Βιομήχανοι χωρίς βιομηχανίες…

Ο πρόεδρος του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών Δημήτρης Δασκαλόπουλος είναι γόνος δεύτερης γενιάς βιομηχάνων και μέχρι στιγμής παραμένει άδηλον αν στο πρόσωπό του θα έχει εφαρμογή ο κλασικός ελληνικός ορισμός περί της πορείας της Ελληνικής Βιομηχανίας, σύμφωνα με τον οποίο «η πρώτη γενιά δημιουργεί, η δεύτερη απολαμβάνει τις δημιουργίες της πρώτης και η τρίτη εκποιεί ό,τι έχει απομείνει από τη δράση της προηγούμενης».

Πάντως, στις δημόσιες παρεμβάσεις του, δεν φαίνεται να αντικατοπτρίζεται η διαχρονική συμβουλή του «Πατριάρχη της Ελληνικής Βιομηχανίας» Μποδοσάκη Αθανασιάδη, «Στις οικονομικές κρίσεις επιτιθέμεθα με ριπάς επενδύσεων…».

Οι έλληνες βιομήχανοι, και στη σημερινή οικονομική κρίση, αλλά και στις ανάλογες –μικρότερης πάντως έντασης– της περιόδου από τη Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, πέραν της παραδοξότητας να εμφανίζονται βιομήχανοι χωρίς βιομηχανίες, διασκέλισαν επιδεικτικώς τις συμβουλές του Πατριάρχη, που ο ίδιος στην πράξη είχε διδάξει και εφαρμόσει!

Οικονομικοί αναλυτές και κοινωνιολόγοι έχουν μελετήσει το φαινόμενο και έχουν καταλήξει στο κοινό συμπέρασμα ότι «στην Ελλάδα δεν συναντάται Εθνική Αστική Τάξη»… Και έχουν προσδιορίσει ότι η μορφή του Κεφαλαίου στη μικρή αυτή χώρα παραμένει μεταπρατική, κομπραδόρικη, κρατικοδίαιτη και εκφραστής ξένων συμφερόντων…

Οι δε Ιστορικοί προσθέτουν ότι στη χώρα παραμένει ανολοκλήρωτη η Ταξική Διαστρωμάτωση και η Αστική Μετεξέλιξη… Μάλιστα διασαφηνίζουν ότι και στην περίπτωση της Επανάστασης στο Γουδί και των δραστικών τομών του Ελευθερίου Βενιζέλου η «εθνική ολοκλήρωση απώθησε στο περιθώριο την αστική ολοκλήρωση»…

Οι ίδιοι μελετητές εκτιμούν ότι οι προσπάθειες του μεγάλου κρητικού πολιτικού να συστήσει Εθνική Αστική Τάξη, αν και στηρίχθηκε στον πατριωτισμό των κεφαλαιούχων του Ελληνισμού της Διασποράς διότι ήταν μια προσπάθεια «εκ των άνω», δεν είχε ευρύτερα αποτελέσματα. Αλλά και στον βαθμό που άρχισαν να διαμορφώνονται κάποια κύτταρα Εθνικής Αστικής Τάξης, η Γερμανοϊταλική Κατοχή έδωσε το καίριο πλήγμα και τη θέση των έντιμων αστών στη μετακατοχική Ελλάδα την κατέλαβαν οι συνεργάτες και οι μαυραγορίτες της Κατοχής.

Το «Σχέδιο Μάρσαλ» το απομύζησαν τα ίδια τρωκτικά με τη μορφή των περιβόητων «παγωμένων πιστώσεων» και οι «χειροκροτητές» της ξενοκρατίας, διαπρύσιοι ως γνωστόν κήρυκες της «Εθνικοφροσύνης»…

Η τάλαινα Ελλάς, από τους «χρυσοκάνθαρους» του 19ου αιώνα, πέρασε στους «μεταπράτες» των αρχών του 20ού αιώνα και, μετά ολιγόχρονη στάση, στις προσπάθειες για διαμόρφωση Εθνικής Αστικής Τάξης, στους «μαυραγορίτες» της Κατοχής και στους λυμεώνες των «παγωμένων πιστώσεων». Και σήμερα διέρχεται την περίοδο των κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών και των «προμηθευτών» του Δημοσίου… Δηλαδή μια κατ’ εξοχήν αντιπαραγωγική για την οικονομία της χώρας οικονομική δραστηριότητα!

