επικαιρότητα
1
Η οικονομική κρίση έχει ξεσηκώσει θύελλα στις τάξεις των εργαζομένων όλου του πλανήτη. Το σύνθημα που κυριαρχεί μεταξύ των εργαζομένων είναι: «Δεν θα πληρώσουμε εμείς τη δική σας κρίση». Πριν από λίγες ημέρες ο Μπρεζένσκι, σύμβουλος του πρώην Προέδρου των ΗΠΑ Τζίμι Κάρτερ και του τωρινού Προέδρου Μπαράκ Ομπάμα, προειδοποίησε για τον κίνδυνο ταξικής σύγκρουσης στις ΗΠΑ λόγω της χωρίς προηγούμενο συσσώρευσης απίστευτου πλούτου στα χέρια ελαχίστων. Και το Economist Intelligence Unit διαπιστώνει: «Η λαϊκή οργή μεγαλώνει ως αποτέλεσμα της διογκούμενης ανεργίας, των μειωμένων ή παγωμένων μισθών, της διοχέτευσης κρατικών κονδυλίων στις τράπεζες και των περικοπών στις συντάξεις και στις κοινωνικές ασφαλίσεις. Καθώς η κρίση συνεχίζεται μπορούμε να περιμένουμε πολύ πιο έντονα και μεγαλύτερης διάρκειας γεγονότα, όπως ένοπλες εξεγέρσεις, πραξικοπήματα, εμφύλιες συγκρούσεις ή και πολέμους μεταξύ κρατών». Ο προβληματισμός όμως είναι πιο έντονος στην πάντα κοινωνικά ευαίσθητη και συνήθως εύφλεκτη Γαλλία. Εκεί ο τέως πρωθυπουργός Ντομινίκ ντε Βιλπέν δήλωσε ότι η χώρα του απειλείται από μια νέα επανάσταση. Πάντως ο προβληματισμός της γαλλικής διανόησης αποτυπώνεται στο τεύχος της 3ης Μαΐου της έγκριτης «Le Monde Diplomatique», που είναι αφιερωμένο στην κοινωνική εξέγερση, με κύριο άρθρο του διευθυντή της Σερζ Χαλιμί, με τον εύγλωττο τίτλο «Εγκώμιο των επαναστάσεων». Στη Γαλλία το τελευταίο διάστημα παρατηρείται αναβρασμός. Από τον περασμένο Μάρτιο μέχρι σήμερα έχουν σημειωθεί οχτώ απαγωγές διευθυντικών στελεχών επιχειρήσεων που σχεδίαζαν ομαδικές απολύσεις εργαζομένων τους. Ακόμη, παρατηρούνται περιστατικά ωμής βίας, όπως πυροβολισμοί εναντίον αστυνομικών οι οποίοι μετείχαν σε συμπλοκή με νεαρούς σε υποβαθμισμένο προάστιο του Παρισιού και, επίσης, επιθέσεις εναντίον αστυνομικών τμημάτων. Καθώς η οικονομική κρίση βαθαίνει, οι εργαζόμενοι αισθάνονται περισσότερο την αδικία να πληρώσουν αυτοί τον λογαριασμό της κρίσης και όχι εκείνοι που την προκάλεσαν. Οι άστοχες ενέργειες των κυβερνήσεων, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και η προκλητικότητα των τραπεζιτών πυροδοτούν σίγουρα κοινωνική θύελλα τουλάχιστον στην Ευρώπη της αυξημένης κοινωνικής ευαισθησίας.
2
Ο αρχηγός του βρετανικού Εργατικού Κόμματος και πρωθυπουργός της χώρας Γκόρντον Μπράουν θεωρείται σήμερα «πολιτικό πτώμα» για το κόμμα του. Τα κομματικά στελέχη έχουν εξεγερθεί εναντίον του, αντιμετωπίζει «συντροφικά μαχαιρώματα», και άρχισαν οι διεργασίες για τη διαδοχή του. Σημειώνουμε ότι μέχρι πριν από έξι μήνες ο Μπράουν εθεωρείτο οικονομολόγος-μάγος, που έσωσε τη βρετανική οικονομία. Και τα «χρυσωμένα παιδιά» της χρηματοπιστωτικής αγοράς του Σίτι, με τη βοήθεια και των ΜΜΕ, τον παρουσίασαν σαν σωτήρα και της παγκόσμιας οικονομίας, προφανώς σε ανταπόδοση ευγνωμοσύνης για τα γενναία πακέτα στήριξης που προσέφερε στις τράπεζες και στις επενδυτικές επιχειρήσεις με χρήματα των φορολογουμένων. Σήμερα που η κρίση συνεχίζεται και η βρετανική οικονομία πραγματικά κατέρρευσε, όλοι αυτοί οι θαυμαστές έχουν πεισθεί ότι τα «μάγια» του Μπράουν δεν έπιασαν και θεωρείται πλέον «αποδιοπομπαίος μάγος». Το Εργατικό Κόμμα βρίσκεται σε αναζήτηση νέου ηγέτη, για να μπορέσει να ανακάμψει πολιτικά και να ξαναμπεί στο παιχνίδι της διεκδίκησης της εξουσίας. Στον αγώνα διαδοχής φαίνεται να προηγείται ο νεαρός (μόλις 44 ετών) υπουργός των Εξωτερικών της Βρετανίας Ντέιβιντ Μίλιμπαντ, που από τους κομματικούς συντρόφους του θεωρείται χαρισματικός πολιτικός. Ο Μίλιμπαντ έχει ευαισθησία στα κοινωνικά φαινόμενα από οικογενειακή παράδοση, όπως υποστηρίζουν οι ευάριθμοι υποστηρικτές του. Ο παππούς του, Σάμιουελ Μίλιμπαντ, ήταν πολωνοεβραίος εργάτης δέρματος, φανατικός κομμουνιστής που εντάχτηκε εθελοντής στον Κόκκινο Στρατό των Μπολσεβίκων κατά τον πόλεμο Ρωσίας – Πολωνίας. Ο πατέρας του Ραλφ ήταν σημαίνον στέλεχος του μαρξισμού στη Βρετανία και συγγραφέας του αξιόλογου έργου «Το κράτος στην καπιταλιστική κοινωνία» (1969). Όμως από την οικογενειακή αυτή παράδοση, ο νυν υπουργός Εξωτερικών δεν κληρονόμησε παρά μόνο την κοινωνική ευαισθησία, ενώ ακολούθησε τη δεξιά τοποθέτηση των Νέων Εργατικών Μπλερ και Μπράουν. Η πολιτική του καριέρα ξεκίνησε το 1994 όταν σε ηλικία μόλις 29 ετών τοποθετήθηκε επικεφαλής στην ομάδα πολιτικού σχεδιασμού του Εργατικού Κόμματος, που βρισκόταν τότε στην αντιπολίτευση. Από το 1997 που οι Εργατικοί ανέλαβαν τη διακυβέρνηση της Βρετανίας ανατέθηκαν στον Ντέιβιντ Μίλιμπαντ διάφορα δημόσια αξιώματα μέχρις ότου ο Μπράουν τον επέλεξε για υπουργό Εξωτερικών. Θεωρείται ένθερμος υποστηρικτής της ΕΕ και του νεοφιλελευθερισμού. Φιλοδοξεί να διαδεχθεί τον Μπράουν στην αρχηγία των Εργατικών. Ένας άλλος πολιτικός, δεξιόστροφος στην ιδεολογία και στις επιλογές, με ευρεία χρήση αριστερής φρασεολογίας και έξυπνο πλασάρισμα «κληρονομικής» κοινωνικής ευαισθησίας.