Πανεπιστημιακοί «σπάνε» τη σιωπή των διανοούμενων

Εξαιρετικής σημασίας η πρωτοβουλία αυτή των πανεπιστημιακών, η οποία, όπως οι ίδιοι τονίζουν: «Συνδέεται με την ανάγκη ώστε να υπάρξει από τον πανεπιστημιακό χώρο, μια συλλογική καταγγελία απέναντι σε πολιτικές που ασκήθηκαν και ασκούνται και για τις οποίες ο χώρος μας φέρει σοβαρές ευθύνες για την υιοθέτηση, τη στήριξη, την ανοχή και τη σιωπή που έχει επιδείξει…».

Και διαπιστώνουν και παρουσιάζουν (αδιαμφισβήτητα) στοιχεία και προτείνουν μέτρα, οι πανεπιστημιακοί που σπάνε την «αποχή» των διανοουμένων της εποχής μας, από τις τραγικές συνέπειες για τον κόσμο της εργασίας, από τις πολιτικές επιλογές που θέλουν τους ασθενέστερους οικονομικά», να επωμίζονται το μεγαλύτερο μερίδιο του κόστους μιας κατάστασης που άλλοι επιβάλουν, ερήμην των κοινωνιών και που σήμερα οι ίδιοι αξιοποιούν ως άλλοθι την κρίση για τη διατήρηση και επέκταση των κεκτημένων των οικονομικά ισχυρών…».

Διαπιστώνουν -μεταξύ άλλων- οι πανεπιστημιακοί μας:

• «Οι νεοφιλελεύθερες δοξασίες με την ποικιλία των πολιτικών και των παραλλαγών τους, που τις υπηρέτησαν στον ευρωπαϊκό και ελληνικό χώρο κατά τις δύο τελευταίες 10ετίες, επιδείνωσαν τη θέση των εργαζομένων, αυξάνοντας την κερδοφορία των επιχειρήσεων και τις εισοδηματικές ανισότητες, στο πλαίσιο μιας γενικευμένης απορρύθμισης του κοινωνικού κράτους και της αγοράς εργασίας».

• Μετά από μακρά περίοδο γενικευμένων νεοφιλελεύθερων πολιτικών στο ευρωπαϊκό πεδίο, η Ελλάδα είναι μία χώρα με ελλειμματικό κοινωνικό κράτος, με συστηματικές παραβιάσεις της εργατικής νομοθεσίας, ενώ μια σειρά αντεργατικών νόμων ή και νομοθετικών κενών αφήνει απροστάτευτη την εργασία. Έτσι λοιπόν η επερχόμενη οικονομική κρίση όχι μόνο βρίσκει τους εργαζόμενους σε δύσκολη θέση αλλά αποτελεί και την αφορμή για την επιδείνωσή της.

Τα αποτελέσματα των πολιτικών των προηγούμενων χρόνων φαίνονται από τους αριθμούς με τρόπο που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση. Σύμφωνα με τους πανεπιστημιακούς:

• 360.000 άνεργοι για το 2008 οι περισσότεροι από αυτούς μακροχρόνιοι, 350.000 προσωρινά απασχολούμενοι, 270.000 εργαζόμενοι με μερική απασχόληση, 30.000 εργαζόμενοι με καθεστώς δανεισμού, 70.000 εργαζόμενοι με καθεστώς εργολαβίας, 30.000 εργαζόμενοι σε stage, 270.000 μισθωτοί εργαζόμενοι με μπλοκάκι, 600.000 ανασφάλιστοι εργαζόμενοι.

Την ίδια στιγμή:

– Οι πραγματικές αμοιβές βρίσκονται στα επίπεδα του 1984.

– Το 25% των εργαζόμενων λαμβάνει αμοιβές μέχρι 750 ευρώ.

– Το 14% των μισθωτών ανήκει στην κατηγορία των νεόπτωχων.

– Το 21% του πληθυσμού βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχειας (πρώτη θέση στην ΕΕ των 15).

– 400.000 μισθωτοί καταφεύγουν σε δεύτερη εργασία ενώ η πλειοψηφία τους καλύπτει βασικές ανάγκες μέσω του δανεισμού με επαχθείς κατά κανόνα όρους.

Προτάσεις

Επιβάλλεται λοιπόν η λήψη μέτρων που θα βάζουν φραγμούς στη γενικευμένη εργασιακή ανασφάλεια και φτώχεια:

• Αυστηρός έλεγχος των απολύσεων (αιτιολόγηση απολύσεων, επέκταση της προστασίας για τις ομαδικές απολύσεις στις επιχειρήσεις κάτω των 20 εργαζόμενων).

• Καθιέρωση θεσμών εργατικού και κοινωνικού διαχειριστικού ελέγχου στις επιχειρήσεις που επικαλούνται οικονομικά προβλήματα για την επιδείνωση της θέσης των εργαζομένων.

• Κατάργηση των ρυθμίσεων που επιβάλλουν βλαπτικούς όρους στους εργαζόμενους.

• Αναγνώριση και ενίσχυση των δικαιωμάτων των πιο ευάλωτων τμημάτων της μισθωτής εργασίας και ανεξάρτητα από εθνικότητα.

• Άμεση κατάργηση των ευέλικτων μορφών απασχόλησης στον δημόσιο τομέα.

• Ενίσχυση των επιθεωρήσεων εργασίας με προσωπικό και αρμοδιότητες.

• Γενναία αύξηση του ύψους αλλά και επιμήκυνση καταβολής του επιδόματος ανεργίας.

• Επιβολή κοινωνικού φόρου στις επιχειρήσεις που προβαίνουν σε απολύσεις λόγω αναδιαρθρώσεων.