«Βρέστε έναν Καιάδα και γκρεμοτσακίστε τους»

Έγκυροι αναλυτές ονομάζουν τη σύγχρονη Δημοκρατία «δημοσκοπική Δημοκρατία». Σε μια κοινωνία της κατανάλωσης και του φαίνεσθαι, εμπόριο και πολιτική παραδίδονται στους διαφημιστές = (κανάλια) και τους δημοσκόπους = (κανάλια).

Η πολιτική τάξη, ασφυκτικά εξαρτημένη από το επικοινωνιακό σύστημα, δηλαδή τα αφεντικά του εν πολλοίς ετεροκαθορίζεται. Το φαινόμενο είναι διεθνές. Μεγαλοκάναλα και δημοσκόποι κατασκευάζουν εκλογικό σώμα και πολιτικά είδωλα. Κατά περίπτωση μάλιστα, σε τέτοιον βαθμό ώστε να ανακοινώνουν προ των εκλογών το αποτέλεσμά τους με ανεπαίσθητη απόκλιση στατιστικού λάθους! Το γεγονός τείνει να καταστήσει περιττή την ψηφοφορία. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι σε πανευρωπαϊκό επίπεδο οι επικείμενες ευρωεκλογές αντιμετωπίζονται από το εκλογικό σώμα με αδιαφορία έως και περιφρόνηση. Λιγότεροι από το 40% δηλώνουν ότι θα προσέλθουν στις κάλπες. Οι πολίτες είναι, δυστυχώς, πεπεισμένοι ότι δεν πρέπει να περιμένουν τίποτε. Και αυτό τούς το έχει εμπνεύσει το σύστημα. Αυτό δεν θέλει ενεργούς και συνειδητοποιημένους πολίτες.

Εις πείσμα ωστόσο, αυτής της υπονομευτικής λειτουργίας του συστήματος, πρόσφατη μέτρηση δείχνει ότι οι Έλληνες δεν είναι πρόβατα. Έτσι, στην ερώτηση «Τι επιδιώκει η κυβέρνηση στο θέμα των σκανδάλων;» το 68,10% απαντά: «Τη συγκάλυψη». Στο ποσοστό αυτό, το 37,20% είναι ψηφοφόροι της ΝΔ.

Στην ερώτηση «Τι επιδιώκει το ΠΑΣΟΚ στο ίδιο ζήτημα;» το 67,20% απαντά: «Σκανδαλολογία που αποβλέπει σε κομματικά οφέλη». Στο νούμερο αυτό, το 38% είναι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ.

Η κρίσιμη βεβαίως απορία είναι πώς θα συμπεριφερθεί εκλογικά το 37,20% («συγκάλυψη») και το 38% («κομματική σκανδαλολογία»). Επειδή στις ευρωεκλογές δεν εκλέγουν ούτε κυβέρνηση ούτε αντιπολίτευση, η λογική συνέπεια της εκτίμησής τους αυτής πρέπει να τους οδηγήσει να αρνηθούν την ψήφο τους στα κόμματά τους και να στείλουν ηχηρό μήνυμα στις ηγεσίες τους. Ιδού στάδιον λαμπρόν και ευκαιρία απόδειξης πολιτικής ωριμότητας. Αν αυτό συμβεί, τότε θα ακολουθήσει σειρά θετικών εξελίξεων διότι όχι μόνον ενός κακού, αλλά και ενός καλού μύρια έπονται.

Στο θέμα των πολιτικών σκανδάλων υπάρχει ένα στρεβλό δικονομικό σύστημα, που ετέθη –υποτίθεται– για την προστασία της τιμής του πολιτικού κόσμου, στο οποίο μονίμως κατήγορος είναι το αντίπαλον κόμμα.

Παράδειγμα, η δίωξη του Ανδρέα Παπανδρέου και η, τελικώς, μη δίωξη Παυλίδη. Ο γράφων, χρόνια τώρα, επιμένει ότι αυτή η δικονομία είναι απαράδεκτη. Δεν μπορεί να αποφασίζει την παραπομπή σου στο εδώλιο ο κομματικός σου αντίπαλος. Αυτό είναι κραυγαλέα διαβλητό. Πρέπει να αλλάξει. Ο πολιτικός είναι πρωτίστως πολίτης και ως πολίτης πρέπει να έχει την ίδια μεταχείριση και την ίδια διαδικασία που έχει ο κάθε πολίτης.

