Η παρτίδα και η πατρίδα…
Υπάρχουν δύο τρόποι να διαλύσει κανείς μια κοινωνία και να φθείρει μια δημοκρατία:
– Αποδυναμώνοντας τη μεσαία τάξη της.
– Και αποδομώντας τα βασικά αξιακά της πρότυπα.
Αυτά τα δύο πρέπει να συμβούν ταυτόχρονα ή τουλάχιστον παράλληλα.
Αν συγκυριακά αποδυναμωθεί η μεσαία τάξη αλλά παραμείνουν όρθια τα αξιακά προτάγματα, τότε η κοινωνία θα ισορροπήσει ξανά, αφού οι βασικοί συνεκτικοί της δεσμοί παραμένουν ισχυροί.
Αν προσωρινά αποδομηθούν οι αξίες της, αλλά η μεσαία τάξη αντέχει ακόμα, τότε θα αναδειχθούν νέες αξίες στη θέση των παλαιών, αφού οι κοινωνικές ισορροπίες δεν διαταράχθηκαν.
Αν όμως πληγεί η μεσαία τάξη ταυτόχρονα με τα αξιακά πρότυπα, τότε η κοινωνία χάνει κάθε μηχανισμό αντίδρασης, χάνει τα ίδια τα αντισώματά της και μπαίνει σε αδιέξοδα εντάσεων, τέλμα παράλυσης και τροχιά παρακμής.
Σήμερα ο μηχανισμός που διαλύει, ταυτόχρονα, και τη μεσαία τάξη και την κλίμακα των αξιών και των προτύπων είναι η διόγκωση της εγκληματικότητας.
• Η δημόσια ασφάλεια τίθεται σε αντιπαράθεση με τα «ανθρώπινα δικαιώματα».
Κι αυτό είναι η πρώτη μεγάλη απάτη: Διότι η δημόσια ασφάλεια είναι το πρώτιστο ανθρώπινο δικαίωμα και η προϋπόθεση όλων των υπολοίπων.
Όταν οι άνθρωποι νιώθουν φοβισμένοι, δεν μπορούν ούτε να παράγουν ούτε να επικοινωνήσουν ούτε να σκεφτούν ελεύθερα ούτε να αγαπήσουν και να αγαπηθούν. Ούτε να ευτυχήσουν…
Ο φόβος αναστέλλει τα πάντα.
Εξαιτίας του φόβου το περίσσευμα δυνατοτήτων μετατρέπεται σε πλεόνασμα ανικανοποίητων αναγκών. Κι όσο πιο εξαρτημένοι από την ανάγκη νιώθουν οι άνθρωποι εξαιτίας του φόβου, τόσο περισσότερο αλλοτριώνονται.
Κοινωνίες ελευθερίας είναι εκείνες που λύνουν πρώτα απ’ όλα το πρόβλημα της δημόσιας ασφάλειας.
• Δεύτερη μεγάλη απάτη: Η υποκατάσταση της Ελευθερίας και της Δικαιοσύνης από την «ανοχή».
Όμως, η ανοχή δεν είναι «επιτομή δικαιοσύνης», είναι πηγή αδικίας. Γιατί αν είμαστε «ανεκτικοί» απέναντι στους παράνομους, ουσιαστικά τους ανταμείβουμε. Κι όταν ανταμείβουμε τους παράνομους, τότε τιμωρούμε τους αθώους.
Η Δημοκρατία είναι το πιο δίκαιο πολίτευμα, επειδή είναι το πιο αυστηρό…
Ένας αυταρχικός ηγεμόνας μπορεί να δείξει «επιείκεια» σε κάποιον παράνομο.
Όμως, ο νόμος της Δημοκρατίας είναι άτεγκτος απέναντι στην αδικία και την παρανομία, επειδή ακριβώς προστατεύει το δίκιο και το Νόμο.
Ανάγκη προστασίας έχουν οι αδύναμοι. Κι αυτοί απαιτούν εφαρμογή του νόμου. Κι αυτό σημαίνει ότι οι ισχυροί δεν ξεφεύγουν όταν αδικούν ή όταν παρανομούν.
