ΥΠΟΠΤΗ Η ΤΩΡΙΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ! ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ

Ο χαρακτηρισμός αυτός, ομολογουμένως βαρύς, ξένισε ορισμένους φίλους αναγνώστες μας που ζήτησαν να τεκμηριώσουμε την κατηγορία αυτή με «πείθοντα στοιχεία». Δεν υπάρχει ουδεμία αντίρρηση, καθώς η άσκηση υπεύθυνης δημοσιογραφίας πρέπει να στηρίζεται αφενός στην άκρα αντικειμενικότητα και αφετέρου στην παράθεση στοιχείων που να πείθουν το αναγνωστικό κοινό.

Ο χαρακτηρισμός της σημερινής κρίσης πρέπει αναγκαστικά να στηριχθεί στα αποτελέσματα που παράγει και στις επιλογές των αρμοδίων παραγόντων, κορυφαίων παραγόντων των διεθνών οργανισμών και των κυβερνήσεων, για την αντιμετώπισή της. Στα σημεία αυτά θα δώσουμε προσοχή και βαρύτητα, με την ελπίδα ότι θα μπορέσουμε να πείσουμε τους φίλους αναγνώστες.

α) Οι επιπτώσεις από την κρίση είναι ιδιαίτερα οδυνηρές για τους εργαζόμενους και τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες. Αυτή η εξέλιξη ευνοεί ιδιαίτερα τις μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις, αφού εξαρθρώνει τη μικρή και μεσαία επιχείρηση και γιγαντώνει τη μεγάλη επιχείρηση. Από την πλευρά των εργαζομένων, έχουμε μεγάλη αύξηση της ανεργίας. Ο ΟΟΣΑ υπολογίζει ότι κατά την τρέχουσα διετία 2009-2010 οι άνεργοι θα αυξηθούν περίπου κατά 25 εκατ. στο σύνολο των χωρών μελών του. Δηλαδή στα δύο αυτά χρόνια θα έχουμε 25 εκατ. νέους ανέργους. Κι αυτό από το κλείσιμο πολλών μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων και από την ευκαιρία που θα αδράξουν οι μεγάλες επιχειρήσεις για να κάνουν ξεκαθάρισμα προσωπικού. Η γιγάντωση της ανεργίας οδηγεί την εργατική τάξη στην «αειφόρο λιτότητα», στην αύξηση της φτώχειας και θέτει σε κίνδυνο τις εργασιακές σχέσεις, καθώς κεκτημένα δικαιώματα των εργαζομένων καταργούνται και γενικά η υψηλή ανεργία αποδυναμώνει εντελώς την εργατική τάξη στις διεκδικήσεις της και στην προάσπιση των κεκτημένων. Ένα αναπάντεχο δώρο για την εργοδοσία. Πέραν αυτών, η αύξηση της ανεργίας, σε συνδυασμό και με τη γήρανση του πληθυσμού και τη μεγάλη έκταση της «μαύρης εργασίας» των οικονομικών μεταναστών, προκαλούν την αποδυνάμωση των ασφαλιστικών φορέων και την αδυναμία τους να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους απέναντι στους ασφαλισμένους. Έτσι οι εργαζόμενοι κυριαρχούνται από το σύνδρομο της ανασφάλειας και τρέπονται προς τις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες για την κάλυψη του «ελλείμματος των παροχών». Και το σύστημα που επικρατεί σήμερα στις χώρες της Δύσης ευνοεί την ασφάλιση των εργαζομένων και στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες.

β) Την αλματώδη αύξηση της ανεργίας και τις συνέπειες από το γεγονός αυτό τις βοήθησε η συμπεριφορά των κυβερνήσεων και των κεντρικών τραπεζών κατά την πρώτη εμφάνιση της κρίσης. Οι κεντρικές τράπεζες έσπευσαν αμέσως να εφαρμόσουν πλουσιοπάροχα «πακέτα στήριξης» στις ιδιωτικές τράπεζες και στις επενδυτικές επιχειρήσεις μόνον, ενώ ήταν βέβαιο ότι η κρίση θα έπληττε βάναυσα και την πραγματική οικονομία. Δυστυχώς και οι κυβερνήσεις ακολούθησαν την ίδια πολιτική στήριξης των κερδοσκόπων του χρηματοπιστωτικού συστήματος και ουσιαστικά εγκατέλειψαν την πραγματική οικονομία. Οι κρατικές επιχορηγήσεις (κυβερνήσεων και κεντρικών τραπεζών) στις ιδιωτικές τράπεζες και γενικά στον κερδοσκοπικό, παρασιτικό τομέα της οικονομίας έφτασαν συνολικά στα 8,9 τρισ. δολάρια και ακόμη συνεχίζονται, χωρίς να γνωρίζει κανείς πού θα σταματήσουν! Όμως όταν φούντωσε η κρίση στην πραγματική οικονομία και άρχισε η αλματώδης αύξηση της ανεργίας και η απειλή γενικού ξεσηκωμού των εργαζομένων, οι κυβερνήσεις θορυβήθηκαν και άρχισαν να προσέχουν και τα προβλήματα της πραγματικής οικονομίας. Τα περιθώρια όμως είχαν εξαντληθεί σε πλούσιες παροχές στους κερδοσκοπικούς κλάδους της απάτης, της τοκογλυφίας και της αισχροκέρδειας. Αναγκαστικά άρχισαν την επιλεκτική ενίσχυση μόνο ορισμένων κλάδων, αφού τα δημόσια ταμεία είχαν πλέον αδειάσει. Όταν ξέσπασε η κρίση και οι τραπεζίτες συσσώρευσαν μπόλικο χρήμα στα ταμεία τους, αντί οι κυβερνήσεις να τους πιέσουν να χρηματοδοτήσουν την οικονομία, αδιαφόρησαν. Και περιορίστηκαν να παρακολουθούν τα γεγονότα και να υπόσχονται αορίστως μέτρα αντιμετώπισης της κρίσης.

