Το Γενικό Νοσοκομείο Λάρισας νοσεί…
Κύριε Διευθυντά,
Οι σκουπιδοτενεκέδες στο προαύλιο ανοξείδωτοι. Τους αντικατέστησαν πρόσφατα, λένε οι κακές γλώσσες, μια και το νοσοκομείο θα το επισκεπτόταν ο υπουργός Υγείας. Το ίδιο έγινε και στην είσοδο με το μικρό σπιτάκι. Ήταν κτισμένη με όμορφα τουβλάκια και την έντυσαν με μια αηδία, λέει αγανακτισμένη μια νοσοκόμα, την ώρα που ένας νοσηλευόμενος παραπονιόταν που απριλιάτικα και Μεγαλοβδόμαδα τα κουνούπια δεν τον άφησαν να κοιμηθεί το τελευταίο βράδυ!
Πόσο κάνει άραγε μια κουνουπιέρα, μονολογούσε ένας ασθενής, καθώς προσπαθούσε να εξοντώσει τα αμέτρητα ενοχλητικά ζωύφια.
Εδώ δεν έχουμε γάζες και επιδέσμους, ήταν περίπου η απάντηση που εισέπραξε.
Απ’ έξω όαση κι από μέσα κόλαση. Αληθινή μάντρα είναι, κυρίες και κύριοι, το Γενικό Νοσοκομείο Λάρισας. Πάτε να δείτε εκείνη την κατακόμβη όπου εξετάζουν οι ωτορινολαρυγγολόγοι και θα καταλάβετε.
Τα φάρμακα στους ασθενείς τυλιγμένα σε ροζ και κίτρινα χαρτάκια από τριπλότυπα βιβλιαράκια αποδείξεων και ασφαλισμένα με συραφίδες, που καθώς ανοίγονται αποκαλύπτονται τραγελαφικά πράγματα. Ιδού και οι αποδείξεις: «ΕΝΤΟΛΗ ΚΙΝΗΣΗΣ Σπανού Ιωάννη – ΔΙΑΚΟΜΙΣΕΙΣ, ΘΑΝΑΤΟΙ –
ΕΞΟΔΟΙ 24-1-2008», με ονόματα ασθενών κ.λπ.
Τα παραπάνω δεν είναι καθόλου αποκυήματα φαντασίας, αλλά αποτελούν μερικές μόνο από τις δυσάρεστες εμπειρίες που απεκόμισε ένας συμπολίτης μας, όταν ένα ξαφνικό πρόβλημα υγείας τον ανάγκασε να περάσει όλη σχεδόν τη Μεγάλη
Εβδομάδα στο Γενικό Νοσοκομείο της Λάρισας…
Και κρατά ακόμα πατημένο το κουδούνι για να ζητήσει άμεση βοήθεια. Και έχει ακόμα στα χέρια του τις ακτινογραφίες, αφού δεν υπήρχε κατάλληλος γιατρός για τη γνωμάτευση.
Είναι ανεπαρκές το νοσηλευτικό προσωπικό, του είπε μια πολύ καλή και ευγενική νοσοκόμα. Μία νοσοκόμα σε κάθε βάρδια και εργασία χωρίς τις απαραίτητες ανάσες ξεκούρασης. Ευτυχώς πάντως που ο ασθενής μας, λίγο πριν από την Ανάσταση, πήρε εξιτήριο, γιατί εκείνη η τελευταία νοσοκόμα θα έψαχνε ακόμα πού θα τη βάλει τη βελόνα.
Σ’ αυτήν την ευλογημένη από τον Θεό πατρίδα, δυστυχώς όλα γίνονται, κυρίες και κύριοι. Παρ’ όλα αυτά, ο εν λόγω ασθενής επιθυμεί από βάθους καρδίας να ευχαριστήσει τον Πόντιο με τη μεγάλη ψυχή, που έμεινε ο Γιάννης όπως τον ήξερε τότε που έφυγε από το χωριό, όπως έλεγε και επαναλάμβανε μια χωριανή του στον διάδρομο.
Είναι ο κύριος Τσιτηρίδης, γιατρός και κύριος με όλη τη σημασία των λέξεων. Αξιολογότατοι και συνεπέστατοι και όλοι εκείνοι που αποτελούν την ιατρική του ομάδα. Είναι αυτή η μικρή ομάδα, που κάτω από πραγματικά πανάθλιες συνθήκες παλεύει με πείσμα καθημερινά για τον απλό άνθρωπο.
Και όταν υπάρχουν πολλοί τέτοιοι Γιάννηδες, σίγουρα δικαιούμαστε να ελπίζουμε. Γιατί την Ελλάδα κάτι τέτοιοι Πόντιοι, Μακεδόνες, Κρητικοί, Θρακιώτες, Κύπριοι και άλλοι πολλοί στεριανοί και νησιώτες Γιάννηδες είναι που την κράτησαν μεγάλη στους αιώνες των αιώνων…
ΥΓ.: Να φανταστείτε, κ. Αβραμόπουλε, αυτού του έρμου του ασθενούς δεν του πήραν αίμα για σχετικές εξετάσεις, ούτε τη Μεγάλη Παρασκευή, μα ούτε και το Μεγάλο Σάββατο, γιατί το Μικροβιολογικό κατέβασε ρολά.
Ντίνος Αυγουστή