Τα είδωλα έγιναν σκιάχτρα
Σε 21 ημέρες ακριβώς οι ευρωπαίοι πολίτες –όσοι από αυτούς ευδοκήσουν (και δεν θα είναι πολλοί)– θα κατευθυνθούν στις κάλπες για να προσδιορίσουν τη νέα σύνθεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Ενός Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ειρήσθω εν παρόδω, το οποίο χαρακτηρίζεται ΑΚΟΜΑ από δημοκρατικό έλλειμμα! Ο αντίκτυπος, βέβαια, αυτής της ψηφοφορίας αντανακλά στην Ευρωπαϊκή Ένωση με όλα της τα όργανα και όλες τις δραστηριότητές της. Δραστηριότητες, οι οποίες ουδόλως ικανοποιούν τους λαούς του μεγάλου αυτού ευρωπαϊκού οργανισμού. Θυμίζω ότι οι προσδοκίες υπήρξαν στο παρελθόν τεράστιες για τους πλείστους ευρωπαίους πολίτες είτε μετείχαν είτε όχι στον οικονομικό αυτόν οργανισμό. Μιλάω για την ΕΟΚ των έξι και την ΕΟΚ των δέκα, την οποία έζησα κι εγώ εκ των ένδον.
Αν πάω πιο πίσω –και θα πάω– τα πράγματα ήταν απείρως πιο αισιόδοξα. Αναφέρομαι στην εποχή του Μονέ και του Σουμάν, δύο εξεχουσών προσωπικοτήτων που συνέλαβαν ελάχιστα χρόνια μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, τη μεγαλοφυή ιδέα να ενώσουν οργανωτικά τις μέχρι πρότινος εμπόλεμες χώρες της κεντρικής και νότιας Ευρώπης, αρχίζοντας με τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Κοινοπραξίας Άνθρακος και Χάλυβος. Κοινοπραξίας που εμπεριείχε –και συμβολικά– δύο από τα συστατικά υλικά κάθε πολεμικής μηχανής και που μετεξελίχθηκε το 1957 διά της Συνθήκης της Ρώμης σε Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ).
Τη σύντομη αυτή ιστορική αναδρομή δεν την έκανα τυχαία. Την έκανα για να υπογραμμίσω με έμφαση ότι ο Μονέ και ο Σουμάν υπήρξαν για την εποχή τους ΕΙΔΩΛΑ και ΕΥΕΡΓΕΤΕΣ, ενώ οι σημερινοί (και χθεσινοί, βλέπε Μάαστριχτ) διάδοχοί τους στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι λειτουργούν (και λειτούργησαν) σαν ΣΚΙΑΧΤΡΑ και ΜΠΑΜΠΟΥΛΕΣ εις βάρος των ευρωπαϊκών λαών.
Προσθέτω ότι το σύνθημα του πρώιμου ΠΑΣΟΚ, «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», το οποίο είχε κατά κόρον χλευαστεί και είχε χαρακτηριστεί «φαιδρό» και «δημαγωγικό», αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων σήμερα ΠΡΟΦΗΤΙΚΟ. Τα σχετικά μάλιστα επιχειρήματα τα προσκόμισα, νομίζω, επαρκώς στο προηγούμενο άρθρο μου, χωρίς να μνημονεύσω, βέβαια, το σχετικό σύνθημα ούτε να αναφερθώ ρητά στο ΝΑΤΟ. Γι’ αυτό συμπληρώνω, ως προς το τελευταίο, το πασίγνωστο: Ότι, δηλαδή, η Ευρωπαϊκή Ένωση, παρά τις διακηρύξεις της περί «κοινής εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής», ουδεμία κοινή εξωτερική πολιτική ασκεί, ενώ την κάλυψη των αμυντικών της αναγκών, την έχει εκχωρήσει αποκλειστικά στο ΝΑΤΟ – και είμαστε όλοι ασφαλέστατοι!
Με τέτοια και τόσα… κατορθώματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ποιος ψηφοφόρος, ανεξαρτήτως χώρας, θα ψηφίσει με γνώμονα τα τεκταινόμενα σε αυτήν; Ελάχιστοι. Οι υπόλοιποι θα έχουν την ευκαιρία να επιβραβεύσουν ή να καταδικάσουν τα κόμματα της πατρίδας τους (ΚΑΙ με κριτήριο την υπερηφάνως ανεξάρτητη ή δουλοπρεπώς νομιμόφρονα στάση τους απέναντί της).