γ) Τα άδεια κρατικά ταμεία περιόρισαν τις δυνατότητες ενίσχυσης των αδύναμων οικονομικά πολιτών και της πραγματικής οικονομίας. Αναλογισθείτε την πολιτική που ακολούθησε η δική μας κυβέρνηση. Έδωσε ενίσχυση στους συνταξιούχους από ένα ευρώ την ημέρα. Το ίδιο και στους ανέργους. Στην πραγματική οικονομία επέλεξε να ενισχύσει τους εισαγωγείς αυτοκινήτων (!), τις τουριστικές και οικοδομικές επιχειρήσεις. Οι οικονομικά αδύναμοι πολίτες και οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις στον Καιάδα. Για την ενίσχυση όμως των τραπεζιτών βρήκε χρήματα και τους έδωσε το αστρονομικό για τα ελληνικά δεδομένα ποσόν των 28 δισ. ευρώ. Όταν η άνευ ορίων και όρων στήριξη των χρηματοπιστωτικών επιχειρήσεων προκάλεσε θύελλα, οι ηγέτες των ισχυρών κρατών (Ομπάμα, Μπράουν, Σαρκοζί, Μέρκελ κ.α.) υποσχέθηκαν στους λαούς ότι θα λάβουν μέτρα ώστε να περιοριστεί η ασυδοσία της χρηματοπιστωτικής αγοράς και να σταματήσουν οι απάτες. Έκτοτε οι υποσχέσεις για μεταρρυθμίσεις των ασύδοτων αγορών ξεχάστηκαν, ενώ τα πακέτα στήριξης των τραπεζών και των επενδυτικών επιχειρήσεων συνεχίζονται. Γιατί εγκαταλείφθηκαν οι αδύναμοι πολίτες; Γιατί αγνοήθηκαν τα προβλήματα της πραγματικής οικονομίας; Γιατί ξεχάστηκαν τα μέτρα ελέγχου της χρηματοπιστωτικής αγοράς και των άλλων ασύδοτων αγορών; Γιατί απλούστατα η σημερινή οικονομική κρίση εξυπηρετεί ζωτικά συμφέροντα μερικών οικονομικά και πολιτικά ισχυρών, που είναι φυσικό να επιθυμούν την παράτασή τους μέχρις ότου ολοκληρωθούν οι οδυνηρές για τους πολλούς συνέπειές της. Τους βολεύει η εξαθλίωση των εθνών.

