ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟ «ΣΟΚ» ΚΑΙ ΘΕΤΙΚΗ ΕΚΠΛΗΞΗ Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΣΤΙΣ 7 ΙΟΥΝΙΟΥ
Το τελευταίο που θα είχε ποτέ φανταστεί η δολοφονηθείσα για τις κομμουνιστικές ιδέες και δράση της, μεγάλη θεωρητικός του μαρξισμού Ρόζα Λούξεμπουργκ, θα ήταν ότι μπορούσε κάποτε η ιστορική φράση-δίλλημα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» που χρησιμοποίησε, να εκφωνηθεί πολλάκις για λόγους προεκλογικών εντυπώσεων και επίπλαστης αριστερής επικοινωνιακής τακτικής από τον κ. Γ. Παπανδρέου. Πολύ περισσότερο, δεν θα ανέμενε η μακαρίτισσα ότι θα ήταν ποτέ δυνατόν η ιστορική φράση της να γίνει αντικείμενο μιας τόσο άσχετης, τόσο ανούσιας και τόσο ευτελούς προεκλογικής σκιαμαχίας από τους κ. Κ. Καραμανλή και Γ. Παπανδρέου.
Ασφαλώς, το δίλημμα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» αποκτά μια νέα καταπληκτική επικαιρότητα στην εποχή μας, εποχή βαθύτατης οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης και μετάβασης σε έναν νέο προοδευτικό κοινωνικοοικονομικό σχηματισμό. Η μόνη διαφορά είναι ότι ο κ. Γ. Παπανδρέου δεν είχε ούτε έχει καμία απολύτως σχέση με τον σοσιαλισμό, αλλά μάλλον με τον ακραίο αντίποδά του, τον πιο άγριο νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό, τον οποίο υπηρέτησε με ιδιαίτερο ζήλο στην ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ κατά τη διακυβέρνησή του από τις αρχές της δεκαετίας του ʼ90, ενώ σήμερα με τις προτάσεις που καταθέτει φέρνει στην ημερήσια διάταξη ένα ακόμα πιο ακραίο μοντέλο διάλυσης των εργασιακών σχέσεων (βλ. τετραετή εργασία των νέων χωρίς οι εργοδότες να πληρώνουν ασφαλιστικές εισφορές). Και η άλλη διαφορά, και ίσως η κυριότερη, είναι ότι για τη βαρβαρότητα έχουν ήδη ανοίξει τον δρόμο με τις πολιτικές τους, τόσο το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, όσο και το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα, στα οποία μετέχουν οι κ. Κ. Καραμανλής και Γ. Παπανδρέου αντιστοίχως, ακολουθώντας μάλλον τις χειρότερες εκδόσεις των επιλογών τους.
Αν κάτι επιβεβαιώνουν οι παραπάνω σκέψεις, δεν είναι μόνο ότι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ευτελίζουν μέχρι εξαθλίωσης την πολιτική αντιπαράθεση, αλλά και ότι τα δύο κόμματα αυτά βουλιάζουν τη χώρα σε μια μεγάλη πολυσύνθετη κρίση που έχει πάρει πλέον τις διαστάσεις εθνικής, οικονομικής, κοινωνικής, πολιτιστικής και περιβαλλοντικής παρακμής. Το μελαγχολικό είναι ότι πάρα πολλοί -και πάντως οι περισσότεροι- ενώ συμμερίζονται αυτές τις δυσάρεστες διαπιστώσεις, είναι αμφίβολο αν τις εκφράσουν, στην έκταση που επιβάλλεται, και στις κάλπες στις 7 Ιουνίου. Διότι οι ευρωεκλογές που έρχονται αποτελούν μια κρίσιμη ευκαιρία σε ένα πολύ κρίσιμο σταυροδρόμι για την πορεία της χώρας.
Αν οι πολίτες διστάσουν ή φοβηθούν να αξιοποιήσουν αυτήν την ευκαιρία των ευρωεκλογών για να επιφέρουν ένα δημιουργικό «σοκ» στα πολιτικά πράγματα, τότε είναι βέβαιον ότι από την άλλη μέρα των εκλογών θα είμεθα συνυπεύθυνοι των τραγικών επακόλουθων.
Και αυτό το δημιουργικό «σοκ» δεν σημαίνει μόνο συντριβή της κυβέρνησης και του δικομματισμού, αλλά και θετική ψήφο για μια νέα, ελπιδοφόρα ριζοσπαστική πορεία της χώρας και όχι μια ανώδυνη διαμαρτυρία, η οποία αύριο θα αποτελέσει εφεδρεία για τη διαχείριση του συστήματος. Και αυτήν την επιλογή αντιπροσωπεύει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο η σύγχρονη ριζοσπαστική, ενωτική και οικολογική Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ.