Εκβιάζουν την Κύπρο για νʼ αποφύγουν κρίσιμες περιπλοκές με την Τουρκία

Και η Λευκωσία, που ήλπιζε κι επένδυε αφενός στον «μετριοπαθή Ταλάτ» και αφετέρου στη συμπάθεια των Βρυξελλών (και ειδικότερα κάποιων εταίρων) αισθάνεται ήδη τα πρώτα κύματα ψυχρολουσίας. Αφού:

1Οι Ευρωπαίοι (διά χειλέων Μπαρόζο) έσπευσαν απροκαλύπτως (μόλις προ μερικών εβδομάδων) ν’ αποσυναρτήσουν το Κυπριακό από την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας, διευκολύνοντας έτσι την Άγκυρα να υπερβεί δεδομένες υποχρεώσεις της. Από την άλλη, Λευκωσία και Αθήνα μασούν τα λόγια τους όσον αφορά το θέμα, προσκυρώνοντας, ουσιαστικά, το χαρτί του βέτο.

2Η Ουάσινγκτον, πέραν της αναθερμάνσεως των στρατηγικών της σχέσεων με την Άγκυρα, έρχεται τώρα ευθέως να παρακάμψει το δεδομένο της κατοχής, την οποία και προσδιορίζει ως «τουρκική παρουσία στην Κύπρο», αναιρώντας δυνατότητες πιέσεων σε βάρος της πρώτης!

3 Οι ίδιοι οι Τούρκοι στρίβουν τα νώτα στην προοπτική μείζονος (και κυρίως αποδεκτού) συμβιβασμού, με τον Ταλάτ να εκβιάζει ότι δεν θα είναι καν υποψήφιος στις επόμενες εκλογές αν το Κυπριακό δεν επιλυθεί. Στο πλαίσιο που ο ίδιος θέτει εννοείται, καθώς τώρα την τουρκοκυπριακή κοινότητα ποδηγετεί ακόμη σκληρότερο εθνικιστικό κόμμα.

4Στην Άγκυρα ήδη ακούγονται και πάλι φωνές έως και για «τελική τουρκική λύση», με την έννοια της πλήρους προτεκτορατοποιήσεως των κατεχομένων κυπριακών εδαφών, εάν οι διαπραγματεύσεις απολήξουν σε νέο αδιέξοδο, που φυσικά εξαρτάται από τους ιδίους εθνικιστικούς κύκλους του βαθέος λεγόμενου κράτους.

Τα πράγματα δηλαδή γίνονται οσημέραι χειρότερα. Και η Κύπρος οδηγείται στο κρισιμότερο πλέον δίλημμα, με τη δυναμική του «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα» όσον αφορά τις επιλογές της. Παλινδρομεί ουσιαστικά μεταξύ σφύρας και άκμονος. Με ό,τι αυτό σημαίνει. Και σημαίνει βασικά ότι: Δέχεται (προς το παρόν κατά τρόπον έμμεσο) εκβιαστικές πιέσεις για εξουθενωτικές αναδιπλώσεις, οι οποίες εάν πραγματωθούν, θα την επαναφέρουν σε ολισθηρή και προπαντός επικίνδυνη κατιούσα. Η οποία καταλήγει σε απαράδεκτα πλαίσια ρυθμίσεων, που στο παρελθόν (πρόσφατο και απώτερο) απέρριψε.

Άλλωστε, το πρόσφατο (απόρρητο) έγγραφο του ιδίου του Προέδρου της Κύπρου, όσον αφορά τις τελικές απαιτήσεις της τουρκικής πλευράς (όπως τις κωδικοποίησε ο «μετριοπαθής» κατοχικός τοποτηρητής) είναι αρκούντως αποκαλυπτικό και προδιαγράφει την άκρως καταθλιπτική κατάσταση που διαμορφώνεται, αφού ευθέως η κατοχική πλευρά προβάλλει αξίωση συνομοσπονδιακής ρυθμίσεως. Και πρέπει εν προκειμένω να γίνει αντιληπτό ότι:

Όσο η διχοτόμηση ως καταληκτική ρύθμιση του Κυπριακού (που ποτέ δεν θα είναι για μας λύση εξ επιλογής) θ’ αποβεί –εάν επιβληθεί– δυνάμει καταστρεπτική, άλλο τόσο εκείνη της συνομοσπονδίας, συνιστά Δούρειο Ίππο τελικής και μη αναστρέψιμης αλώσεως της Κύπρου. Και μάλιστα με διαδικασίες νομιμοποιημένου εκ των πραγμάτων ιστορικού εγκλήματος.

Γιατί αυτή με μαθηματική βεβαιότητα θα οδηγούσε: Αφενός σε εδραίωση της τουρκικής κυριαρχίας στο ένα μέρος. Και αφετέρου, σε κηδεμονευτική επικυριαρχία της στο άλλο. Καθώς, ως το ισχυρό (με όρους γεωστρατηγικών παραμέτρων και δημογραφικών μεγεθών) μέρος, θ’ απέβαινε ο μόνος εταίρος στο ένα (προς βορράν) «συνιστών σκέλος» και ο θεσμικός συνεταίρος στο νότιο. Πέραν βεβαίως όσων σημαίνουν και σε ό,τι θα μεταφράζονται τα εγγυητικά δικαιώματα με τα επεμβατικά τους παράγωγα.

Αυτή είναι η αλήθεια. Και υπό το φως αυτών και όσων άλλων αυτονοήτων συνάπτονται, μόνον εθνικοί αυτοκτόνοι θα δέχονταν ακόμη και να συζητήσουν τέτοια κατάληξη για το πρόβλημά μας…