δ) Το άδειασμα των κρατικών ταμείων από τους τραπεζίτες και τα «χρυσωμένα παιδιά» της χρηματοπιστωτικής αγοράς δημιούργησε οξύτατο δημοσιονομικό πρόβλημα σε όλα τα μικρά και αδύναμα κράτη. Ήταν επόμενο και ο δημόσιος δανεισμός και τα ελλείμματα να αυξηθούν και τα κράτη να βρεθούν στην ανάγκη να αυξήσουν τη φορολογία. Ειδικά τα κράτη μέλη της ΕΕ που αντιμετωπίζουν δημοσιονομικά προβλήματα πιέζονται αφόρητα από την Κομισιόν να αυξήσουν τη φορολογία και να ροκανίσουν έτσι το διαθέσιμο εισόδημα των εργαζομένων. Λιτότητα και αύξηση της φορολογίας σημαίνουν επιδείνωση της οικονομικής κρίσης. Επαναλαμβάνουμε κάτι που πολλές φορές έχουμε γράψει: Αυτή η κρίση αντιμετωπίζεται με αύξηση της κατανάλωσης, δημόσιας και ιδιωτικής. Και η κατανάλωση για να αυξηθεί χρειάζεται ενίσχυση των εισοδημάτων των αδύναμων πολιτών. Η λιτότητα και η αύξηση της φορολογίας μειώνουν την ενεργό ζήτηση και τροφοδοτούν την κρίση. Και όμως το «ιερατείο των Βρυξελλών» πιέζει προς την κατεύθυνση αυτή. Οι Κέρβεροι της δημοσιονομικής πειθαρχίας (ντόπιοι και Βρυξελλιώτες) γιατί δεν μίλησαν όταν οι κυβερνήσεις με απλοχεριά χορηγούσαν δημόσιο χρήμα στις τράπεζες και στα άλλα «ευαγή ιδρύματα» της απάτης; Τώρα τους έπιασε ο πόνος για τη διατάραξη της δημοσιονομικής πειθαρχίας; Γιατί οι επιλογές της ΕΕ και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας έσπρωξαν τα κράτη μέλη στην ύφεση; Γιατί η ΕΚΤ αρνείται να χορηγήσει δάνεια με ευνοϊκούς όρους στα αδύναμα κράτη της Ευρωζώνης (που δανείζονται με επιτόκιο μέχρι και 6% από τους κερδοσκόπους επενδυτές) και χορηγεί αφειδώς δάνεια στις ιδιωτικές τράπεζες; Γιατί η ΕΚΤ κόβει χρήμα για να στηρίξει τις τράπεζες, όπως κάνει και η αμερικανική FED, και δεν φοβάται τις συνέπειες από την αύξηση του κυκλοφορούντος χρήματος στον πληθωρισμό και στην ισοτιμία του ευρώ και τη φοβίζουν τα ψίχουλα μιας πιθανής αύξησης μισθών και ημερομισθίων; Ύποπτες και οι επιλογές της ΕΕ και της ΟΝΕ. Με την πολιτική τους βαθαίνουν την κρίση, ενώ θα έπρεπε να βοηθούν τα κράτη μέλη στην αντιμετώπισή της.

Η σημερινή κρίση όμως έχει και πολιτικές παρενέργειες οι οποίες είναι άκρως θετικές για τα κόμματα που βρίσκονται στην εξουσία ή τη διεκδικούν. Το φούντωμα της ανεργίας και της φτώχειας οδηγεί ολοένα και περισσότερους πολίτες στα γραφεία των κομματικών στελεχών (υπουργών, υφυπουργών, βουλευτών κ.ά.) όπου εκλιπαρούν βοήθεια για την επίλυση των προβλημάτων τους. Έτσι δημιουργούνται δεσμοί εξάρτησης των ανέργων, των φτωχών και των πάσης φύσεως αδύναμων πολιτών από τα κόμματα εξουσίας και γενικά από το επικρατούν πολιτικό σύστημα. Στενές πελατειακές σχέσεις, πολυπόθητες από τα κόμματα εξουσίας! Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι οι λαοί είναι δυνατόν να παραμένουν εσαεί δέσμιοι και όμηροι ενός άδικου και καταπιεστικού πολιτικού και οικονομικού συστήματος. Και ο δέσμιος και εξαρτημένος από τα κόμματα εξουσίας πολίτης κάποτε εξαγριώνεται, σπάει τα δεσμά του και χτυπάει την κατεστημένη κατάσταση. Είναι η οργή λαού. Υπάρχει όμως και μια άλλη εξάρτηση ως αποτέλεσμα της κρίσης. Η εξάρτηση σε επίπεδο κρατών. Η τωρινή κρίση σφυρηλατεί την εξάρτηση των αδύναμων οικονομικά χωρών, που αντιμετωπίζουν πρόβλημα δανεισμού, από τους κερδοσκόπους επενδυτές και από τις ιδιωτικές τράπεζες. Αυτή η εξάρτηση είναι η πλέον επικίνδυνη, καθώς θα υποδουλώσει, πολιτικά και οικονομικά, όλες τις μικρές και αδύναμες χώρες. Και αυτό θα είναι το πρώτο βήμα για την εγκαθίδρυση μιας σκοτεινής παγκόσμιας οικονομικής δικτατορίας. Μιας στυγνής δικτατορίας των κερδοσκόπων επενδυτών και των συμμαχικών τους δυνάμεων (διαπλεκόμενων κυβερνήσεων, τραπεζικών, ΜΜΕ και λοιπών «νταβατζήδων» της διαπλοκής, της απάτης και της αρπαχτής).

Η τωρινή κρίση ευεργετεί ορισμένους και εξοντώνει τους πολλούς. Και οι αποφάσεις που μέχρι τώρα έλαβαν οι κυβερνήσεις, οι κεντρικές τράπεζες, οι ενώσεις κρατών και οι διεθνείς οικονομικοί οργανισμοί βαθαίνουν την κρίση, τη μεγιστοποιούν. Γι’ αυτό και τη θεωρούμε ύποπτη.