Δυναστείες και βαρονίες…
Στον αστερισμό κακέκτυπου «πολέμου των δυναστειών» διακινείται κατ’ αυτάς και εν όψει των ευρωεκλογών, η πολιτική ζωή της χώρας. Οι πρωτοβάθμιες «δυναστείες» των κ. Καραμανλή – Παπανδρέου, όπως εδώ και πενήντα χρόνια, «ξιφουλκούν» σε πρώτο πλάνο, και υπό τη σκιά τους, και κατά πλήρη απομίμησή τους, επεξεργάζονται σχέδια για την «κατάληψη των χειμερινών ανακτόρων» η «υποδυναστεία Μητσοτάκη» και οι υπό οικοδόμηση «βαρονίες» των κ. Αντώνη Σαμαρά και Ευάγγελου Βενιζέλου.
Στο υπόλοιπο πολιτικό φάσμα κυριαρχούν οι «αυθεντίες» κατά το «δόγμα Πυθαγόρα» («Αυτός έφα»), δηλαδή, οι «φράξιες-πρόεδροι» (Αλέκος Αλαβάνος και η προέκτασή του Αλέξης Τσίπρας) ή οι «πρόεδροι πεφωτισμένης δεσποτείας» (Γ. Καρατζαφέρης) και οι αυτοανακηρυσσόμενοι «σωτήρες του Έθνους» (Στ. Μάνος, Στ. Παπαθεμελής) καθώς και ο εσχάτως «αναδυόμενος» στον πειραματικό σωλήνα των… δημοσκοπήσεων, «Πράσινος» κ. Μ. Τρεμόπουλος!..
Το ΚΚΕ, εδώ και ενενήντα χρόνια, περιχαρακωμένο στην ιδιότυπη διαδικασία του «δημοκρατικού συγκεντρωτισμού» και του κατόχου της «μοναδικής αλήθειας» διεκδικεί την εκπροσώπηση του «εργαζόμενου λαού», ενίοτε χωρίς να ερωτάται καν αυτός ο λαός! Αν και κατά φωτεινά διαστήματα έχει διακηρυχθεί ότι «ο Σοσιαλισμός δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς τους εργαζόμενους και πολύ περισσότερο ενάντια στους εργαζόμενους».
Πάντως, λόγοι ιστορικής δικαιοσύνης απαιτούν να αναγνωρισθεί -όσο κι αν διαφωνεί κανείς με τις εσωκομματικές διεργασίες στο κομμουνιστικό στρατόπεδο- ότι η «φωνή του ΚΚΕ» στον βαθμό που εξέφρασε τα ανολοκλήρωτα οράματα του ελληνικού λαού, υπήρξε προωθητική δύναμη προόδου και μάλιστα πολυεπίπεδη για τη νεοελληνική κοινωνία.
Τα κόμματα εξουσίας κατά τη μεταπολιτευτική περίοδο, Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ, διαδραμάτισαν ρόλο χείριστου παιδαγωγού για τη δημοκρατική διαπαιδαγώγηση του ελληνικού λαού. Εμβάθυναν το πελατειακό σύστημα, ανήγαγαν την αναξιοκρατία σε κυρίαρχο δόγμα της πολιτικής δράσης, καλλιέργησαν την οικογενειοκρατία στο πολιτικό σύστημα και της έδωσαν, σχεδόν, μεταφυσικό περιεχόμενο!.. Περιφρόνησαν τις ζωντανές δυνάμεις του Έθνους και ανήγαγαν τη «θεωρία του κηπουρού» (= ο άναξ ή ο αρχηγός, μπορεί να διορίσει, ο μεν πρώτος στη θέση του πρωθυπουργού και ο δεύτερος στη θέση του υπουργού, και τον κηπουρό του»!..). Το κόμμα ταυτίζεται απολύτως με τη θέληση του αρχηγού. Οι κοινοβουλευτικές ομάδες χρησιμοποιούνται ως χειροκροτητές των μονολόγων των αρχηγών, ενώ οι αιρετικές φωνές περιθωριοποιούνται με στόχο την απομόνωση και τον εκμηδενισμό.
Οι οικονομικοί πόροι και κυρίως οι πηγές τους παραμένουν άδηλοι, ενώ ακόμη και οι ισολογισμοί, που υποτίθεται ότι δημοσιεύονται και «ελέγχονται», περιορίζονται στην κρατική και μόνον επιδότηση.
Η διαχείριση των άδηλων πόρων των κομμάτων παραμένει επτασφράγιστο μυστικό των αρχηγών τους και κατ’ επέκταση παραμένουν στην περιοχή του ζόφου οι δεσμεύσεις ή τα ανταλλάγματα, που παρέχουν, κυρίως τα κόμματα εξουσίας στους χρηματοδότες τους!..
Αυτή η τακτική επωάζει τα σκάνδαλα και αποτελεί το θερμοκήπιο της διαφθοράς και της εκμαύλισης συνειδήσεων. Έκαστος των πολιτικών αρχηγών, πέραν των επίσημων διαχειριστών των κομματικών ταμείων, διαθέτει, βεβαίως ανεπισήμως, και τον προσωπικό του ταμία! Και αυτό αποτελεί «κοινό μυστικό» τοις παροικούσι εν Ιερουσαλήμ…
«Αποτελεί δε Ιουδαίοις σκάνδαλον» και «Έλλησι μωρία φαίνεται» η αναντιστοιχία της πολυτελούς ζωής ένιων πολιτικών αρχηγών, αλλά και «διακεκριμένων» κομματικών στελεχών (υπουργών κ.α.) σε σχέση με τη βουλευτική αποζημίωση την οποία λαμβάνουν
Όμως, η σχέση, αλλά και η ευθύνη, πολιτικού συστήματος και εκλογικής βάσης, είναι αμφίδρομη!.. Κατά τα πορίσματα της Κοινωνιολογίας, οι πολιτικοί αρχηγοί είναι αντικαθρέπτισμα της εκλογικής βάσης κάθε χώρας. Και κατά την αρχαιότατη ρήση: «Τοιούτος ημίν πρέπει αρχιερεύς…». Τέτοιοι ηγέτες μάς αναλογούν…
Βεβαίως, «στους χρόνους της αθωότητας», ο μεγάλος Κρητικός του Στοχασμού, το είχε επισημάνει στην «Αναφορά στον Γκρέκο»:
•«Αν η πραγματικότητα δεν παίρνει τη μορφή που θέμε, εμείς φταίμε. ‘Ο,τι δεν πεθυμήσαμε αρκετά, αυτό το λέμε ανύπαρχτο. Πεθύμησέ το, πότισέ το με το αίμα σου, με τον ιδρώτα και τα δάκρυα, και θα πάρει κορμί.
Η πραγματικότητα τίποτ’ άλλο δεν είναι παρά η υποταγμένη στην πεθυμιά μας και στον πόνο μας χίμαιρα…».
Τώρα, όμως, «στους χρόνους της αμαρτίας», αν όχι της παρακμής, και εν όψει ευρωεκλογών, είναι ανάγκη να προσφύγουμε στο πρόταγμα του Αριστοτέλη:
•«Κύριος γαρ ων ο δήμος της ψήφου, κύριος γίνεται της Πολιτείας…».