ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ Ή ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ;

Κανέναν ευρωπαίο πολίτη δεν τον συγκινούν οι εκλογές αυτές. Και μάλιστα, τώρα, που σε μας τους Έλληνες μας χαλάνε το τριήμερο της Πεντηκοστής. Στη χώρα μας, οι πολιτικοί μας φρόντισαν να δώσουν πολιτική χροιά στις ευρωεκλογές και να τις μετατρέψουν σε δημοσκόπηση για να προκαλέσουν το ενδιαφέρον του ελληνικού εκλογικού σώματος. Πολιτικοί αρχηγοί, επιφανή κομματικά στελέχη, κομματικοί μηχανισμοί, δημοσιογράφοι, κανάλια και εφημερίδες επιστρατεύτηκαν για να προκαλέσουν τον φανατισμό του ελληνικού λαού για τις ευρωεκλογές. Και μηχανεύονται κάθε είδους γραφικά κόλπα για να πετύχουν την πολυπόθητη για τα κόμματα πολιτική-κομματική συσπείρωση. Και να μοιράσουν τον λαό μεταξύ των κομμάτων. Τα κόμματα ακολουθούν το δόγμα: «Ο κόσμος υπάρχει μόνον όταν μοιράζεται κομματικά»!

Μέσα σε αυτό το νοσηρό, για ευρωεκλογές, κλίμα δεν μπορούσαν να λείψουν τα προπαγανδιστικά πολιτικά συνθήματα, οι διαφημίσεις των κομμάτων και οι οξύτατοι χαρακτηρισμοί των πολιτικών αρχηγών μεταξύ τους και κυρίως μεταξύ των δύο μονομάχων για την εξουσία. Η ΝΔ υιοθέτησε τα «πράσινα παπαγαλάκια» και ουσιαστικά μας μιλάει για άλογες (δηλαδή χωρίς σκέψη και συλλογισμό) προεκλογικές υποσχέσεις του ΠΑΣΟΚ. Δηλαδή, «πράσινα άλογα». Καμία πρωτοτυπία. «Παπαγαλάκια» πράσινα, μπλε, κόκκινα και παντός άλλους χρωματισμού πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν από συμφέρον ή κομματικό φανατισμό. Επομένως το σύνθημα αυτό του κυβερνώντος κόμματος πέφτει στο κενό. Είναι μια κοινότατη διαπίστωση, ευρύτατης αποδοχής και κανένας κάτοικος αυτού του πλανήτη δεν τοποθετεί τα «παπαγαλάκια» μόνον σε μια παράταξη. Το διαπιστώνει παντού, όπου εξασφαλίζουν άφθονη «τροφή». Το ίδιο συμβαίνει και με τα «πράσινα άλογα». Άλογες προεκλογικές υποσχέσεις δίδονται από όλα τα κόμματα και συνήθως από αυτά που διεκδικούν την εξουσία ή προσπαθούν να την κατακτήσουν. Ας θυμηθεί ο πρωθυπουργός τις προεκλογικές του υποσχέσεις στις εκλογές κυρίως του 2004 και να μας πει ποιες από αυτές δεν ήταν «μπλε άλογα». Το ΠΑΣΟΚ προτίμησε να προβάλλει το δίλημμα: «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα;». Ένα δίλημμα που έχει τις ρίζες του στον μαρξισμό και χρησιμοποιείται για τον χαρακτηρισμό ιδεολογιών και κομμάτων που ακολουθούν (και υιοθετούν) κάποια ιδεολογία. Το σύνθημα-δίλημμα αυτό δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το «πας μη σοσιαλιστής βάρβαρος». Και είναι ατύχημα για τη ΝΔ που έδωσε διχαστικό χαρακτήρα στο σύνθημα αυτό του ΠΑΣΟΚ. Η ερμηνεία, την οποία υιοθέτησε ακόμη και ο πρωθυπουργός, ότι τάχα χαρακτηρίζει τους μη ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ βαρβάρους, είναι μια βάρβαρη ερμηνεία. Η σωστή έννοια της ρήσης «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» είναι πολιτική. Και όπως είπαμε και προηγουμένως αναφέρεται στην ιδεολογική ταυτότητα των κομμάτων. Εκείνο που έχει μεγάλη σημασία είναι να δούμε πόση δόση ρεαλισμού περιέχει η μαρξιστική αυτή έκφραση. Και αυτό το πρόβλημα θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε.

