ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΩΡΑ

Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τη στημένη από τους Αμερικανούς επιχείρηση της επιδιαιτησίας, όπου ξεπουλιότανε η Κύπρος και ο ελληνοκυπριακός λαός. Δεν μπορούμε ακόμα να ξεχάσουμε ότι, βάσει αυτής της συμφωνίας, είχαν επιβληθεί οι ένδεκα όροι του Ζιγκάλ με τις πρόσθετες απαιτήσεις της Άγκυρας για την πλήρη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ερντογάν, Γκιουλ και Μπους συναντήθηκαν και συμφώνησαν για την καταδίκη των Ελληνοκυπρίων.

Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε τον Λιν Πάσκοε, βοηθό του Πάουελ και νυν δεύτερο τη τάξει στον ΟΗΕ, και τον Τόμας Γουέτσον, ειδικό συντονιστή του Στέιτ Ντιπάρτμεντ για το Κυπριακό.

Τα πρόσωπα που ενεπλάκησαν σ’ αυτήν την παγίδα σε βάρος του Ελληνισμού πρέπει να είναι καταγεγραμμένα, διότι πολύ σύντομα θα τα δούμε και πάλι στο προσκήνιο λόγω των συνομιλιών Χριστόφια-Ταλάτ. Εκτιμώ ότι η αποκάλυψη αυτής της σκευωρίας πρέπει να μας οδηγήσει σε βαθύτερες σκέψεις και αναλύσεις της κατάστασης και ειδικότερα της πορείας των ελληνοτουρκικών σχέσεων, εκτιμώντας τα πραγματικά δεδομένα και τις προθέσεις της αμερικανικής πλευράς, η οποία εμφανίζεται ως δήθεν αντικειμενικός μεσολαβητής.

Ο ρόλος των ΗΠΑ

Οι ΗΠΑ τις τελευταίες δεκαετίες ακολουθούν μια σαφή φιλοτουρκική πολιτική, χωρίς να έχουν αποκαλυφθεί τα πραγματικά αίτια αυτής τους της στάσης. Ίσως κάπως ακραία, αλλά με σοβαρά επιχειρήματα, να την χαρακτηρίζαμε και ανθελληνική. Γιατί είναι τόσο φιλότουρκοι οι Αμερικανοί και γιατί δεν διστάζουν να ζημιώνουν έναν παραδοσιακό σύμμαχό τους όπως η Ελλάδα, που στάθηκε στο πλευρό τους στις δύσκολες μέρες των δύο Παγκοσμίων Πολέμων; Οι δεσμοί που σφυρηλατήθηκαν στα πεδία των μαχών και οι φιγούρες των συμμαχητών στρατιωτών Ελλήνων και Αμερικανών που θυσιάστηκαν για τα ιδανικά της ανθρωπότητος, δεν συγκινούν πλέον τους αμερικανούς ιθύνοντες; Αν στη χειρότερη περίπτωση τα πράγματα είναι έτσι, τότε εμείς γιατί δεν αντιδρούμε; Γιατί δεν τα λέμε χύμα στους Αμερικανούς ώστε να εκμαιεύσουμε τη δική τους άποψη και να οργανώσουμε την άμυνά μας, αλλά αφήνουμε μια έρπουσα ηττοπάθεια και μια μοιρολατρική αποδοχή να στιγματίζει τη στάση μας στα καυτά εθνικά μας θέματα;

Πολλοί λένε ότι η στρατηγική θέση της Τουρκίας επιβάλλει στους Αμερικανούς να την καλοπιάνουν. Κάλλιστα θα μπορούσαμε να πούμε ότι και η Ελλάδα έχει κρίσιμη στρατηγική θέση, που κι αν ακόμα δεχθούμε ότι δεν είναι σαν της Τουρκίας, είναι όμως πολύ μεγάλης σημασίας. Άλλοι ισχυρίζονται ότι ο ελληνικός λαός διακατέχεται από έντονο αντιαμερικανισμό. Όμως το ίδιο ισχύει και για τους Τούρκους, όπου ακόμη και η κυβέρνηση λαμβάνει σε σοβαρά θέματα αντιαμερικανική στάση. Οι Τούρκοι όμως, χάρη στη διπλωματία τους, το ξέρουν πολύ καλά αυτό το παιχνίδι. Πιθανόν ίσως να μετράει το γεγονός ότι οι Τούρκοι κατάφεραν να εμφανίζουν μεγαλύτερη στρατιωτική ισχύ.

Κανένας όμως από τους παραπάνω, όντως σοβαρούς, λόγους δεν δικαιολογεί τη στάση των συμμάχων μας Αμερικανών έναντι της Ελλάδος. Οι Αμερικανοί αναγνώρισαν τα Σκόπια και συμπαρέσυραν άλλες 123 χώρες να πράξουν το ίδιο, ενώ ενθαρρύνουν ποικιλοτρόπως την τουρκική προκλητικότητα στην Κύπρο. Πρώτοι από όλους σπεύδουν να διεξαγάγουν ασκήσεις στο Αιγαίο με τους Τούρκους, δίνοντας στήριξη στο παράνομο μοίρασμά του που επιχειρούν οι Τούρκοι. Οι εκθέσεις για τη Θράκη, δεκαετίες τώρα, είναι κατά της Ελλάδος. Το Αμερικανικό Προξενείο της Θεσσαλονίκης συναγωνίζεται το Τουρκικό της Κομοτηνής. Ουδέποτε έγινε μια αναφορά για την τουρκική βαρβαρότητα του 1955 ή για τον αφελληνισμό Ίμβρου, Τενέδου κ.λπ. Οι εκθέσεις για την τρομοκρατία πάντα περιέχουν υπερβολές κατά της Ελλάδος. Πρόσφατα ανακάλυψαν και μακεδονική μειονότητα. Στο ΝΑΤΟ στηρίζουν κάθε τουρκικό αίτημα. Τι θα γίνει λοιπόν με τους Αμερικανούς; Πού το πάνε; Θα τους αφήσουμε να μας εξουθενώσουν; Ως πότε θα ανεχόμαστε αυτήν την πολιτική;

