Κράτος ζυμωμένο με αίμα
Κεντρικός ομιλητής ο απόστρατος αντισυνταγματάρχης Σάββας Καλεντερίδης, πολύ γνωστός σε όλους μας από την υπόθεση Οτσαλάν. Ο κ. Καλεντερίδης αναφέρθηκε στο κίνημα των Νεότουρκων του 1908 και κυρίως στην τελευταία πορεία θανάτου του Ποντιακού Ελληνισμού μετά τη γενοκτονία του Κεμάλ, που άρχισε τον Ιούνιο του 1916 και κράτησε μέχρι το 1918. Μια ομιλία που ενώ από τη μια εμπεριείχε τα στοιχεία που καταδεικνύουν το μέγεθος μιας από τις μεγαλύτερες γενοκτονίας που διέπραξε ο μεγάλος πατερούλης Κεμάλ, από την άλλη μάλλον στρογγύλευε τις γωνίες. Η Τουρκία που δεν μπορεί να ονειρεύεται ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, αν πρωτίστως δεν ζητήσει συγγνώμη για τα αμέτρητα εγκλήματα που διέπραξε και διαπράττει ακόμα και σήμερα. Η Τουρκία που αφάνισε από τη γη των πατέρων τους όλους τους ποντιακής καταγωγής Έλληνες. Τον Ποντιακό Ελληνισμό, με την τρισένδοξη ιστορία. Αργοναυτική Εκστρατεία, Ιάσων, Συμπληγάδες, χρυσόμαλλο δέρας, Κολχίδα… προσφυγιά.
Για την ιστορία λοιπόν, ας θυμηθούμε μαζί, έστω και περιεκτικά, αυτήν τη θλιβερή σελίδα, που είναι γεμάτη με γενοκτονίες και εθνικά ξεκαθαρίσματα. Ιθύνων νους, ο μέγας σφαγέας και πατερούλης του τουρκικού έθνους. Αυτός, στο μαυσωλείο του οποίου και εμείς, σε επίπεδο ανώτατης μάλιστα πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας, υποκλινόμαστε και καταθέτουμε στεφάνι στη μνήμη του. Ο μέγας σφαγέας των εθνών Κεμάλ, που σε συνεργασία με τους στρατηγούς Εμβέρ και Ταλαάτ, εκπόνησε το σχέδιο αφανισμού του άμαχου ελληνικού πληθυσμού του Πόντου. Ένα σχέδιο που προέβλεπε, μεταξύ άλλων, την άμεση εξόντωση των ανδρών από 16 έως 60 ετών και τη γενική εξορία των υπολοίπων στα ενδότερα της Ανατολής, με πρόγραμμα σφαγής. Ουρές οι χιλιάδες των κατατρεγμένων, σε εξαντλητικές πορείες για να ξεφύγουν από το πογκρόμ των σφαγέων του Κεμάλ. Ουρές που έφθαναν παντού, έως ακόμα και τη μακρινή Βηρυττό του Λιβάνου. Οι επιθέσεις των Τούρκων συνεχείς. Βιασμοί, ληστείες και εκτελέσεις από τακτικά και άτακτα σώματα που τρομοκρατούν, πυρπολούν, λεηλατούν, δολοφονούν, βιάζουν… Το κράτος των κεμαλικών και Νεότουρκων στηριγμένο στο έγκλημα των γενοκτονιών και στην παραποίηση της Ιστορίας.
