ΣΚΑΝΔΑΛΑ ΑΝΤΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

Την ανάδειξη των σκανδάλων και της σκανδαλολογίας σε σημαντικό κομμάτι του πολιτικού οπλοστασίου θεσμοθέτησε

ο Κων. Μητσοτάκης, που έγινε πρωθυπουργός υπονομεύοντας και συκοφαντώντας τον μεγάλο πολιτικό του αντίπαλο Ανδρέα Παπανδρέου. Ο κ. Μητσοτάκης γι’ αυτό είχε άλλωστε εκλεγεί στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, μετά τον θάνατο του Ευάγγελου Αβέρωφ το 1984, για να βρει τρόπους να ανατρέψει από την εξουσία το ΠΑΣΟΚ και τον Παπανδρέου και να επαναφέρει με κάθε τρόπο τη Δεξιά. Δεν τα πήγε άσχημα, του πήρε βέβαια 6 χρόνια να το πετύχει, αλλά το πέτυχε στις εκλογές του Απριλίου του ’90, όταν έφερε τη ΝΔ στην εξουσία μετά από 8 χρόνια διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.

Από τότε και μέχρι σήμερα, την οδό των σκανδάλων ως άσκηση πολιτικής την ακολουθούν με συνέπεια κατ’ αρχάς τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας και στη συνέχεια τα άλλα, διότι ας μην ξεχνάμε ότι και η Αριστερά μετείχε σε αυτήν τη λογική και πρακτική, ελπίζοντας στη διάλυση του ΠΑΣΟΚ και στην αναδιανομή της εξουσίας μέσω κατανομής των διαλυμένων –αν συνέβαινε– δυνάμεων του κόμματος που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Πρόσφερε μάλιστα η Αριστερά (ανανεωτική και σταλινική) σημαντική υπηρεσία στη Δεξιά, προχωρώντας ακόμα και σε συμμαχία με τη ΝΔ (συγκυβέρνηση θέρους 1989 με πρωθυπουργό τον Τζ. Τζαννετάκη), που έφθασε ως τη συμμετοχή της σε κυβέρνηση που σχημάτισαν μαζί.

Όλα τα προηγούμενα νομιμοποίησαν τη σκανδαλολογία ως μέρος των πολιτικών επιχειρημάτων κάθε πολιτικού χώρου, με αποτέλεσμα να μη θεωρείται σήμερα άδικη και αθέμιτη η χρήση της στην πολιτική αντιπαράθεση και στην επιχείρηση εξουδετέρωσης (ή και εξόντωσης,

όπως επιχειρήθηκε το 1989) του αντιπάλου. Περισσότερο ανιαρή θεωρείται από τον κόσμο η (κατά)χρησή της, παρά ανήθικη και ανεπίτρεπτη. Επίσης, είναι προφανές ότι δεν επαρκεί η σκανδαλοαποκάλυψη και η σκανδαλοσυζήτηση για να δώσει (από μόνη της) την εκλογική νίκη σε κάποιον, αλλά χρειάζονται ορισμένα πρακτικά επιχειρήματα και αποτελεσματικές παροχές στο εκλογικό σώμα.

Αν δεχθούμε ότι την εξουσία τη διεκδικεί σε αυτήν τη φάση το ΠΑΣΟΚ με όχημα τις ευρωεκλογές (όπου αν πάει καλά και κερδίσει τη ΝΔ με διαφορά 3-4 ποσοστιαίων μονάδων τίθεται εκ των πραγμάτων θέμα εθνικών εκλογών), χρειάζεται να προσθέσει στον λόγο του επειγόντως και ορισμένα από τα πρακτικά επιχειρήματα που λέγαμε πριν.

Ο Παυλίδης, το Βατοπέδιο και οι κουμπάροι δεν αρκούν. Είναι σαν κερασάκι σε τούρτα εικονική, σε τούρτα που απουσιάζει. Μπορεί τα κερασάκια να διασκεδάζουν τον κόσμο, αλλά όταν φτάνουν στη δοκιμή του γλυκού, στη βρώση, που φυσιολογικά ακολουθεί, εκπλήσσονται δυσάρεστα με την ανυπαρξία του. Και οι ψηφοφόροι τότε μπερδεύονται. Από ένα τέτοιο μπέρδεμα μπορεί να προκύψουν πλήρως αναπάντεχα αποτελέσματα που δεν θα μπορούσε να τα προβλέψει καμιά εταιρεία δημοσκοπήσεων.

Ο Καραμανλής ελπίζει σε αυτό ακριβώς το μπέρδεμα, γι’ αυτό και δεν αντιδρά στην επέκταση και την κυριαρχία της σκανδαλοκουβέντας, προβάλλοντας μόνο τυπικές ενστάσεις ότι το ΠΑΣΟΚ ποινικοποιεί την πολιτική ζωή κ.λπ.

Ξέρει και ο ίδιος ότι τέτοια επιχειρήματα δεν είναι δόκιμα, μια και την πλήρη ποινικοποίηση της δημόσιας ζωής την έφερε και την επέβαλε η ΝΔ επί των ημερών Μητσοτάκη, γι’ αυτό αφήνει στελέχη του να τα αρθρώνουν και δεν παίρνει το θέμα πάνω του, όπως συνηθίζει να κάνει όταν πρόκειται να υπερασπιστεί την παράταξή του.

Παράλληλη ελπίδα του είναι η εμπέδωση της άποψης στο εκλογικό σώμα ότι η οικονομική κρίση ως παγκόσμια και εκτεταμένη δεν έχει να κάνει με τις ικανότητες της μιας ή της άλλης κυβέρνησης να τη (δια)χειριστεί, μια και «λίγο πολύ όλοι, σε όλες τις χώρες, τα ίδια κάνουν, δεν έχουμε πολλές επιλογές».

Σε λιγότερο από ένα μήνα οι πολίτες θα κληθούν να δώσουν απαντήσεις, μόνο που κανείς δεν ξέρει σε ποια ζητήματα. Ο κόσμος θα ψηφίσει σχεδόν σαν να πρόκειται για εθνικές εκλογές, ενώ οι εκλογές αφορούν το μέλλον, τις λειτουργίες, τους θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Καμία συζήτηση δεν γίνεται για το πραγματικό αντικείμενο των εκλογών αυτών και η κοινή γνώμη μοιάζει να έχει αποδεχθεί τη συνθήκη πως πρόκειται για μια «αβάν πρεμιέρ» των εθνικών εκλογών, για μια μεγάλη γενική πρόβα, ώστε να είμαστε προπονημένοι για τις άλλες, όταν αυτές γίνουν, μέσα στο 2009 ή αργότερα. Πιστεύει κανείς ότι θα αλλάξει κάτι μέσα στις επόμενες μέρες;