Το σουηδικό παράδοξο

Η Σουηδία αυτή, δυστυχώς, δεν υπάρχει σήμερα. Τη θέση της, ιδιαίτερα με τον σημερινό υπουργό Εξωτερικών Καρλ Μπιλντ, έχει πάρει μια άλλη Σουηδία, που πρωτοστατεί σε ατλαντισμό, φιλοΝΑΤΟϊσμό, αντιρωσισμό και φιλοτουρκισμό.

Η μεγάλη στροφή της Σουηδίας ξεκίνησε με την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης και την έλευση Γέλτσιν, που προσωποποίησε την παρακμή και την αδυναμία της Ρωσίας. Αρκεί κανείς να σημειώσει ότι κατά την περίοδο αυτή τα σύνορα της χώρας αναδιπλώθηκαν πέρα από τα σύνορα της Ρωσίας του Μεγάλου Πέτρου.

Η Σουηδία, όπως και οι βαλτικές και οι ανατολικοευρωπαϊκές χώρες, ακόμη και η Γεωργία του Καυκάσου, πίστεψαν ότι ήρθε η ώρα, με τη βοήθεια της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ, να πάρουν ενός είδους ιστορική εκδίκηση και να πρωτοστατήσουν στην απώθηση της Ρωσίας όσο το δυνατόν ανατολικότερα.

Άλλοθι για την πολιτική αυτή είναι η κατοχύρωση της ασφάλειάς τους σε μόνιμη βάση. Πραγματικός όμως στόχος είναι η επέκταση της επιρροής και του ρόλου τους στην περιοχή, υπό την σκιά των ΗΠΑ και της ΕΕ.

Με άλλα λόγια, οι χώρες αυτές ενστερνίστηκαν πλήρως την αναθεωρητική, αντιρωσική πολιτική των ΗΠΑ, που εξέφρασε με την πιο ακραία μορφή της η κυβέρνηση Μπους.

Αισθάνθηκαν άβολα όταν ο νέος αμερικανός Πρόεδρος Ομπάμα έκανε λόγο, κατά την πρώτη επίσκεψή του στην Ευρώπη, για νέο ξεκίνημα στις αμερικανορωσικές σχέσεις. Επιδιώκοντας την ανακοπή της πολιτικής αυτής, έσπευσαν προσφάτως να οργανώσουν γυμνάσια του ΝΑΤΟ στη Γεωργία. Από τα γυμνάσια αυτά απέσχαν Γαλλία και Γερμανία. Συμμετέσχε όμως, κατά δημοσιογραφικές τουλάχιστον πληροφορίες στον διεθνή Τύπο, η Ελλάδα! Ακόμη μια εκδήλωση πολιτικής σχιζοφρένειας που χαρακτηρίζει τη σημερινή ελληνική εξωτερική πολιτική.

Αναβίωση παλαιών δαιμόνων;

Αναρωτιέται κανείς τι συμβαίνει πραγματικά με την πολιτική της Σουηδίας, που επισήμως παραμένει πάντα ουδέτερη, αλλά πρωτοστατεί σε Ατλαντισμό;

Πιστεύει ακόμη ότι δεν παρήλθε η εποχή Γέλτσιν και ότι προσφέρονται σ’ αυτήν οι ιστορικές περιστάσεις για μια νέα αναθεωρητική πολιτική έναντι της Ρωσίας, με στόχο τη διαμόρφωση σφαίρας επιρροής στον ευρύ χώρο της Ανατολικής Ευρώπης μεταξύ Βαλτικής και Μαύρης Θάλασσας;

Υπενθυμίζεται ότι οι Σουηδοί και άλλοι λαοί της Βαλτικής και των σκανδιναβικών χωρών διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο κατά τον Μεσαίωνα στην περιοχή αυτή, ακολουθώντας, ως πολεμιστές και έμποροι, τους υδάτινους δρόμους των ποταμών. Τότε υπηρετούσαν και ως μισθοφόροι στην ανακτορική φρουρά του Βυζαντίου, οι περίφημοι Βαράγγοι. Έπαιξαν επίσης σημαντικό ρόλο στη δημιουργία του πρώτου ρωσικού κράτους, στην περιοχή του Βόλγα.

Στη νεώτερη εποχή, όταν οι Σουηδοί αποτελούσαν σημαντική στρατιωτική δύναμη και επενέβαιναν στους πολέμους της Ευρώπης, ο σουηδός βασιλεύς Κάρολος XII εξεστράτευσε, πριν από τον Ναπολέοντα, κατά της Μόσχας και κατόρθωσε να φτάσει μέχρι τα περίχωρά της ύστερα από πολλές μεγάλες νίκες.

Οι Ρώσοι, υπό τον Μεγάλο Πέτρο, ακολούθησαν την ίδια τακτική που εφάρμοσαν αργότερα και οι διάδοχοί του, την αναδίπλωση σε βάθος στις αχανείς ρωσικές εκτάσεις μέχρι την εξάντληση και φθορά του αντιπάλου.

