«Οικολόγοι Πράσινοι» και… πράσινα άλογα

Πόσοι, όμως, ενδιαφέρονται πραγματικά για την αποτροπή του αποτρόπαιου μεθαύριο και αντιμεθαύριο που δεν θα το βιώσουν ούτε τα δισέγγονά τους. Στο σήμερα και στο βραχυπρόθεσμο αύριο στρέφουν τις ωφελιμιστικές τους κεραίες εκείνοι που κόπτονται για την οικολογία. Και εννοώ, φυσικά, τα οικολογικά κόμματα διεθνώς και ειδικότερα στην Ευρώπη. Κόμματα που ορέγονται την εξουσία και ορισμένα από αυτά την απολαμβάνουν σε κυβερνήσεις συνασπισμού, όπως συμβαίνει, λόγου χάριν, στην Τσεχία. (Στην Ιρλανδία όμως δεν απολαμβάνουν την εξουσία, διότι, συγκυβερνώντας με τους κεντροδεξιούς, ευθύνονται τα μέγιστα για τη χρεοκοπία της άλλοτε ευημερούσας χώρας…)

Η οικολογία έχει γίνει εσχάτως της μόδας στην πατρίδα μας και είναι λίαν… σικ να δηλώνεις διαπρύσιος οπαδός συγκεκριμένου οικολογικού κόμματος, το οποίο προβάλλεται σκανδαλωδώς από τα… μονίμως αθώα ραδιοτηλεοπτικά μας μέσα. Όποια πέτρα και αν σηκώσεις σε ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές θα ακούσεις και θα δεις τον μειλιχίως εριστικό κ. Τρεμόπουλο, ο οποίος, επιπλέον, αρνείται πεισματικά να αποκαλύψει το πολιτικό στίγμα του κόμματός του. Το οξύμωρο είναι ότι και ο ίδιος και οι υπόλοιποι ανήκοντες στο κόμμα αυτό έχουν απόψεις και συγκεκριμένες θέσεις επί παντός του επιστητού, τις οποίες αποφεύγουν επιμελώς να προσδιορίσουν. Τακτική τους είναι η συνειδητή ΑΣΑΦΕΙΑ και η μη ανάληψη ΟΠΟΙΑΣΔΗΠΟΤΕ ΔΕΣΜΕΥΣΗΣ. Άλλωστε, οι καλές ψαριές επιτυγχάνονται στα θολά νερά – και εκεί ποντάρουν. Στόχος τους είναι να παρασύρουν αφελείς και ανυποψίαστους ψηφοφόρους, κραδαίνοντας απλώς το οικολογικό τους φλάμπουρο. Η ίδια απόλυτη μυστικότητα (που στηρίζεται στην εν πολλοίς διάτρητη μνήμη των Ελλήνων) επικρατεί και ως προς το προσωπικό παρελθόν στελεχών των «Οικολόγων Πράσινων» και ιδία του κ. Τρεμόπουλου. Γεγονός που δεν πρέπει να αφήνει αδιάφορο κανέναν.

Οι πρώτοι σκαπανείς της οικολογίας, άνθρωποι αδιάβλητοι και ανυστερόβουλοι με αυξημένο το αίσθημα της συλλογικής ευθύνης, ξεκίνησαν τις επωφελέστατες για την προστασία του περιβάλλοντος δραστηριότητές τους πολύ πριν επανενωθεί η Γερμανία, ζώντας στο δυτικό τμήμα της χώρας αυτής. Μάζευαν μανιωδώς σκουπίδια και πλαστικές σακούλες, φύτευαν δέντρα και φρόντιζαν την ανάπτυξή τους, κατήγγελλαν με στοιχεία στην Αστυνομία ρυπογόνα αυτοκίνητα και έφταναν στο σημείο να συγκροτούν τεράστιες ανθρώπινες αλυσίδες για να αποτρέπουν το θάψιμο πυρηνικών αποβλήτων που μόλυναν τους υδροφόρους ορίζοντες του υγιούς οικοσυστήματος. Με την πάροδο του χρόνου παρεισέφρησαν σιγά σιγά στους κόλπους τους καπάτσοι και ιδιοτελείς ΕΜΠΟΡΟΙ ΤΗΣ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑΣ, με αποκορύφωμα τη δημιουργία του κόμματος του περιβόητου – και πανέξυπνου – δικολάβου Γιόσκα Φίσερ, ο οποίος ως υπουργός Εξωτερικών επικροτούσε, πλειοδοτώντας μάλιστα, τους ανελέητους βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία. (Διαφορετική η περίπτωση του Κον Μπεντίτ ή άλλως Javou, ο οποίος άρχισε με μεγάλο και ειλικρινή ενθουσιασμό την οικολογική δραστηριότητά του και μετεξελίχθηκε στο θλιβερό υποκείμενο που είναι σήμερα). Πάντως, τόσο ο Φίσερ όσο και κον Μπεντίτ δύσκολα θα πάψουν να είναι πρότυπα για… επαγγελματίες οικολόγους, δικούς μας και μη.