Και μια δημόσια σιγή, παντού. Στη βιβλιογραφία, στην Ιστορία, στις συνειδήσεις των λαών. Σαν να μη συνέβη τίποτε. Στην Τουρκία, που γράφουν μόνο για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Εκεί δεν υπάρχουν βλέπετε καθηγητάδες, όπως ο Ηρακλείδης και η Ρεπούση. Όσοι τούρκοι ιστορικοί, ερευνητές και δημοσιογράφοι έχουν διαφορετικές απόψεις είναι προδότες της πατρίδας. Είναι δε σε όλους γνωστό, τι σημαίνει να αποτελείς το κόκκινο πανί των «γκρίζων λυκόπουλων». Με τον νεοσουλτάνο Ταγίπ Ερτογάν να διαμαρτύρεται, από την Αθήνα μάλιστα, για το άγαλμα της γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού που έστησαν οι πόντιοι πρόσφυγες μπροστά από την Αγία Σοφία στη Θεσσαλονίκη. Έτσι κτίζεται η ελληνοτουρκική φιλία, δυστυχώς…
Οι γενοκτονίες που αποτέλεσαν τη γενέθλια πράξη του τουρκικού έθνους. Η σφαγή των Αρμενίων. Η σφαγή των Ασσυρίων. Η σφαγή των Αραμαίων. Η σφαγή των Ελλήνων. Τελευταία πράξη του εγκλήματος οι κατεχόμενες από τον Αττίλα περιοχές της Κύπρου. Πλειοψηφίες που αφανίσθηκαν ή μετατράπηκαν σε ασήμαντες μειονότητες. Στη Σμύρνη, στην Κωνσταντινούπολη, στον Πόντο, στην Καρπασία. Οι Νεότουρκοι που κατέσφαξαν 1,5 εκατομμύρια Αρμενίους, μισό εκατομμύριο Αραμαίους και Ασσυρίους και πάνω από 750.000 Έλληνες, μεταξύ τους και οι 353.000 των ελλήνων Ποντίων. Το κοσμικό κράτος του Κεμάλ ζυμωμένο με το αίμα εκατομμυρίων αθώων. Και ούτε μια απλή συγγνώμη, κυρίες και κύριοι.
Καιρός λοιπόν να οροθετήσουμε τα πράγματα. Γιατί δεν πρέπει και δεν μας ταιριάζει να παραγράφουμε και να διαγράφουμε. Ούτε και να ξεχάσουμε πρέπει την αληθινή ιστορία μας. Μια ιστορία που δυστυχώς δεν γράφτηκε ακόμη. Απλώς κάποιοι έγραψαν τα βιώματά τους και μετά κάποιοι άλλοι έγραψαν ό,τι άκουσαν. Για τον ελληνικό πληθυσμό, που σε αντίθεση με τα όσα γελοία και φαιδρά υποστηρίζουν οι Τούρκοι, ήταν, είναι και θα παραμείνει απολύτως ομοιογενής, αφέντης της ένδοξης ιστορίας και του τόπου του. Άλλο, τώρα, αν χάριν της ειρήνης καθημερινά παραβλέπουμε πολλά από εκείνα που δεν καταπίνονται… Και τη 19η Μαΐου βεβαίως, μια ημερομηνία παγκόσμιας ντροπής, εθνική εορτή για του Τούρκους, αφιερωμένη μάλιστα στην τουρκική νεολαία. Μέρα δημιουργίας του τουρκικού κράτους, απότοκο της μετεξέλιξης της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Αυτή την ημερομηνία που εμείς οι Έλληνες δεν τιμούμε όπως πρέπει και που οι περισσότεροι σχεδόν την ξεχάσαμε. Οι Τούρκοι που δεν σταμάτησαν ποτέ τους διωγμούς, με αποτέλεσμα οι χιλιάδες Έλληνες της Μικράς Ασίας να είναι σήμερα, μόνο μερικές εκατοντάδες! Αυτήν την Τουρκία είναι που κάποιοι οραματίζονται και προσπαθούν να τη βάλουν από την πίσω πόρτα στη μεγάλη δημοκρατική Ευρωπαϊκή Οικογένεια. Σαν δεν ντρεπόμαστε!
Ντίνος Αυγουστή
Εκπαιδευτικός στο Α.Τ.Ε.Ι. της Λάρισας
Από το Μονάγρι Λεμεσού