Ο Κάρολος XII υπέστη τραγική καταστροφή. Ο ίδιος τραυματίστηκε, αλλά κατέφυγε στην Κωνσταντινούπολη για να συνεχίσει, από άλλη κατεύθυνση, με τους Τούρκους τον αντιρωσικό αγώνα.

Η Σουηδία αναγκάστηκε να υπογράψει ταπεινωτική ειρήνη. Από τότε εγκατέλειψε την «ιμπεριαλιστική» της πολιτική και ακολούθησε σταθερά, επί δύο αιώνες, πολιτική ουδετερότητας. Ενέμεινε στην πολιτική αυτή ακόμη και κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ακόμη και αν η ουδέτερη πολιτική της δεν ήταν τόσο άσπιλη.

Υπό την πίεση της Γερμανίας δέχθηκε να εφοδιάζει την πολεμική βιομηχανία του Γ΄ Ράιχ με εξαιρετικά στρατηγικό σιδηρομετάλλευμα, που είχε μεγάλη ανάγκη η Γερμανία.

Θέλει να μπει άτυπα στο ΝΑΤΟ

μέσω Ευρωπαϊκής Ένωσης

Στην πραγματικότητα, η σημερινή Σουηδία, πιστεύοντας ότι βρίσκεται μπροστά σε μια ιστορική ευκαιρία με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, θέλει κατά ανομολόγητο και άτυπο τρόπο να μπει στο ΝΑΤΟ από την πίσω πόρτα μέσω της συμμετοχής της στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ακολουθεί την πολιτική αυτή πιστεύοντας ότι υπάρχει σήμερα, με τη συνδρομή του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, πραγματική δυνατότητα αλλαγής του γεωπολιτικού σκηνικού στην Ανατολική Ευρώπη, που θα ήταν προς όφελός της.

Γνωρίζει ότι οποιαδήποτε πρόταση για επίσημη εγκατάλειψη της πολιτικής της ουδετερότητας θα ερχόταν σε αντίθεση με το λαϊκό αίσθημα και δεν θα είχε καμιά ελπίδα να γίνει δεκτή. Θα μπορούσε όμως να γίνει δεκτή εμμέσως, εάν η αμυντική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην οποία η Σουηδία είναι μέλος, ταυτιζόταν με το ΝΑΤΟ. Για τον σκοπό αυτόν, η Σουηδία υπερακοντίζει προς την κατεύθυνση αυτήν και υποστηρίζει την πλήρη ταύτιση ΝΑΤΟ και ΕΕ, ως δύο όψεων του ίδιου νομίσματος.

Υποστηρίζοντας την πολιτική αυτή, ταυτίζεται επίσης εκ των πραγμάτων με όσους υποστηρίζουν την ένταξη της Τουρκίας, χώρας-μέλους του ΝΑΤΟ, στην Ευρώπη.

Ο φιλοτουρκισμός όμως της σημερινής σουηδικής πολιτικής εκπορεύεται επιπλέον από γενικότερους λόγους αντιρωσικού συνδρόμου, που τη χαρακτηρίζει. Μέσα από το πρίσμα αυτό, η Τουρκία υπολαμβάνεται ως στρατηγικός σύμμαχος της Σουηδίας που κατέχει το νότιο κέρας του αντιρωσικού μετώπου, ενώ αυτή μαζί με τις βαλτικές και τις ανατολικοευρωπαϊκές χώρες, κατέχει το βόρειο κέρας.

Η σημερινή σουηδική πολιτική έχει, δυστυχώς, πολύ δυσάρεστες επιπτώσεις στα δικά μας θέματα, τα Ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό.

Η σημερινή σουηδική ηγεσία είναι πολύ ευαίσθητη, όπως παραδοσιακά ήταν η Σουηδία, σε θέμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και Δημοκρατίας. Σπεύδει όμως πολύ πρόθυμα να μιλήσει για ρωσική εισβολή στη Γεωργία, αλλά σιωπά διακριτικά για την τουρκική εισβολή και κατοχή στην Κύπρο. Από την άλλη, προτάσσει, όπως κάνουν οι ΗΠΑ και η Μ. Βρετανία, τη γεωπολιτική σημασία της Τουρκίας και την ατλαντική στρατηγική σκοπιμότητα για την ένταξή της στην Ευρώπη.

Η στάση αυτή είναι πολύ περισσότερο αρνητική για την ελληνική πλευρά γιατί η Σουηδία θα αναλάβει σε λίγες ημέρες την ευρωπαϊκή προεδρία και θα κληθεί να διαχειριστεί υπ’ αυτήν την ιδιότητα το κρίσιμο ραντεβού της Τουρκίας με την ΕΕ στο τέλος του 2009. Κρίμα κυριολεκτικά για τη Σουηδία που ξέραμε και που αγαπούσαμε.