Η κατρακύλα συνεχίζεται αδιάπτωτη

Ύστερα από απουσία αρκετών μηνών, επανέρχομαι στη στήλη «κεφάτος», δριμύτερος και τσεκουράτος. Τα διαρρεύσαντα θλιβερά και συνάμα άκρως φαιδρά γεγονότα επιβάλλουν σκληρή και χωρίς εκπτώσεις κριτική προς όλες τις κατευθύνσεις, συμπεριλαμβανομένων και ημών των απλών πολιτών, που οι περισσότεροί μας αδρανούμε, περιμένοντας το… μάννα εξ ουρανού…

Στον ταλαίπωρο αυτόν τόπο δεν λειτουργεί πια τίποτα. Κυριαρχούν η ασυδοσία, η αυθαιρεσία και κυρίως η ατιμωρησία. Και δεν μιλάω φυσικά για ατιμωρησία των φουκαράδων που πληρώνουν τη νύφη για ψύλλου πήδημα, υφιστάμενοι προηγουμένως τη βάναυση σωματική βία εκ μέρους ορισμένων συμπλεγματικών αστυνομικών. Μιλάω για την κραυγαλέα ατιμωρησία των πάσης φύσεως ισχυρών, που νέμονται το δημόσιο χρήμα ξετσίπωτα, εις υγείαν των κορόιδων.

Με την εξοργιστική παραγραφή εγκληματικών πράξεων υπουργών δεν θα ασχοληθώ. Ούτε αρμόδιος να το πράξω είμαι, ούτε αμφισβητώ ότι είναι υπερώριμο το αίτημα της κοινής γνώμης να θεσμοθετηθεί, αργά ή γρήγορα, η διά βίου ευθύνη όσων διετέλεσαν υπουργοί. Μια και το ‘φερε, όμως, η κουβέντα, θα παραθέσω ένα περιστατικό σχετικό με τη βουλευτική ασυλία, που το βίωσα προσωπικά το 1979 ή 1980 ως βουλευτής Αθηνών τότε.

Σε μια από τις συνεδριάσεις της Ολομέλειας της Βουλής για την άρση της ασυλίας ορισμένων βουλευτών που είχαν υποπέσει σε διάφορα ελάσσονος σημασίας παραπτώματα -την εποχή εκείνη δεν είχε αρχίσει ακόμα ο χορός των σκανδάλων- όλοι, πλην ενός, οι υπαίτιοι, βέβαιοι όντες ότι δεν θα αρθεί η ασυλία τους, απαιτούσαν στεντορεία τη φωνή από το Σώμα να την άρει, προκειμένου να αποδείξουν ενώπιον της Δικαιοσύνης την αθωότητά τους. Και μόνον ένας, ο αείμνηστος Γρηγόρης Φαράκος, διευθυντής τότε του «Ριζοσπάστη», παρακαλούσε ταπεινά να μην αρθεί η ασυλία του, επειδή ο «Ριζοσπάστης» ήταν συνεχώς στο στόχαστρο και, παρά το ότι έτρεχε κάθε τόσο στα δικαστήρια, κατόρθωνε λόγω ασυλίας να αποτρέπει τις εις βάρος της κομματικής εφημερίδας στην οποία προΐστατο ποινές. Η διαφορά εκ του ασφαλούς έπαρσης των μεν και ειλικρινούς ταπεινοφροσύνης του δε με είχε συγκινήσει αφάνταστα.

Μετά τη βιωματική αυτή παρέκβαση μπαίνω αμέσως στο ψητό. Και το ψητό είναι ότι δεν υπάρχει ελπίδα φωτός ούτε στην πατρίδα μας ούτε διεθνώς. Το αδιέξοδο είναι πλήρες σε όλους τους τομείς, με δεσπόζουσα τη βαθύτατη οικονομική κρίση. Μια κρίση ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΣΤΡΕΨΙΜΗ ΜΕ ΤΑ ΙΔΙΑ ΜΕΣΑ ΠΟΥ ΤΗΝ ΠΡΟΚΑΛΕΣΑΝ. Ο άκρατος νεοφιλελευθερισμός απέτυχε παταγωδώς και οι μοιραίοι εγκέφαλοί του επιμένουν να αντιμετωπίζουν τη χρηματοπιστωτική κατάρρευση και τη συνακόλουθη ύφεση με ατελέσφορες μεθόδους και… ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΑ ΦΑΡΜΑΚΑ! Οι άνθρωποι είναι και μικρόνοες και ανάλγητοι. Μικρόνοες, διότι αρνούνται να παραδεχθούν τα αυτονόητα και ανάλγητοι, διότι αδιαφορούν προκλητικά για τις πληθυνόμενες στρατιές των ανέργων.

Η διοίκηση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και οι τεχνοκράτες της Κομισιόν, Επίτροποι και μη, που αποτελούν άλλου τύπου golden boys με εξίσου παραφουσκωμένες τσέπες, για ένα πράγμα ενδιαφέρονται: για την πάση θυσία διατήρηση του ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟΥ νεοφιλελεύθερου μοντέλου. Ενός μοντέλου που έχει χρεοκοπήσει στην πράξη. Εμμένουν, συνεπώς, στην αποδεδειγμένα ανέφικτη δημοσιονομική πειθαρχία κατά τας εντολάς της… περισπούδαστης Συνθήκης του Μάαστριχτ, την ίδια ώρα που τα κερδοσκοπικά κεφάλαια, οι τοκογλυφικές τράπεζες και οι αισχροκερδείς ασφαλιστικές εταιρείες πίνουν άμεσα και έμμεσα το αίμα του κοσμάκη.

