για να μην έχεις και προβλήματα. Να τα εκλάβεις ως σενάριο. Όσο η Βουλή ήταν ανοιχτή, ο Χριστοφοράκος και ο Καραβέλας μπορούσαν να διαπραγματεύονται, εκβιάζοντας ότι θα δώσουν ονόματα. Όμως από τη στιγμή που κλείνει η Βουλή και τα αδικήματα παραγράφονται, οι δύο της Siemens έχασαν αυτομάτως το βασικό διαπραγματευτικό τους χαρτί. Δεν απειλούσαν πλέον με ειδικά δικαστήρια, αλλά με πολιτική διαπόμπευση, κατάσταση που είναι ευχερώς διαχειρίσιμη στην Ελλάδα, καθώς το πολιτικό πρόσωπο μπορεί να ισχυριστεί ότι επιθυμούν την εξόντωσή του κ.λπ. Το κλείσιμο της Βουλής, λοιπόν, τους έδωσε το σήμα να τα μαζέψουν και να φύγουν καθώς η κυβέρνηση ήταν, τελικά, υποχρεωμένη να κάνει την κίνηση». Να το δεχθώ ως αληθινό; Ελπίζω τουλάχιστον να πουν τα ονόματα στη Γερμανία. Και όλα δείχνουν ότι στο τέλος θα τα πουν, δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Δεν ξέρω τι να πιστέψω. Δεν κάθομαι καν να ακούσω τον άλλον που έρχεται και μου λέει: «Προκόπιε, θέλεις λεπτομέρειες για μια δουλειά που έγινε πρόσφατα και απέφερε μίζα δώδεκα εκατομμυρίων ευρώ;». Όχι, δεν θέλω, γιατί δεν μπορώ να αποδείξω τίποτα. Δεν ενδιαφέρομαι ούτε για το δόλωμα που μου πετάει κάποιος λέγοντάς μου για ενδιαφέρουσες επενδύσεις στο real estate από εξέχον μέλος του εγχώριου πολιτικού προσωπικού. Και έχω αποφασίσει πως είναι εξόχως βολικό να το βουλώνεις, ακόμα καλύτερα να το βουλώνεις βάζοντας πακέτα ευρώ στο στόμα. Θλίβομαι, βέβαια, που είμαι μικρός και ασήμαντος, ένα στάχυ που δεν αξίζει να κόψεις, μια γλάστρα που δεν μπαίνεις στον κόπο να ποτίσεις…
•••

Τα πολιτικά μας κόμματα κατέκτησαν -και επισήμως- το χάλκινο μετάλλιο στη διαφθορά παγκοσμίως. Με λίγη προσπάθεια θα περάσουμε τον Παναμά και τη Βολιβία που είναι στις δύο πρώτες θέσεις του βάθρου. Και όταν τα κόμματα είναι τόσο διεφθαρμένα, λογικό είναι να βάζει και ο Τύπος το δάχτυλο στο μέλι. Διεφθαρμένα κόμματα επιβιώνουν μόνο με τον συνεταιρισμό του Τύπου. Κόμματα, Τύπος, οικονομική κρίση και λαθρομετανάστευση καλλιεργούν το νοσηρό περιβάλλον για την επώαση του αυγού του φιδιού. Ο νέος φασισμός δεν θα επιβληθεί διά της βίας, θα έρθει διά της λαϊκής επίκλησης. Δεν ξέρω αν θα είμαστε εδώ, αλλά θα με θυμηθείτε στα σίγουρα.