Κατ’ αρχάς πρέπει να καθορίσουμε για ποιον σοσιαλισμό μιλάμε. Και όπως είναι γνωστό σε όλους μας, υπάρχει ο δεξιός σοσιαλισμός, ο κεντρώος σοσιαλισμός και ο αριστερός. Ακόμη υπάρχει ο υπαρκτός και ο ανύπαρκτος. Και οι σοσιαλιστές χωρίζονται σε πληθώρα κατηγοριών ή ομάδων. Τα προπολεμικά χρόνια είχαμε τους «από καθέδρας σοσιαλιστές» και τους «μαχόμενους αγωνιστές». Τώρα έχουμε πολλές κατηγορίες σοσιαλιστών. Τους σοσιαλιστές των σαλονιών, τους λιγούρηδες για εξουσία, τους ιδεολόγους διαφόρων κατευθύνσεων, τους σοσιαλεκμεταλλευτές, τους τσεπόφρονες κ.α. Πλείστους από αυτούς μπορεί κανείς να τους βρει σε οποιοδήποτε κόμμα και σε όλους τους κομματικούς μηχανισμούς. Δεν έχουν κανέναν ιδεολογικό φραγμό, γιατί απλούστατα υπεράνω της όποιας ιδεολογίας τους θέτουν το δικό τους συμφέρον, στην εξυπηρέτηση του οποίου υπακούουν όλες οι επιλογές τους και η γενικότερη πολιτική τους συμπεριφορά. Επομένως το δίλημμα ή σύνθημα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» δεν είναι νοητό να αφορά τους πολίτες. Αφορά την ιδεολογική κατεύθυνση των κομματικών σχηματισμών. Με το δεδομένο αυτό ας δούμε εάν τα εκτός της σοσιαλιστικής ιδεολογίας κόμματα χαρακτηρίζονται ή όχι από βαρβαρότητα. Και πρέπει να διευκρινίσουμε ότι σοσιαλιστικά πρέπει να χαρακτηρίζονται μόνον τα κόμματα που υπηρετούν πιστά την ιδεολογία και των τριών αποχρώσεων του σοσιαλισμού (δεξιού, κεντρώου και αριστερού) και όχι τα ψευδεπίγραφα των σοσιαλεκμεταλλευτών ή αυτών που αποκτούν σοσιαλιστικό περιτύλιγμα δι’ ίδιον όφελος (τσεπόφρονες).

Το κράτος και η οικονομία είναι θεσμοί και δράσεις που στοχεύουν στην εξυπηρέτηση των αναγκών του κοινωνικού συνόλου, χωρίς διαπλοκές και διακρίσεις και διατηρούν μηχανισμούς επιμερισμού του παραγόμενου πλούτου σε όλους τους πολίτες. Μεριμνούν ώστε όλοι οι πολίτες να απολαμβάνουν τα παραγόμενα, από την οικονομική δραστηριότητα, αγαθά. Η ισοπολιτεία και ο σεβασμός των δικαιωμάτων όλων των κατηγοριών των πολιτών είναι η κεντρική επιλογή κράτους και οικονομίας. Τα κόμματα, που υιοθετούν και αγωνίζονται για την εφαρμογή των αρχών αυτών, πρέπει να χαρακτηρίζονται σοσιαλιστικά. Κατ’ αντιδιαστολή τα κόμματα που αποβλέπουν στην εξυπηρέτηση μιας ομάδας πολιτών μόνον και αγωνίζονται για τη δημιουργία προνομίων υπέρ αυτής της ομάδας με τη σύμπραξη και της δύναμης της εξουσίας, είναι κόμματα ταξικά και ολιγαρχικά. Κλασικά παράδειγμα τα κόμματα που υιοθετούν τον νεοφιλελευθερισμό και την οικονομία της ελεύθερης αγοράς που είναι κόμματα ταξικά και ολιγαρχικά, καθώς μέριμνά τους είναι η υποστήριξη των ολίγων που ελέγχουν την αγορά και επιδιώκουν τον εύκολο πλουτισμό των ατόμων αυτών εις βάρος της πλειοψηφίας. Η συμπεριφορά των κομμάτων αυτών σπρώχνει ολόκληρο το πολιτικό σύστημα στην «ταξικοποίηση», καθώς αναφαίνονται κόμματα και σχηματισμοί που επιδιώκουν τη στήριξη μόνον των αδικουμένων και την επάνοδο στην κοινωνική δικαιοσύνη. Η στήριξη μιας ομάδας πολιτών εις βάρος των υπολοίπων, οδηγεί στη βαρβαρότητα. Λόγου χάριν για τα κόμματα που υιοθετούν το νεοφιλελεύθερο μοντέλο της ασύδοτης αγοράς, οι δαπάνες για μισθούς, κοινωνικές παροχές και περιβαλλοντική προστασία είναι «βαρίδια» για την ανταγωνιστικότητα και την ανάπτυξη της οικονομίας! Αυτή η αντίληψη οδηγεί σε βάρβαρη συμπεριφορά εις βάρος των εργαζομένων, των οικονομικά ανίσχυρων και των ατόμων με ειδικές ανάγκες. Κράτος και οικονομία που εκτρέφουν την αδικία είναι βάρβαροι θεσμοί. Στο σύνθημα-δίλημμα ταιριάζει πιο πολύ: «Κοινωνική δικαιοσύνη ή βαρβαρότητα;» Μόνον όταν υπάρχει κράτος, που αγωνίζεται για την κυριαρχία της Δικαιοσύνης στην κατανομή των αγαθών και με την πολιτική του υλοποιεί την «υπέρ των αδυνάτων πολιτεία», τότε η βαρβαρότητα υποχωρεί ή εξαλείφεται. Οι κυβερνήσεις που στήνουν δομές και βρίσκουν δικαιολογίες για λιτότητα των μισθωτών, εγκατάλειψη των αδυνάτων, ληστρική εκμετάλλευση του φυσικού πλούτου από τους λίγους οικονομικά και πολιτικά ισχυρούς, είναι κυβερνήσεις βάρβαρες για τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία. Χτυπάνε αλύπητα τους αδύναμους και τους θέτουν στο περιθώριο μιας ληστρικής εξουσίας.

