Το ζήτημα είναι ποιοι «πολιτικοί» κλέβουν

Το ζήτημα είναι να απαντήσουμε: Γιατί έχουμε μιζοκόμματα – μιζοπολιτικούς; Τι είναι αυτό που τους γεννά; Ώστε να καλλιεργηθεί μια νέα πολιτική παιδεία, μια δημόσια πολιτική εξυπνάδα, μια νέα δημόσια ηθική, που να αποτρέπει τη δημιουργία και την αναπαραγωγή τους. Η απουσία της σήμερα εγκλωβίζει το πλήθος πλέον, όχι τον λαό ούτε τους πολίτες, το πλήθος και το καθιστά εύκολα χειραγωγούμενο. Έτσι το πλήθος βάζει τέλη, τελωνειακούς δασμούς, στους νυν ανήθικους αλλά την ίδια στιγμή εκτελωνίζει, επιτρέπει δηλαδή την επιστροφή στην πολιτική των πρώην ανήθικων, των πρώτων ανήθικων, των πρώτων διδαξάντων την ανηθικότητα. Η δημοσιογραφική κοινωνιολογία τους έδωσε ένα άλλο όνομα, επίσης.

Στο ζήτημα αυτό –ποιοι πολιτικοί κλέβουν, γιατί καταφεύγουν στη μίζα στις διαφόρων τύπων εξαρτήσεις και ανομίες, πώς δημιουργείται το μιζοκόμμα ή η μιζοχώρα– απάντησα στο γνωστό κείμενο μου1 με αφορμή την υπόθεση Κοσκωτά. Αποτέλεσε εισήγησή μου στη Σύνοδο της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ τον Νοέμβριο του 1988 όταν το ΠΑΣΟΚ και η χώρα κινήθηκε στη σφαίρα της τραγωδίας. Τώρα κινούνται σε αυτήν της κωμωδίας, της φάρσας. Ορισμένες φορές η Ιστορία επιστρέφει με αυτήν τη μορφή και με τους ίδιους πρωταγωνιστές.

Προβλέποντας τις εξελίξεις αλλά και θέλοντας να εντοπίσω τις κύριες στιγμές θανάτου του ΠΑΣΟΚ το επανέκδωσα το 20042. Η αφορμή ήταν η συμπλήρωση τριάντα χρόνων από τότε που το ιδρύσαμε. Τους προσκάλεσα σε έναν δημόσιο διάλογο. Αυτός όμως δεν υπάρχει στη χώρα και πολύ περισσότερο στο ΚΚΚΑΣΟΡ. Έτσι ονομάζω τη σημερινή μετάλλαξη του πρώην ΠΑΣΟΚ στου οποίου συμμετείχα την βάπτιση. Ήμουν τότε 22-23 ετών.

Αν υπήρχε ένα Μάαστριχτ του διαλόγου δεν θα ήμασταν στη σφαίρα, στη ζώνη του διαλόγου, της Δημοκρατίας δηλαδή. Για να αποκαταστήσουμε συνθήκες Αγοράς, Λόγου και να απομακρυνθούμε από μια ατμόσφαιρα που παρ’ όλη τη σύγχρονη, τηλεοπτική δηλαδή και με υψηλά ντεσιμπέλ κάλυψη, μας παραπέμπει σε άλλους υποανάπτυκτους αυταρχικούς πολιτισμούς, θα πρότεινα εκ νέου αυτό το κείμενο για δημόσια συζήτηση.

Είκοσι και πλέον χρόνια μετά, η πολιτική παιδεία στη χώρα έχει στοιχεία βαθιάς γήρανσης παρά νεότητας. Γιατί τα επακολουθήσαντα «νέα», ντυμένα νέα ήταν, είναι στο εσωτερικό τους παλιά. Πολύ παλιά. Αυτή είναι η ουσία του ΚΚΚΑΣΟΡ ειδικά.

Μια καθυστερημένη – υποανάπτυκτη πολιτική παιδεία έχει μικρή κομμένη μνήμη και καμιά προέκταση προς το μέλλον. Έτσι επιτρέπει τα πιο παλιά και τα ανήθικα να ανακυκλώνονται και να παρουσιάζονται ως νέα. Αυτό όμως δεν μπορεί να διαμορφώσει μια πορεία της χώρας προς το μέλλον αλλά επαναλαμβάνει τη στασιμότητα και το αδιέξοδό της. Πήλινα πόδια –είναι η λέξη που χρησιμοποίησα το 1985– έχει η οικονομία δεκαετίες τώρα και δεν άλλαξε.

Το ένα μέρος των υπευθύνων για τη διατήρηση των πήλινων ποδιών καταγγέλλει το δημιούργημά του με πήλινες λέξεις. Με αυτόν τον τρόπο καταστρέφουν τις λέξεις, δολοφονούν το νόημα των λέξεων. Το αναφέρω ως παράδειγμα της αμνησίας και των παθολογιών της δημόσιας ζωής και της Δημοκρατίας. Έγραψε για αυτά ο Τζόρτζ Όργουελ.

Μια νέα πολιτική παιδεία, οφείλουμε όμως να πούμε για να ανακτήσουν οι λέξεις το νόημά τους, η ΠΟΛΙΤΙΚΗ είναι συνώνυμη της ΜΝΗΜΗΣ. Αυτό είναι ένα μάθημα των παππούδων μας, των 55ων παππούδων μας προς εμάς και προς την ανθρωπότητα που διαρκώς επαληθεύεται. Οι μεταπολιτευτικοί όμως Έλληνες κατάντησαν να έχουν κοντή μνήμη. Μαγεύονται και εξαπατώνται κάθε δεκαετία περίπου από τις «Σειρήνες» και πέφτουν στα βράχια της προπολιτικής. Έχουμε διαρκείς προσαράξεις.