• Επίσης, η «ανοχή» δεν είναι προϋπόθεση Ελευθερίας. Μπλέκει την Ελευθερία με την ελευθεριότητα. Κι αυτό είναι η τρίτη μεγάλη απάτη:
Η Ελευθερία εξευγενίζει. Η ελευθεριότητα εξαχρειώνει. Η Ελευθερία σέβεται τον «διπλανό» και τα δικαιώματά του. Η ελευθεριότητα προσβάλλει όλους τους άλλους και καταστρατηγεί τις δικές τους ελευθερίες.
Το να αμφισβητείς την ύπαρξη του Θεού είναι Ελευθερία. Το να προσβάλλεις όσους πιστεύουν είναι ελευθεριότητα.
Το να προσπαθείς να σπάσεις τις πνευματικές αλυσίδες των προκαταλήψεων είναι Ελευθερία. Το να καθυβρίζεις τις θρησκευτικές πεποιθήσεις των άλλων είναι ελευθεριότητα.
Το να διαλέγεσαι με τον διπλανό σου είναι Ελευθερία. Το να προσπαθείς να ξεριζώσεις από την ψυχή του τη μεταφυσική ανάγκη είναι ελευθεριότητα που εξαγριώνει.
Το να αμφισβητείς στην προσωπική σου ζωή τις συμβάσεις της ηθικής είναι Ελευθερία. Το να προάγεις την εμπορευματοποίηση της γενετήσιας έλξης είναι ελευθεριότητα που εξαχρειώνει.
Η Ελευθερία είναι δύσκολη συνεχής άσκηση. Η ελευθεριότητα είναι εύκολη οριστική παράδοση.
Αυτό που λέμε «ανοχή» δεν προσιδιάζει σε ελεύθερες κοινωνίες, ταιριάζει μάλλον σε ελευθεριότητα συμπεριφοράς.
Μέχρι πρόσφατα μιλούσαμε για «οίκους ανοχής» και ξέραμε τι εννοούσαμε.
Τώρα, όταν μιλάμε για «κοινωνίες της ανοχής», γνωρίζουμε τι εννοούμε και πού το πάμε;
Οι έννοιες αντιστρέφονται και τα νοήματα ακυρώνονται.
Όταν η παρανομία επικαλείται την «ανοχή», όταν η κατάργηση της δημόσιας ασφάλειας τίθεται ως «εγγύηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», όταν οι αξίες υφίστανται τέτοια νοηματική αντιστροφή, τότε καταλύεται το ιδεολογικό υπόβαθρο μιας δημοκρατικής κοινωνίας.
Κι όταν από την έξαρση της εγκληματικότητας αποδυναμώνεται η μεσαία τάξη, τότε πλέον τρίζει ολόκληρο το οικοδόμημα.
Γιατί η εγκληματικότητα δεν χτυπάει όσους δεν έχουν τίποτε να χάσουν ούτε αυτούς που έχουν πολλά, αλλά διαθέτουν ιδιωτική φρούρηση. Χτυπάει πρωτίστως τη μεσαία τάξη, δηλαδή αυτούς που έχουν να χάσουν, αλλά δεν έχουν τη δυνατότητα να «αγοράσουν» ιδιωτική φύλαξη. Εναποθέτουν την ασφάλειά τους στο κράτος κι αυτό δεν τους την εξασφαλίζει.
Σε όλες τις εκλογές από δω και στο εξής -και στις ευρωεκλογές μεθαύριο και στις βουλευτικές όποτε γίνουν- το ζήτημα της εγκληματικότητας και της δημόσιας ασφάλειας θα τίθεται όλο και πιο επιτακτικά. Θα κυριαρχεί όλο και περισσότερο.
Όποιος έχει τη διορατικότητα να το αντιληφθεί κι όποιος βρει το θάρρος να το λύσει, θα κερδίσει.
Όχι μόνο τις εκλογές. Κι όλη την παρτίδα μετά…
Και την πατρίδα οριστικά.
N. Z.