ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΑΓΕΛΑΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΕΛΟΣ, ΚΑΤΕΒΗΚΕ Η ΑΥΛΑΙΑ

Τό έργο είναι θλιβερό
κι όλοι οι θεατρίνοι
ρεύονται καί χασκογελούν
κι ένας τόν άλλον ξύνει.

Ποτέ τους δέν πονέσανε
ούτε καί αγαπήσαν
καί απορείς άν άνθρωποι
ετούτους τούς γεννήσαν.

Σέ ποιά σχολή μαθήτευσαν
ποιούς είχαν διδασκάλους,
σέ ποία κρεματόρια
τούς είχαν γιά πασσάλους;

Γάγγραινα είν’
η μάνα τους
καί τύφος ο πατέρας.
(Αλλιώς φίλοι
δέν γίνεται,
έτσι εγεννήθη τέρας.)

Είτε λιμός, είτε λοιμός
σκεπάσει όλη τή χώρα,
αυτοί θά παίζουν θέατρο
μέ ήθος τής Καμόρα.

Κάτι ρεντίκολα εντός
στό άρπα στήν κραιπάλη
μάς ευνουχίζουν συνεχώς
κι εδώ πάνε οι άλλοι.

Ασύδοτοι, νεκρόφιλοι
κι ουδέποτε γαμιάδες,
γαμούν εμάς οι άθλιοι
τούς ευτελείς Ραγιάδες.

Τό ψεύδος είναι ένδυμα
καί η κλοπή παπούτσι
τό όνειρό τους ψώνισμα
κι από μυαλό κουκούτσι.

Δικτάτορες τού μηδενός,
παλιάτσοι τής σανίδας,
απάνθρωποι καί οπαδοί
χάους καί πλημμυρίδας.
Καί τρέχει η παράσταση
κι όλοι οι Καμποτίνοι
τή μία είναι άθεοι,
τήν άλλη Καπουτσίνοι.

Οι θεατές ουρλιάζουνε,
ξερνάνε καί τούς χέζουν
καί κείνοι αδιάφοροι
παίζουν καί ξαναπαίζουν.

Τό ίδιο έργο πάντοτε
στήν ίδια τήν αρένα,
η άμμος βρίθει αίματος
ωσάν μητέρας γέννα.

Η χώρα έγινε αχταρμάς
καί οχετός η πλάση.
Τσακάλια, λυκογέννητα
ποίος θά σάς δικάσει;

Πάντοτε ως ανάλγητοι
τού ράβω καί τού κόβω
βρίσκετε τώρα τούς ιούς
συνέταιρους στόν φόβο.

Τών γουρουνιών τό νόσημα
πόσο πολύ σάς μοιάζει,
μά άν είχατε συνείδηση
αυτή νά εξουσιάζει…

θά πέφτατε στή θάλασσα
λιγάκι νά πλυθείτε,
(ίσως η τύχη τά έφερνε
στήν πλύση… νά πνιγείτε).

***************************
***************************
Έχω κουραστεί νά γράφω
γιά μιά Χώρα που με «γράφει».
Αλλά θά συνεχίσω γιατί
καί εγώ τήν περι-γράφω καί μάλιστα
ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΑΤΑ.