Μην απόσχετε, ψηφίστε τιμωρητικά

Η σύγχρονη αντιπροσωπευτική δημοκρατία έχει δυστυχώς αδειάσει από περιεχόμενο. Διασώζει άχρι καιρού τα τυπικά της χαρακτηριστικά, που είναι ο πολυκομματισμός και οι σε τακτά διαστήματα εκλογές. Δεν υπάρχει νέα τάξη. Είναι σε ραγδαία εξέλιξη μια παγκόσμια αταξία. Αυτή πλήττει βάναυσα τις διαχρονικές αξίες των πολιτισμών και των εθνών.

Όπως υπογράμμιζε πρόσφατα ο ιστορικός Έρικ Χομπσμπάουμ («Umanite» / «Τα Νέα», 25-5-2009) οι εθνικές ταυτότητες, οι ιστορίες και οι πολιτισμοί αντιστέκονται σ’ αυτές τις δράσεις διάλυσής τους. Όμως οι αντιστεκόμενοι είναι λίγοι. Είναι μειοψηφίες. Δεν υπάρχει αυτό που λέει ο Χομπσμπάουμ μια «κοινή ευρωπαϊκή συνείδηση», μέσω της οποίας θα γίνει αυτός ο αγώνας. Και παραμονές ευρωεκλογών η πολιτική τάξη και οι ελίτ των χωρών της ΕΕ δεν δείχνουν να υποπτεύονται ότι έχουν καθήκον να αξιώσουν και να επιβάλουν αυτήν την κοινή ευρωπαϊκή συνείδηση. Είναι κρίμα, γιατί δεν εκδηλώνεται ανάλογη κίνηση στο επίπεδο των πολιτικών σχηματισμών που διεκδικούν μια θέση στο ούτως ή άλλως πάσχον από δημοκρατικό έλλειμμα Ευρωκοινοβούλιο. Ταύτα όταν την ίδια ώρα «αναπτύσσονται πανίσχυρα συμφέροντα, όπως οι πολυεθνικές επιχειρήσεις που δεν θέλουν να έχουν μπροστά τους λαούς αλλά πληθυσμούς. Και αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα που βρίσκεται στην καρδιά του χάους» (αποσπ. ενθ. αν.).

Το δίδαγμα είναι άμεσο και κοφτό σε ό,τι αφορά τους Έλληνες:

Αν δεν θέλουμε να μείνουμε στην ιστορία ως η γενιά που χρεώθηκε την ασυγχώρητη αδιαφορία για τον αφανισμό ενός λαού με τέσσερις χιλιάδες χρόνια ιστορίας και πολιτισμού, αν θέλουμε να ζήσουν τα εγγόνια μας ακόμη ως Έλληνες και όχι ως μέλη κάποιου άλλου έθνους, χρωστάμε να παλέψουμε με πείσμα.

Τα σημερινά κόμματα της Βουλής κατάντησαν δυνάμεις εθνικής ακινησίας. Αποδεικνύονται άβουλα και ανίκανα να σχεδιάσουν και να υλοποιήσουν μια στρατηγική αντιστροφής της παρακμής. Αυτό που λέγεται κρίση, η παρακμιακή πορεία του Ελληνισμού, είναι χρόνια κατάσταση στη χώρα μας. Η παρούσα οικονομική κρίση είναι το επιπλέον επιβαρυντικό στοιχείο. Η χαριστική βολή.

Ένα έθνος επιβιώνει όσο ανανεώνει τη συνείδηση της αποστολής του. Και συνείδηση αποστολής έχουν μικρά και μεγάλα έθνη που διέπονται από αδιαπραγμάτευτη αξιοπρέπεια και δυνατή αίσθηση του ανήκειν, αίσθηση ταυτότητας, δηλαδή αξιών ζωής. Των μεγάλων και διαχρονικών αξιών τους, εν προκειμένω της πίστης, της λεβεντιάς, του φιλότιμου, της αλληλεγγύης.

Το πολιτικό μας σύστημα βρίσκεται σε χρεοκοπία. Ο δημόσιος βίος, το δημόσιο ήθος και ο δημόσιος λόγος είναι σε τροχιά παρακμής. Τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα ελέγχουν τους θεσμούς με τα ιδιόκτητα εργαλεία που διαθέτουν.