Η «ιδεολογία» που κυριαρχεί στην πλειοψηφία των «επιχειρηματικών» κύκλων είναι εκείνη του εύκολου και γρήγορου πλουτισμού, άνευ επενδύσεων και προγραμματισμού, απλώς με τη χρήση του «γρηγορόσημου» ή χυδαϊστί «μίζας» αποκαλούμενου…

Η «ποιότητα» της «ιδεολογίας» προεξοφλεί βεβαίως και την «ποιότητα» των συναλλαγών και της κοινωνικής διαστρωμάτωσης, και έχει βαρύτατες επιπτώσεις – επιπτώσεις διαφθοράς των θεσμών και του πολιτικού συστήματος της χώρας!

Οι ηθικολογικής υφής διακηρύξεις του ΣΕΒ, όπως προσφάτως εκφράσθηκαν από τον πρόεδρό του, κατά παραγνώριση των βασικών επιταγών της οικονομίας («στην κρίση επιτιθέμεθα με επενδύσεις…»), συνθέτουν Πιλάτειο τακτική και δείχνουν αρτηριοσκληρωτική προσήλωση στο μέχρι σήμερα ακολουθούμενο «δόγμα» Μηδενικές επενδύσεις, μέγιστο κέρδος, είτε με τη διόγκωση των τιμών είτε με την υποβάθμιση της ποιότητας των παραγόμενων προϊόντων και των παρεχόμενων υπηρεσιών…

Η Ελλάδα στο λυκαυγές του 21ου αιώνα, όπως και στο αντίστοιχο διάστημα του προηγούμενου αιώνα, αναζητεί εναγωνίως την αστική ολοκλήρωση…

Το παράδοξο είναι ότι αυτήν την εκκρεμότητα πρώτη η Αριστερά (κομμουνιστική και μη) τη διέγνωσε και διεκήρυξε την ανάγκη της αστικής ολοκλήρωσης της χώρας… Στις αρχές της δεκαετίας του ʼ60 ο αείμνηστος Ηλίας Ηλιού, ως κορυφαίο στέλεχος τότε της ΕΔΑ, πρόβαλε την ανάγκη διαμόρφωσης Εθνικής Αστικής Τάξης στο Συνέδριο των Εμπορικών Επιμελητηρίων Ελλάδος στην Καλαμάτα, τονίζοντας ότι αυτό θα αποβεί προς όφελος της ομαλής πολιτικής και οικονομικής πορείας της χώρας.

Ο χώρος του Κέντρου, προσηλωμένος στα παλαιά «τζάκια» βιομηχάνων και εφοπλιστών, έμεινε προσηλωμένος στο δασμοβίωτη βιομηχανία, που αντλούσε τα κέρδη της από τις κρατικές παραγγελίες με την παροχή υποβαθμισμένης ποιότητας προϊόντων, από μονάδες παραγωγής χωρίς τεχνολογικό εκσυγχρονισμό.

Η Δεξιά της μετεμφυλιακής περιόδου, προσδεμένη στην «ιδεολογία» της «προστασίας» και της «ξενοκρατίας» ακολούθησε την τακτική των δασμών, η οποία εκφράσθηκε από τους «νέους επιχειρηματίες», εκφραστές ενός καιροσκοπικού κεφαλαίου που στο μεγαλύτερο μέρος του απηχούσε τον αμοραλισμό των «μαυραγοριτών» της Κατοχής και της διασύνδεσης των Ανακτόρων με ξένα επιχειρηματική συμφέροντα.

Τα φωτισμένα οικονομικά μυαλά (Κυριάκος Βαρβαρέσος) εξαναγκάσθηκαν να μεταναστεύσουν γιατί εναντιώθηκαν στις εφαρμογές καταστροφικών για την ίδια τη χώρα μοντέλων οικονομικής ανάπτυξης (π.χ. δημιουργία βαριάς βιομηχανίας σε μία χώρα που στερούνταν πρώτων υλών και υψηλής τεχνολογίας, ενώ είχε μικρό μέγεθος αγοράς κ.λπ.) κι έτσι χάθηκε η ευκαιρία να δημιουργηθούν μικρές οικονομικές μονάδες για την επεξεργασία και τυποποίηση της εγχώριας παραγωγής και κατ’ αυτόν τον τρόπο να επιτευχθεί μια ισόρροπη οικονομική ανάπτυξη.

Η Ιστορία διδάσκει, και οι βιομήχανοι, με ή χωρίς βιομηχανίες, οφείλουν, και δη όταν κατέχουν υψηλά αξιώματα, να μελετούν την οικονομική Ιστορία του τόπου…