***

Επιμένω στη ρητή αποστασιοποίησή μου από τους «Οικολόγους Πράσινους όχι μόνο διότι στην εξωτερική τους πολιτική είναι… μονΔέρνοι, τουτέστιν απάτριδες, αλλά και διότι, πέφτοντας σαν τις ακρίδες πάνω στα δύο κόμματα της Αριστεράς, προσφέρουν ΔΕΚΑΝΙΚΙ είτε στην… κεντρώα ΝΔ είτε στο… αριστερό ΠΑΣΟΚ. Με άλλα λόγια, εάν προσεγγίσουν το ποσοστό που τους δίνουν οι σαφώς επηρεασμένες από τα εξωνημένα ΜΜΕ δημοσκοπήσεις, θα αναστηλώσουν το νοσηρό πολιτικό μας σύστημα. Ένα σύστημα που έχει αηδιάσει κάθε σκεπτόμενο πολίτη, με αποτέλεσμα να μη θέλει να πάει στην κάλπη.

Η μεγάλη εποχή είναι, επομένως, αναμενόμενη και δεν θα εκπλήξει κανέναν. Άλλου παπά ευαγγέλιο τώρα, αν και ποιους θα ωφελήσει. Προσωπικά θα κατέβω στην Αθήνα για να ψηφίσω και συνιστώ ενθέρμως στους φίλους μου, γνωστούς και άγνωστους, να με μιμηθούν. Είναι τόσο λίγες οι ευκαιρίες που ασκούμε τα πολιτικά μας δικαιώματα, ώστε δεν πρέπει να τις χάνουμε, όσο μεγάλη και να είναι η οργή μας για τα διαδραματιζόμενα στη χώρα μας. Τα πράσινα άλογα, πάντως, είναι ΣΥΜΒΟΛΙΚΑ υπαρκτά κι έχουμε χρέος να τα στείλουμε στον στάβλο τους για να ξαποστάσουν. (Όσο για εκείνους που υπονοώ, δεν τους κατηγορώ για παράλογες πράξεις, για «πράσσειν άλογα» δηλαδή.)

***

Εν είδει υστερογράφου θα ήθελα να σχολιάσω την πρωτοβουλία του ΣΚΑΪ να αναδείξει διά ψηφοφορίας τους σημαντικότερους εκατό Έλληνες. Η πρωτοβουλία υπήρξε ταυτοχρόνως πρωτότυπη και «πιασάρικη». Η παρουσίαση διαφόρων προσωπικοτήτων υπήρξε άνιση και σε ορισμένες περιπτώσεις ανεπίτρεπτα πλημμελής. Παρά ταύτα, πιστεύω ωφέλιμη για όσους από τους τηλεθεατές δεν είχαν ιδιαίτερη εξοικείωση μαζί τους. Όντας εντελώς αδαής περί τους διαδικτυακούς τόπους, δεν γνωρίζω μέχρι στιγμής, εκτός από τους δέκα πρώτους που προβλήθηκαν στο «σόου» της περασμένης Δευτέρας, ποιοι είναι οι υπόλοιποι ενενήντα και σε ποια σειρά κατετάγη ο καθένας τους. Θεωρώ, πάντως, αδιανόητο να μην ψηφίστηκαν καθόλου ο Πυθαγόρας, ο Ηράκλειτος, ο Παρμενίδης, ο Αναξαγόρας, ο διασημότερος σοφιστής Πρωταγόρας, ο Αρχιμήδης, ο Δημοσθένης και πολλοί άλλοι της αρχαιότητας και από τους εκπροσώπους της σύγχρονης εποχής ο Καζαντζάκης, ο Σεφέρης, ο Ελύτης, ο Ρίτσος, ο Καβάφης, ο Παλαμάς, ο Βάρναλης, ο Σικελιανός, η Δημουλά και άλλοι πολλοί. Αν είχα ψηφίσει, θα ταλαντευόμουν ανάμεσα στον Πυθαγόρα, τον Ηράκλειτο και τον Αριστοτέλη. Απαριθμώντας όλα αυτά τα ονόματα αναλογίζομαι ότι θα μπορούσαμε, εάν δεν είχαμε από δεκαετιών υποβαθμίσει βάναυσα την ΠΑΙΔΕΙΑ μας, να καταστήσουμε τη ΓΝΩΣΗ εξαγώγιμο προϊόν. Συμπέρασμα πρώτο: Ο (για γνωστούς λόγους) κύριος στόχος, με την ανάδειξη ως κορυφαίου Έλληνα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, επετεύχθη. Συμπέρασμα δεύτερο: Διά της εν λόγω ψηφοφορίας προσδιορίσαμε ποιοι είμαστε εμείς, αντί να αναδείξουμε ποιοι ήταν οι πραγματικά μεγάλοι του έθνους μας. Αυτοαποκαλυφθήκαμε, δηλαδή, ως ολίγιστοι. Αλλιώς δεν θα κατελάμβανε επίζηλη θέση στους εκατό ο… Ζαγοράκης…