Οι πολίτες δεν συμμετέχουν στη λήψη των αποφάσεων που τους αφορούν και στην ανάληψη δράσης. Η Δημοκρατία διεθνώς και στην Ελλάδα είναι «δημοκρατία του θεατή», ορθότερα του τηλεθεατή. Και η κοινωνία, κοινωνία του φαίνεσθαι και όχι του είναι.

Έτσι, ο πολίτης είναι χειραγωγούμενος απλός παρατηρητής. Κυριαρχεί αυτό που οι αναλυτές ονομάζουν «τηλεοπτική δικτατορία των μετρίων» με τη «γλώσσα του πλήθους» και την «κολακεία των ενστίκτων».

Υπάρχουν δύο ογκώδη σκάνδαλα που έχουν τη σφραγίδα των δύο κομμάτων εξουσίας. Πρώτο της Ζήμενς. Παντού οι διαχειριστές των «μαύρων ταμείων» είναι στις φυλακές. Εδώ βράδυνε τόσο πολύ η ανάκριση, ώστε μόλις προφυλακίστηκαν κάποιοι δευτερεύοντες, ενώ ο τα πρώτα φέρων κ. Χριστοφοράκος διέφυγε ή τον… διέφυγαν (πάσχει και η αίτηση έκδοσης, λένε οι Γερμανοί), έτσι που να μην αποκαλύψει τα ονόματα των υπουργών – «εισπρακτόρων», του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, στους οποίους πήγε το μαύρο χρήμα.

Δεύτερο είναι το άλλο μείζον σκάνδαλο του τούρκου διοικητή του στρατηγείου της Λάρισας. Κοινό τρόπαιο και αυτό των δύο κομμάτων. Λίγο μυαλό δεν έχουν οι σημερινοί κυβερνώντες (ξεχάστε τα όψιμα δάκρυα για τη χαμένη στρατιωτική τιμή της Ελλάδας εκ μέρους του ΠΑΣΟΚ), επικαλούμενοι το διαρκές casus belli, τη διαρκή προσβολή των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, τη διαρκή κατοχή της Κύπρου, να ασκήσουν βέτο για τον Τούρκο και να σταματήσουν εδώ το κακό;

Κανείς τους δεν διάβασε τους πανηγυρισμούς των τουρκικών ΜΜΕ που επιχαίρουν γιατί μετά 190 χρόνια από το 1821 «επιστρέφουν στρατιωτικά» στην Ελλάδα;

«Μπάρμπα Γιάννη Μακρυγιάννη
πάρε μαύρο γιαταγάνι
κι έλα στη ζωή μας πίσω
το στραβό να κάνεις ίσο». (Γκάτσος)

Ψηλαφούμε τις παρούσες παθογένειές μας: α) δημογραφική κατάρρευση, β) εξερήμωση της υπαίθρου, γ) παρασιτικό πρότυπο επιβίωσης, δ) βαθιά και εκτεταμένη διαφθορά σε συνδυασμό με ατιμωρησία, ε) μετριοκρατία και μιντιοκρατία, στ) ακατάσχετη καταστροφή του περιβάλλοντος. Σ’ αυτά όλα προστίθενται τώρα η ανασφάλεια του πολίτη και βέβαια όλες οι οδυνηρές πληγές της ύφεσης.

Τις πταίει; Οι ευθύνες του δικομματισμού είναι ασήκωτες. Αλλά και των λεγόμενων μικρών κομμάτων, που άλλα με το πρόσχημα της «πολυκατοικίας» και άλλα της ιδεολογικής συγγένειας στηρίζουν τους μεγάλους.

Αβουλία και ανικανότητα των υπευθύνων.

Τώρα είναι η ευκαιρία για μια δυνατή τιμωρητική ψήφο του λαού. Μπορεί ο λαός να αλλάξει το μέλλον. Στην κοινωνία των πολιτών οι πολίτες οφείλουν να είναι ενεργοί πολίτες. Είναι οι τελικοί υπεύθυνοι για τη μοίρα του τόπου, γι’ αυτό η αποστροφή του Ισοκράτη: «Το πιο απίστευτο απ’ όλα είναι πως εκλέγετε τους ηγέτες σας, όχι όσους έχουν την ίδια γνώμη μ’ εκείνους που μεγάλωσαν την πατρίδα, αλλά όσους σε λόγια και έργα μοιάζουν με τους καταστροφείς της».