Μάτιασε η μοίρα τον Σπαθάρη…

Δεν τον άφησε να χαρεί την εκδήλωση που γινόταν το βράδυ της Τετάρτης προς τιμήν του στο Ινστιτούτο Γκαίτε. Τη στιγμή που ανέβαινε τις σκάλες μόνος του, έπεσε και χτύπησε βαριά στο κεφάλι. Όλα αμέσως θόλωσαν. Αγωνία, θλίψη, στενοχώρια. Μεταφέρθηκε αμέσως στο ΚΑΤ, όπου και νοσηλεύεται, όμως η κατάσταση του «Καραγκιόζη», που αγαπήσαμε όλοι, είναι κρίσιμη… Δίνει μάχη ζωής. Και οι ευχές όλων είναι να την κερδίσει.

Ο Σπαθάρης όπως δεν τον έχετε ζήσει

Έζησα ζεστές στιγμές, ανθρώπινες, οικογενειακές, τη μέρα που πήρα τη συνέντευξη (που δημοσιεύεται παραπάνω) από τον Ευγένιο Σπαθάρη, στο Μουσείο του στον Δήμο Αμαρουσίου. Ήταν η τελευταία μέρα του Απρίλη.

Με περίμενε καθισμένος σε μια καρέκλα δίπλα στις φιγούρες του και κάθε φορά μου έλεγε καλαμπούρια για να γελάσω με τον Καραγκιόζη… Αν και η κόρη του η Μένια του έλεγε «Μπαμπά μην κουράζεσαι», αυτός με ξενάγησε σʼ όλο το Μουσείο μόνος του.

Επειδή το αυτοκίνητο της κόρης του είχε χαλάσει μου είπε: «Παιδί μου θα με πας σπίτι μου».

Και τον πήρα αγκαζέ αν και δεν ήθελε –ήταν τόσο κοτσονάτος και περήφανος– και κατευθυνθήκαμε για το αυτοκίνητο. Στον δρόμο μου έλεγε για την εγγόνα του που παίζει Καραγκιόζη, για τις εκατό γλάστρες με γαρδένιες που έχει η γυναίκα του στο σπίτι, για την άρρωστη αδερφή της γυναίκας του που την έχουν έννοια, για τις γάτες του, πάνω από 20 γάτες. Φτάσαμε σπίτι …

Ανέβηκε στις σκάλες που πάνε προς την κουζίνα του σπιτιού…

«Αυτή είναι η νοικοκυρά μου» μου είπε…

Στην πόρτα η κυρία Φανή με τα τραπεζομάντιλα στα χέρια, που μόλις είχε σιδερώσει. Αμέσως να με περάσει στο σαλόνι να με κεράσει.

Χιλιάδες έργα του Σπαθάρη στους τοίχους, αλλά και του κουμπάρου του, του Τσαρούχη.

Η κ. Φανή μου έδειξε τη φωτογραφία του γάμου της. Το πιο γλυκό ζευγάρι που έχω δει…

Με γύρισε σʼ όλο το σπίτι, ακόμη και στην κρεβατοκάμαρά του. Και εκεί είχε πίνακες. Παντού. «Όσο είμαι εγώ καλά Φανή θα ζωγραφίζω, δεν θα φοβάσαι τίποτα» της είπε… Αλλά εκείνη είχε άγχος…

Εκείνη του έλεγε για τα ψάρια που πρέπει να ψωνίσουν, τα χόρτα, τις φωτογραφίες, πάνω από 30.000 από όλη τους τη ζωή που πρέπει να μπουν σε άλμπουμ.

Με πήγαν κάτω στο ισόγειο του σπιτιού, στο πρώτο Μουσείο που έφτιαξε ο Σπαθάρης. Μπαούλα, φιγούρες, σκηνικά, χιλιάδες βιβλία, πίνακες, φωτογραφίες με τον Διονύση Παπαγιαννόπουλου, τον Νίκητα Τσακίρογλου από τον καιρό της χούντας από το έργο «Το Μεγάλο μας Τσίρκο», «Ο Καραγκιόζης δικτάτορας».

Μιλάμε για τα πάντα. Για το πόσο σημαντικό είναι να βρεις σωστό σύντροφο στη ζωή, για το εξοχικό του στην Κερατέα και όταν του λέω ότι η καταγωγή μου είναι από εκεί μου λέει το πόσο τον αγαπούν οι Κερατιώτες και του στέλνουν στην Αθήνα συνεχώς δώρα: «Να μέχρι και τις παντόφλες που φοράω». Και γέλαγε με την καρδιά του …

Από τις 12 το μεσημέρι μέχρι τις 3.30 το απόγευμα μαζί του…

Μ’ έβγαλε μέχρι έξω στην αυλή…

Αλλά δεν έφτανε. Με πήγαν μέχρι το αυτοκίνητο και αυτός και η γυναίκα του και με περίμεναν να πάμε για σαλιγκάρια στη διπλανή ταβέρνα αυτήν την εβδομάδα…

«Κοιτά, Φανή βρήκαμε μια φίλη από την Κερατέα… Το καλοκαίρι στη βεράντα θα σε περιμένουμε Μαρία με καλό κρασί…»

Και το γέλιο του ηχεί ακόμα στα αυτιά μου… Κύριε Σπαθάρη και Κύρια Φανή σας ευχαριστώ για όλα… Για τα μανταρίνια που με φιλέψατε, για τα σοκολατάκια που με κεράσετε για το μεσημέρι που μου θύμισε τη γιαγιά και τον παππού μου… Μέσα από την καρδιά μου, περαστικά κ. Σπαθάρη και κυρα-Φανή… Αυτό μόνο…