Με τις τρεις αυτές μάστιγες πώς να ανασάνει η λεγόμενη -και ασφυκτιούσα- πραγματική οικονομία; Όσο για την περιλάλητη αυτορρύθμιση της αγοράς, τα… θαυματουργά αποτελέσματά της τα ζήσαμε στο πετσί μας πολύ πριν εκδηλωθεί η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση. Μια αγορά, όχι αυτορρυθμιζόμενη, αλλά ασύδοτη και ανεξέλεγκτη.

Συμπέρασμα: Με τα αναμενόμενα νέα φορολογικά μέτρα (και κυρίως την επικείμενη ΕΜΜΕΣΗ φορολογία που πλήττει πρώτιστα τους φτωχούς) θα εισέλθουμε αισίως, κατά την ευστοχότατη διατύπωση του φίλου μου Θεόδωρου Δίζελου, σε φάση «αειφόρου λιτότητας», φάση της οποίας η διάρκεια είναι εντελώς άδηλη, πράγμα που ελάχιστοι έχουν συνειδητοποιήσει, καθώς οι πλείστοι έχουν υποστεί πλύση εγκεφάλου από τα υπόδουλα στους «νταβατζήδες» ΜΜΕ. Γι’ αυτό, αν πιστέψουμε τις αναρίθμητες δημοσκοπήσεις (που επηρεάζονται ωσαύτως από τα εξωνημένα ΜΜΕ), αντί να αυξάνεται η δύναμη των δύο κομμάτων της Αριστεράς, τα οποία, παρά τις μεταξύ τους διαφορές, έχουν δικαιωθεί αμφότερα εκ των πραγμάτων, και μάλιστα πανηγυρικά, μειώνεται. Πράγμα, κατά τη γνώμη μου, θλιβερό και αξιοπερίεργο. Και λέω αξιοπερίεργο, διότι αν υπάρξει περίπτωση να σωθούν κάποτε οι λαοί του κόσμου από τους εκμεταλλευτές τους, θα σωθούν όταν αναδειχθεί ένας μεγάλος -και παγκοσμίως αποδεκτός- ηγέτης της Αριστεράς. Υπερβολή; Μπορεί. Νοσηρή πρόβλεψη και ευχή ενός αθεράπευτα αιθεροβάμονος; Επίσης μπορεί. Το βέβαιο, πάντως, είναι ότι προς τα εκεί στρέφεται αυτομάτως η σκέψη κάθε ακέραιου και λογικά σκεπτόμενου πολίτη που αποστρέφεται την παντοκρατορία του μεγάλου κεφαλαίου και τη γενικευμένη διεθνώς αδικία.

Ως προς τα καθαρώς δικά μας, ο δικομματισμός ή μάλλον ο ΜΟΝΟΚΟΜΜΑΤΙΚΟΣ ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟΣ μας, όπως τον αποκαλώ εδώ και χρόνια, επιμένει να στέκεται προσοχή μπροστά στον Αλμούνια και τους ομοίους του, που ευαγγελίζονται το… ΑΔΙΕΞΟΔΟ! Την πολτοποίηση, δηλαδή, των ανέργων, των ωρομισθίων, των ειλώτων της δουλειάς για να τα βγάλουν πέρα και των χαμηλοσυνταξιούχων, προκειμένου να αναστηλωθεί, ΕΑΝ ΑΝΑΣΤΗΛΩΘΕΙ, ύστερα από χρόνια το μουχλιασμένο πια μοντέλο του άκρατου νεοφιλελευθερισμού, που οδήγησε στην καλπάζουσα σημερινή καπιταλιστική κρίση.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Ευθύνη για τα σκάνδαλα έχουν και οι δύο συνιστώσες του ΜΟΝΟΚΟΜΜΑΤΙΚΟΥ ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟΥ μας. Ευθύνη έχουν επίσης αμφότερες οι συνιστώσες του για την εργώδη προσπάθεια συγκάλυψης των σκανδάλων, άλλοτε επιτυχώς και άλλοτε ανεπιτυχώς. Αμέτρητες είναι και οι πλουσιοπάροχες μίζες που ενθυλάκωσαν και ενθυλακώνουν κάποιοι αετονύχηδες του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου. Πρόκειται για αντεθνικούς εγκληματίες, διότι δεν είναι υπεύθυνοι μόνο για το προϊόν της δωροδοκίας που εισέπραξαν, αλλά για το σύνολο του υπέρογκου ποσού το οποίο υπερέβη πολλαπλασίως τη λογική τιμή που θα κατέβαλλε το ελληνικό Δημόσιο για το άλφα ή βήτα έργο και την άλφα ή βήτα υπηρεσία. Τρανό παράδειγμα το μέγιστο σκάνδαλο της Ζήμενς, του οποίου οι πρωτεργάτες είναι αδιανόητο να μην υποστούν βαρύτατες ποινές. Όσο για την ιλαροτραγική περίπτωση Παυλίδη, τι να πούμε; Εικάζεται ότι θα έβαλε το δαχτυλάκι του στο μέλι, όπως πιθανότατα και κάποιοι προκάτοχοί του. Επρόκειτο γαρ για… γόνιμες και όχι άγονες γραμμές…