Οι συμμαχίες

Η ελληνική Ιστορία διδάσκει ότι η Ελλάδα κάτω από ισχυρές συμμαχίες βγήκε κερδισμένη, ενώ όπου ενεπλάκη μόνη της έχασε. Είναι απολύτως διακριβωμένο ότι οι συμμαχίες, και πιο πολύ στον σημερινό κόσμο, είναι απολύτως αναγκαίες. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να γίνονται συμμαχίες χωρίς αντίκρισμα, ούτε βεβαίως ότι πρέπει να συνεχίζεται μια συμμαχία όταν αποδεικνύεται βλαπτική. Εν προκειμένω, η αμερικανική συμμαχία μάς βλάπτει, δυστυχώς όμως και η αμερικανική έχθρα ίσως μας βλάπτει περισσότερο, διότι είναι υπερδύναμη. Αυτό μας έχει δημιουργήσει ένα τεράστιο κομφούζιο και έχουμε πελαγώσει. Χρόνια τώρα θεωρούσαμε την Αμερική δεδομένη φίλη και σύμμαχο και μια μεγάλη μάζα ελληνικού πληθυσμού ζει και δραστηριοποιείται εκεί, ως ένα αξιόλογο ομογενειακό κεφάλαιο που μας δημιουργεί κι έναν συναισθηματικό δεσμό με τη μεγάλη αυτή χώρα. Όμως τα πράγματα άλλαξαν εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Η μεν Αμερική δεν είναι πια δεδομένη φίλη και σύμμαχος, η δε Ομογένεια δεν έχει δύναμη για να επηρεάσει τις ελληνοαμερικανικές σχέσεις. Αυτό ούτε το έχουμε καταλάβει ούτε το συνειδητοποιήσαμε ποτέ.

Η ελληνική εξωτερική πολιτική πατά σε σαθρές βάσεις και είναι συνεχώς εν υπνώσει. Τα μεν επίσημα όργανά της αποδεικνύονται συνεχώς ανίκανα να προασπίσουν τα εθνικά μας δίκαια, τα δε ανεπίσημα είναι παντελώς ανεύθυνα. Έτσι, συντελούσης και της απαράδεκτης εσωτερικής κατάστασης της χώρας, η εικόνα της στο εξωτερικό είναι πολύ κακή. Αν είναι αναγκαίο να πείσουμε την Αμερική ότι πρέπει να αλλάξει στάση, αυτό πρέπει να γίνει μεθοδικά, με επιμονή και προγραμματισμό. Υπεύθυνη γι’ αυτό είναι η Πολιτεία, που πρέπει να χαράξει μια εθνική γραμμή που να τηρείται. Είναι αδιανόητο ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής να θέλει να φέρει τον Ομπάμα κοντά στα ελληνικά θέματα και να τον προσφωνεί Μέγα Αλέξανδρο προκαλώντας γενική θυμηδία. Δεν είναι δυνατόν ο Σόρος να είναι στα κέντρα αποφάσεων της Αμερικής και σε μας να βγαίνει ο άλλος καρναβάλι πάνω στο άλογο και να κάνει επίσημες δηλώσεις για το Σκοπιανό.

Αν πάλι μελετήσουμε σε βάθος το θέμα των ΗΠΑ και δούμε ότι μπορούμε να τους απορρίψουμε βρίσκοντας αλλού καλύτερες συμμαχίες, πρέπει αμέσως να το πράξουμε. Όμως απεδείχθη ότι η διπλωματία μας είναι ανίκανη να παίξει το παιχνίδι «Ρωσία». Τι θα κάνουμε λοιπόν; Θα συνεχίσουμε το θέατρο του παραλόγου που παίχθηκε τότε με το Σχέδιο Ανάν; Τώρα πια όλοι καταλάβανε πόσο ανθελληνικό ήτανε. Όμως τότε ο Γιώργος στο υπουργείο Εξωτερικών το αποδέχθηκε άμα τη εξαγγελία του, μόνο και μόνο γιατί ήταν αμερικανικό.

Ο πολιτικός κόσμος της χώρας τάχθηκε υπέρ του Σχεδίου. Τώρα που με τις επιστολές Πάουελ αποδείχθηκε η παγίδα, όλοι αυτοί σε Ελλάδα και Κύπρο δεν έχουν τύψεις; Δεν αναλογίζονται από πού γλιτώσαμε; Πιστεύουν ότι από το πείραμα Χριστόφια θα μπορέσουμε και πάλι, όπως τότε, το 2004 να τη γλιτώσουμε την τελευταία στιγμή; Υπόψη ότι τα θαύματα δεν γίνονται πάντοτε.