Όμως, υπάρχει ένα σκάνδαλο που σέρνεται για δεύτερο χρόνο και για το οποίο υφίστανται όχι μόνον αποχρώσες ενδείξεις αλλά σκαστές αποδείξεις και βαρύνει τα δύο κόμματα (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ). Πρόκειται φυσικά για τη Ζήμενς όπου οι ανακρίσεις καρκινοβατούν. Ο κόσμος δεν είναι αφελής για να μην καταλαβαίνει ότι αφού είναι μπλεγμένοι, δηλαδή εισέπραξαν τα 100.000.000 ευρώ αξιωματούχοι των δύο κομμάτων, αμφότερες οι πλευρές σπρώχνουν προς τα πίσω, οπωσδήποτε –για μετά τις 7 Ιουνίου– τη δικαστική έρευνα. Προφανώς, πρόκειται για συμπαιγνία. Άλλωστε, ο ισχυρός άνδρας της Ζήμενς, ο Σίχατσεκ, έχει δηλώσει ότι «στην Ελλάδα δεν επιθυμούν να αποκαλυφθεί η αλήθεια». Απόδειξη ότι, ενώ σε όλες τις χώρες όπου «έσκασε» το σκάνδαλο οι «μαύροι ταμίες» είναι προφυλακισμένοι, ο «ημέτερος» μας λοιδορεί από το Κολωνάκι.

Ιδού λοιπόν, ένας σοβαρός επιπλέον λόγος οι πεπεισμένοι για τη συγκάλυψη ψηφοφόροι των κομμάτων εξουσίας να εκδηλώσουν έργω την αποδοκιμασία τους στην κάλπη. Στην έρευνα της GPO, το 87,70% των ερωτηθέντων προτάσσει την οικονομία ως μείζον πρόβλημα.

Φυσικά, ισχύει πάντοτε αυτό που έλεγαν οι αρχαίοι Ρωμαίοι: «Primum vivere, deinde philosofare» – πρώτα να ζήσεις και μετά να φιλοσοφήσεις.

Και να σκεφθεί κανείς ότι οι πολίτες απάντησαν πριν ακούσουν την προχθεσινή ομιλία του «φίλου» μας Μπαρόζο, ο οποίος μας ζήτησε το 2010 να κατεβάσουμε το έλλειμμα στο 3%, να τετραγωνίσουμε δηλαδή τον κύκλο.

Απαιτεί λοιπόν, από μας μια θανατηφόρα πολιτική λιτότητας με έκρηξη ανεργίας, μισά μεροκάματα και μισή ζωή, τελικά. Αν τα πει αυτά στους Γάλλους και τους Γερμανούς αυτοί τον «γράφουν», αλλά η δική μας όποια κυβέρνηση το επόμενο διάστημα θα πειθαρχήσει δουλικά στα κελεύσματα των Βρυξελλών.

Φτάσαμε τον δανεισμό του 2009, με επαχθέστερους όρους στο ρεκόρ των 50 δισ. ευρώ. Όμως, εξακολουθούμε να σπαταλούμε το χρήμα ασκόπως. Έχουμε υπερδαπάνες στην Υγεία 8 δισ. ευρώ τον χρόνο και τα 4 από αυτά είναι παραοικονομικές πράξεις και συναλλαγές.

Στην ιεράρχηση των προβλημάτων «πατώνουν» τα εθνικά θέματα με το έσχατο ποσοστό προτεραιότητας το 9,70%. Το νούμερο είναι ανησυχητικό αν και νομίζουμε ότι η ερώτηση ήταν παραπλανητική, για την εξωτερική πολιτική, που είναι δύσκολο να ταυτισθεί από τον ερωτώμενο με τα εθνικά θέματα.

Συμπέρασμα: «Για να σωθεί η Ελλάδα
στους καιρούς τους ύστατους
βρέστε έναν Καιάδα
και γκρεμοτσακίστε τους» (Γκάτσος).