Δράση με σύνεση ή αντίδραση χωρίς αντίκρισμα;

Μνήμης για τους συναδέλφους που χάθηκαν σε όλο τον κόσμο προσπαθώντας να ενημερώσουν την τοπική και την παγκόσμια κοινή γνώμη για τις εξελίξεις σε διάφορες γωνιές του πλανήτη. Περίσκεψης, μιας και η παγκόσμια δημοσιογραφική οικογένεια βρίσκεται αντιμέτωπη με τη μεγαλύτερη ίσως μεταπολεμική κρίση της.

Θα ήθελα να θυμίσω πως μέσα στους εκατοντάδες συναδέλφους που χάθηκαν ήταν και ένας δικός μας δημοσιογράφος. Ένας Έλληνας. Ο Γιώργος Κοίλιαρης.

Ο συνάδελφος που προσπάθησε μέσα από ένα οδοιπορικό να μάθουν στη μακρινή Ελλάδα για το πραγματικό Αφγανιστάν. Δυστυχώς όμως η μοίρα τού έπαιξε ένα τραγικό παιχνίδι και δεν είναι πια κοντά μας.

Το 2008 ήταν μια δύσκολη χρονιά. Το 2009 αναμένεται ακόμα δυσκολότερο για όλους τους δημοσιογράφους παγκοσμίως.

Γίγαντες της ενημέρωσης σε χώρες του εξωτερικού κυριολεκτικά καταρρέουν λόγω της οικονομικής ύφεσης και χιλιάδες συνάδελφοί μας βρίσκονται αντιμέτωποι με το φάσμα της ανεργίας.

Κυβερνήσεις, συμφέροντα και παρακρατικές ομάδες προσπαθούν να καταπνίξουν τις ελεύθερες φωνές, με αρκετούς δημοσιογράφους φυλακισμένους ή «εξαφανισμένους» ανά τον κόσμο.

Μια ιδιότυπη λογοκρισία κάνει την εμφάνισή της στις ανεπτυγμένες χώρες, με την ενημέρωση να πλήττεται καθημερινά ολοένα και περισσότερο.

Μέσα σ’ αυτή τη λαίλαπα και η ελληνική δημοσιογραφική οικογένεια δεν έχει μείνει αλώβητη.

Οι απολύσεις, ο τυποκτόνος νόμος, οι απειλές για «λουκέτο» σε επιχειρήσεις -με προσχηματικά ή πραγματικά αίτια-, η στόχευση συναδέλφων από τρομοκράτες, οι προσπάθειες περιστολής των εργασιακών μας δικαιωμάτων, η μη τήρηση της δεοντολογίας, η ανώνυμη λασπολογία, αποτελούν πλέον καθημερινά προβλήματα που πρέπει να διαχειριστούμε με σύνεση και νηφαλιότητα.

Προβλήματα που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μάς επηρεάζουν όλους.

Πιστεύω πως χρέος κάθε υγιούς και αδέσμευτης ηγεσίας είναι να προσπάθεια για το μέλλον όλων μας. Πρέπει, όποιοι και αν βρίσκονται στα ηνία, να παλεύουν για την ελεύθερη έκφραση, το δικαίωμα στην εργασία και τη βελτίωση της υπάρχουσας κατάστασης στον κλάδο μας ώστε να εξασφαλιστεί ένα καλύτερο αύριο.

Όμως μαγικές συνταγές δεν υπάρχουν.

Θα υπάρξουν πολλές αναταράξεις και η Ένωση Συντακτών χρειάζεται μια αποδεδειγμένα ικανή ηγεσία που δεν θα κατευθύνεται με βάση το συμφέρον κομμάτων, μα με βάση το συμφέρον ΟΛΩΝ των δημοσιογράφων. Η ηγεσία της ΕΣΗΕΑ πρέπει να είναι ουδέτερη πολιτικά.

Η πρόσφατη Παγκόσμια Ημέρα Ελευθεροτυπίας κάνει τα προτάγματα αυτά πιο σημαντικά.

Γιατί η ηγεσία είναι αυτή που μπορεί να οδηγήσει στη σωστή ή στη λαθεμένη κατεύθυνση έναν ολόκληρο κλάδο. Η ιστορία μάς έχει διδάξει πολλά για το τι σημαίνει «πολιτικός ενθουσιασμός», «πειραματισμός» και «ουτοπισμός» στις ηγεσίες.

Δεν πιστεύω στις ανούσιες μάχες. Πιστεύω στην ουσιαστική αντιπαράθεση που πρέπει να υπάρχει όταν -και μόνο όταν- όλες οι άλλες προσπάθειες είναι ατελέσφορες.

Αυτές είναι οι θέσεις μου. Έτσι πιστεύω ότι θα προστατεύσουμε την ελευθεροτυπία και το δικαίωμα του «ελεύθερα εκφράζεσθαι» στη χώρα μας.

Όχι με το να ρίχνουμε με τις πράξεις μας νερό στον μύλο αυτών που μας απειλούν, αλλά με το να τους αντιμετωπίζουμε με σχέδιο, τακτικές και ουσία, δείχνοντας πως είμαστε και θα παραμείνουμε ένα από τα σημαντικότερα σωματεία στη χώρα μας.

Καθώς πλησιάζουν οι εκλογές στην

ΕΣΗΕΑ, πλησιάζει και η ώρα ν’ αποφασίσουμε και για το μέλλον μας.

Το αύριο της δημοσιογραφίας και της ελευθεροτυπίας στο τόπο μας.

Σκεφθείτε, ρωτήστε, μάθετε και αποφασίστε. Συγκρίνετε έργα και λόγια. Συγκρίνετε πράξεις και πολιτικά «θα». Μετά την 27η Μαΐου δεν θα υπάρχει γυρισμός. Και εμείς -όλοι εμείς- θα βρεθούμε αντιμέτωποι με τις επιλογές μας.

Σίγουρα θα προχωρήσουμε. Πώς όμως; Ακολουθώντας ένα μονοπάτι που, παρά τις δυσκολίες, θα μας οδηγήσει μπροστά ή έναν δρόμο ο οποίος καταλήγει σε αδιέξοδο;

* Η Έννυ Μαγιάση είναι Β΄ αντιπρόεδρος της ΕΣΗΕΑ και υποψήφια με τον συνδυασμό Δημοσιογράφοι για τη Δημοσιογραφία του Πάνου Σόμπολου.