Να μην είμαστε ζητιάνοι…

Επειδή η ασπιρίνη δεν έχει χρώμα και η αρρώστια φιλίες…

Επειδή η ασφάλεια και η επικούρηση είναι ζητήματα ζωής για όλους μας. Άγνοια, ερασιτεχνισμοί και σκοπιμότητες δεν έχουν θέση.

Συγκρούομαι και αντιδρώ, επί έξι χρόνια, για:

– Να μην είμαστε ζητιάνοι στο Ταμείο μας.

– Να μη μειωθεί η σύνταξή μας.

– Να μη βάλουν χέρι στην περιουσία μας.

Αγωνίστηκα και θα συνεχίσω να μάχομαι:

– Για την αξιοπρέπεια και την ίση αντιμετώπιση όλων μας.

Έχουμε δικαιώματα. Πρέπει να τα γνωρίζουμε και να τα διεκδικούμε. Δεν έχουμε ανάγκη από χάρες.

Ο ρόλος μας ως διοίκηση είναι η συνετή διαχείριση, ο αυστηρός και ενδελεχής έλεγχος των οικονομικών μας με στόχο τη στήριξη του Ταμείου μας.

Γιατί το Ταμείο δεν είναι απρόσωπος φορέας. Ούτε «προσωπική υπόθεση» κανενός.

Είμαστε όλοι εμείς. Και σ’ εμάς ΟΛΟΥΣ ανήκει.

Θα συνεχίσω, λοιπόν, με σθένος να αντιμάχομαι οποιονδήποτε που για προσωπικούς, πελατειακούς, εργοδοτικούς, πολιτικούς ή άλλους λόγους θέτει σε κίνδυνο το Ταμείο μας.