Η απαλλαγή της χώρας από αυτό το μεταπολιτευτικό βρώμικο ανακυκλούμενο κουβάρι με τον Κοσκωτά, τους προαγωγούς του ψευτοεκσυγχρονισμού, τα επαναλαμβανόμενα ναυάγια του Αιγαίου, την πρασινομπλέ χρηματιστικοπολιτική, τη Ζήμενς και με κλωστές τους υπαλλήλους, τους μετόχους, τους πελάτες, τους ενοικιαστές –δεν μπορώ να γράψω τους πολιτικούς– προϋποθέτει την αποκατάσταση της πολιτικής ως ΑΓΟΡΑ, ως ΛΟΓΟ, ως ΙΣΗΓΟΡΙΑ.

Η Αγορά μπορεί να απαντήσει στο ερώτημα ποιοι πολιτικοί διαπλέκονται, συμβιβάζονται, γίνονται ενεργούμενα εξωελλαδικών κέντρων και να μας οδηγήσει σε μια άλλη σφαίρα δημόσιου πολιτισμού, υψηλής δημόσιας παιδείας, εθνικής αξιοπρέπειας και αυτοσεβασμού. Η Αγορά μπορεί να καταργήσει τη μιζοπολιτική, να προτείνει δημόσιους χάρτες της πορείας μας προς το μέλλον.

Γιατί οι πεφωτισμένοι βουλευτές, όσοι υπάρχουν, δεν ανοίγουν αυτήν τη συζήτηση; Γιατί δεν το κάνει ο πνευματικός κόσμος, τα πανεπιστήμια, τα κινήματα, η κοινωνία πολιτών, τα μέλη των κομμάτων μη κομμάτων; Η γκαλοποκρατία δεν είναι Δημοκρατία. Δεν είναι λόγος, είναι σκοταδισμός. Απορώ γιατί η Αριστερά δεν ανοίγει αυτόν τον διάλογο. Δεν μιλώ για τους μεταμορφωμένους – καλυμμένους Σταλινικούς, που αποτελούν τις νέες στρατολογήσεις, την πήλινη Task Force του ΚΚΚΑΣΟΡ. Μιλώ για την άλλη Αριστερά. Το να μην ανοίγουν και αυτόν τον διάλογο επιβεβαιώνουν την άποψή μου ότι στην Ελλάδα δεν έχουμε ούτε Δεξιά ούτε Κέντρο ούτε Αριστερά. Όπως στην έρημο. Μόνο στην έρημο δεν υπάρχουν αυτές οι οντότητες.

Απορώ γιατί ένας «παραγωγικός συνασπισμός», οι παραγωγικοί επιχειρηματίες συμβιώνουν με αυτό το βρώμικο κουβάρι. Έτσι όμως μεταβάλλονται οι ίδιοι σε κουρελιάρικο καπιταλισμό. Ενώ η Ιστορία, η γεωγραφία όπως έλεγα από το 1985, δίνει μεγάλους ρόλους στο σύστημα Ελλάδα. «Δημιουργικοί – Μάστορες όλης της Ελλάδας και όλου του Κόσμου ενωθείτε»,3 είναι το σύνθημα σήμερα. Εδώ και καιρό είναι.

Ποια είναι η θέση μου. Οι αδύνατοι, οι ανεπαρκείς μορφωτικά και πολιτικά, οι αγράμματοι πολιτικοί κλέβουν. Αυτό περίπου έλεγε νομίζω ο Σωκράτης αιώνες πριν σε αυτήν τη Γη. Μεταβάλλονται σε μιζοπολιτικούς. Αλλιώς δεν μπορούν να επιβιώσουν στην ευγενή πολιτική άμιλλα, στην Αγορά δηλαδή. Η κακιστοκρατία είναι συνώνυμη της κλεπτοκρατίας, της φαυλοκρατίας (τίτλος νεοεκδοθέντος βιβλίου – Κοροβίνης).

Στους θεσμούς εγκαταστάθηκε, επιβλήθηκε εδώ και καιρό, όχι με τα τανκς αυτήν τη φορά, η κακιστοκρατία. Στο όνομα του παρελθόντος και του μέλλοντος της χώρας πρέπει να απαλλαγούμε.

Δεν νομίζω ότι αυτή είναι η ελληνική ποιότητα σήμερα. Δεν νομίζω ότι αυτή είναι η αληθινή Ελλάδα. Ίσως αυτό αρχίζει να διακρίνει, μέσα από τη σύγχρονη φυλακή του, αυτός ο φυλακισμένος λαός, τον Απρίλιο του 2009. Δεκαετίες μετά τη νύχτα του Απρίλη του 1967.

Polis-agora.blogspot.com Ιστολόγιο Μιχάλη Χαραλαμπίδη

———-
1. Ορισμένες διαστάσεις του φαινομένου Κοσκωτά στο Μιχάλης Χαραλαμπίδης ΠΑΣΟΚ 1974 – 1998. Ιδέες – Αρχές και Γραφειοκρατία. Εκδόσεις «Γόρδιος».
2. Μιχάλης Χαραλαμπίδης, Δύο Διακηρύξεις και μία Κατάθεση. Εκδόσεις «Στράβων» Αθήνα.
3. Μιχάλης Χαραλαμπίδης, Ελληνική Ποιότητα και Ανάπτυξη η Νέα Συμμαχία. Εκδόσεις «Στράβων» Αθήνα.