Στην Ελλάδα θα οργιάσει η τεχνητή πόλωση ανάμεσα στις δύο συνιστώσες του ΜΟΝΟΚΟΜΜΑΤΙΚΟΥ ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟΥ μας, με το συγκρουσιακό κλίμα να χτυπάει ταβάνι.
Ο Κώστας Καραμανλής και ο ματαίως επιχειρών να αναρριχηθεί από Γιωργάκης σε Γιώργο Παπανδρέου, θα τα δώσουν όλα για να βγάλει ο ένας το μάτι του άλλου και να συσπειρώσουν όσους από τους παραδοσιακούς οπαδούς τους θα παραμείνουν μέχρι τη στιγμή της κάλπης απροβλημάτιστοι και ανυποψίαστοι για το μέλλον της πατρίδας μας.
Το τραγικό για τους δύο αρχηγούς είναι ότι τα ΜΟΝΑΔΙΚΑ όπλα που διαθέτουν στη φαρέτρα τους συμποσούνται στις ΑΛΛΗΛΟΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ. Και το ευτράπελο είναι πως πιστεύουν ότι θα πείσουν τους σκεπτόμενους Έλληνες. Αμφότεροι πλανώνται και πελαγοδρομούν με κινήσεις εντυπωσιασμού και αμηχανίας. Κατά τα άλλα, ο ένας στηρίζεται αποκλειστικά στις αναρίθμητες δημοσκοπήσεις, ενώ ο άλλος, ο δήθεν κουρασμένος, επιδεικνύει αξιοζήλευτη αντοχή, παρά τις γκάφες ολκής που διέπραξε με Βουλγαράκηδες και λοιπούς, ακριβώς επειδή έχει πλήρη επίγνωση των ανεπίτρεπτων ολισθημάτων του.
Εδώ και χρόνια έχω διαμορφώσει την άποψη ότι ο Κώστας Καραμανλής, ευκαιρίας δοθείσης, μιμείται τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον οποίο, ούτως ή άλλως, θαύμαζε. Όπως και ο χαρισματικός Ανδρέας Παπανδρέου, έτσι και ο νυν πρωθυπουργός (που ούτε ακτινοβολίας στερείται ούτε τόλμης στην εξωτερική πολιτική, τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα) αρέσκεται να λαμβάνει αποφάσεις που δεν τις περιμένει κανένας. Τόσο ο αείμνηστος πρώτος όσο και ο δεύτερος ήταν και είναι αντιστοίχως λάτρεις του αιφνιδιασμού. Αιφνιδιασμού που εμπεριέχει και ρίσκο. Το απρόσμενο και αστραπιαίο κλείσιμο της Βουλής εκ μέρους του κ. Καραμανλή (και όποιου τον πήρε στον λαιμό του) την προπερασμένη Παρασκευή, το θεωρώ… αριστουργηματικό αυτογκόλ για τον ίδιο και την παράταξή του. Δεν αποκλείω, ωστόσο, το ρίσκο αυτό να του βγει ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΑ στον αδυσώπητο αγώνα που εκτυλίσσεται για την εξουσία.
Το τονίζω αυτό το τελευταίο, διότι σε επίπεδο στοιχειώδους ηθικής τάξεως και προσωπικής ευαισθησίας, αναφορικά με τα σε εκκρεμότητα και εν μία νυκτί παραγραφέντα σκάνδαλα –άλλο σκάνδαλα, εξυπακούεται, και άλλο η ατέρμονη σκανδαλολογία του κ. Παπανδρέου που τον εκθέτει– ο πρωθυπουργός μένει εντελώς ακάλυπτος. Καθότι συμψηφισμός παραγεγραμμένων σκανδάλων ΔΕΝ ΝΟΕΙΤΑΙ, ΔΕΝ ΜΠΑΛΩΝΕΤΑΙ ΕΚ ΤΩΝ ΥΣΤΕΡΩΝ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΑΘΕΜΙΤΟΣ.