Η δύναμη της θέλησης (και του αθλητισμού)

«Συγκλονιστικοί» οι ημιτελικοί και συγκλονιστικό –χωρίς εισαγωγικά– το θέαμα των ποδοσφαιριστών που ούτε την μπάλα μπορούσαν να δουν ούτε τους αντιπάλους ούτε τον ίδιο τους τον εαυτό…

Ειλικρινά δεν ξέρω αν ήταν το θέαμα που σοκάρει ή αν σοκάρει το γεγονός ότι προσπερνάμε πράγματα σημαντικά και αληθινά μεγάλα…

Δεν αναφέρομαι, ασφαλώς, μόνο στην παραπάνω περίπτωση, αλλά σε κάθε μορφής συναφές πρόβλημα όπου η δύναμη της θέλησης αναδεικνύεται κυρίαρχη.

Όχι, δεν είναι υποχρεωτική η άθληση, έχει ωστόσο από μόνη της τόση και τέτοια δύναμη που αφήνει τη θέληση να κυριαρχήσει πάνω στο πρόβλημα.

Αλλά, μια και ο λόγος αφορά τη δύναμη της θέλησης, της θέλησης γενικότερα, δεν απαιτείται παρά… «καλή θέληση», είτε από τους καναλάρχες είτε από τους διευθυντές των προγραμμάτων τους, για να αναδειχθούν προσπάθειες συνανθρώπων μας που, κακά τα ψέματα, περνούν απαρατήρητες.

Άπειρος ο τηλεοπτικός χρόνος που διατίθεται σε «σαχλαμάρες», ων ουκ εστίν αριθμός.

Δημόσιο αγαθό δεν είναι η συχνότητα που τους έχει παραχωρηθεί;

Ας δείξουν και το κοινωνικό τους πρόσωπο.

Σ.Κ.