Το ΠΑΣΟΚ έθεσε προεκλογικά το σύνθημα «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα;» για να θέσει δίλημμα στο εκλογικό σώμα. Επομένως τίθεται το ερώτημα: Πόσο αγωνίστηκε το ΠΑΣΟΚ για την κυριαρχία της κοινωνικής δικαιοσύνης στην Ελλάδα; Πόσο διαφοροποιείται η πολιτική του από αυτήν της ΝΔ; Πόσο σοσιαλιστικό κόμμα είναι το ΠΑΣΟΚ και πόσο βάρβαρο κόμμα η ΝΔ; Ας ανατρέξουμε στην πρόσφατη διαχείριση της εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ κατά την περίοδο 1995-2004, όταν φούντωσε ο νεοφιλελευθερισμός και υπήρξε πρωτοφανής έξαρση της κοινωνικής αδικίας στις χώρες της Δύσης. Τότε που όλοι νιώσαμε την «Άγρια Δύση». Αυτήν την περίοδο (Σημίτη) ο σημερινός πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Γιώργος Παπανδρέου υπήρξε εξέχον κυβερνητικό στέλεχος. Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ της περιόδου αυτής εδραίωσαν τον νεοφιλελευθερισμό στην Ελλάδα και παρέδωσαν τους Έλληνες στη βάναυση κυριαρχία μιας βάρβαρης και ασύδοτης ελεύθερης αγοράς. Τότε οι μισθωτοί καταδικάστηκαν στην αειφόρο λιτότητα, ενώ η ακρίβεια στην ασύδοτη αγορά καθημερινά φούντωνε. Τότε διαπράχθηκε το οικονομικό έγκλημα της μεταφοράς του πλούτου στις τσέπες των οικονομικά ισχυρών μέσω της ληστείας του χρηματιστηρίου. Τότε άνθησε η διαπλοκή και η διαφθορά, που κατέστρεψαν τον κρατικό μηχανισμό και το πολιτικό μας σύστημα. Η ΝΔ, που παρέλαβε την εξουσία από το 2004 μέχρι σήμερα, δεν χρειάστηκε παρά να συνεχίσει τη νεοφιλελεύθερη πολιτική του ΠΑΣΟΚ, που έθεσε τις βάσεις και οικοδόμησε τις δομές για την κυριαρχία της κοινωνικής αδικίας. Για την κυριαρχία των ολίγων. Για τη βαρβαρότητα σε βάρος των πολλών. Ναι, οι ψηφοφόροι της 7ης Ιουνίου πρέπει να καταδικάσουν τη βαρβαρότητα και να προτιμήσουν τον Σοσιαλισμό. Μπορεί όμως το ΠΑΣΟΚ να μας πείσει ότι έχει ειλικρινά αγωνιστεί υπέρ των αδυνάτων και για την εδραίωση της κοινωνικής δικαιοσύνης στην Ελλάδα; Εάν δεχθούμε ότι η ΝΔ είναι «βάρβαρο» κόμμα, τότε και στο ΠΑΣΟΚ ταιριάζει ο ίδιος χαρακτηρισμός, συν την επιβαρυντική περίπτωση ότι αποτελεί όργανο του νεοφιλελευθερισμού στην προσπάθεια παραπλάνησης του λαού. Μέσω του ΠΑΣΟΚ ο λαός άθελά του στηρίζει τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού, όπως άλλωστε αυτό συμβαίνει με όλα τα κόμματα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας.

Το ΠΑΣΟΚ και όλα σχεδόν τα σοσιαλιστικά κόμματα της Ευρώπης έχουν υποστεί ιδεολογικό ευνουχισμό. Καμία σχέση έστω και με τον δεξιάς απόκλισης σοσιαλισμό. Και είναι άκρως ρεαλιστική, αν και αυστηρή, η πρόσφατη δήλωση της Αλέκας Παπαρήγα ότι «το ΠΑΣΟΚ έχει σχέση με τον σοσιαλισμό όση ο φάντης με το ρετσινόλαδο»! Όμως, οι δύο μονομάχοι, Καραμανλής και Παπανδρέου, πρέπει να εννοήσουν ότι ο ελληνικός λαός δεν θα ανεχθεί ούτε βαρβαρότητα ούτε «παπαγαλάκια» οποιασδήποτε απόχρωσης.