Τα 200 ευρώ που κόβουν από τους συμβολαιογράφους… έφταιγαν που δεν αγοράζονται διαμερίσματα!

Είναι να απορεί κανείς, όταν οι αμοιβές των συμβολαιογράφων, όπως αναφέρθηκε σε προηγούμενα δημοσιεύματα για τα βατοπεδινά συμβόλαια, είναι 1,20% επί της αντικειμενικής αξίας της συμβάσεως και όχι επί της πραγματικής (της υποκρυπτόμενης, της μαύρης, της κάτω απ’ το τραπέζι και φοροδιαφεύγουσας, αυτές μπορούν να επηρεάζουν έστω και κατ’ ελάχιστον το κόστος της κατασκευής των διαμερισμάτων).

Ποιος μπορεί να πείσει τους έλληνες καταναλωτές-αγοραστές ότι η κυβερνητική μείωση κατά 20% της συμβολαιογραφικής αμοιβής, δηλαδή τα 200 ευρώ λιγότερα που θα καταβάλλουν στους συμβολαιογράφους σε μια σύμβαση πωλήσεως αξίας 100.000 ευρώ, θα αποτελέσει κίνητρο για την τόνωση της αγοράς των ακινήτων;

Ποιος νουνεχής μπορεί να αποδεχθεί ότι ο υποψήφιος αγοραστής εμποδίστηκε στην αγορά ενός διαμερίσματος γιατί η αμοιβή του συμβολαιογράφου ήταν 1.200 ευρώ, ενώ με τη μείωσή της σήμερα σε 1.000 ευρώ, λύθηκε το πρόβλημα και άρθηκε το οικονομικό του πρόβλημα και αδιέξοδο;

Ποιος εχέφρων πολίτης μπορεί να αποδεχθεί ότι ένας υποψήφιος αγοραστής που ενώ δεν έχει τις 100.000, 200.000 ή και 300.000 ευρώ να αγοράσει ένα διαμέρισμα, με τη μείωση κατά 200 ευρώ στην αμοιβή του συμβολαιογράφου θα προβεί στην αγορά επειδή θα κερδίσει αυτά τα 200 ευρώ; Του λείπουν δηλαδή οι παραπάνω εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ, αλλά με 200 ευρώ λιγότερα θα τολμήσει την αγορά (!)

Ποιος σώφρων πολίτης μπορεί να αποδεχθεί ότι τα 200 ευρώ που δεν θα καταβάλει στον συμβολαιογράφο στην παραπάνω αξία συμβάσεως, ήταν «δυσβάστακτο» κόστος και θα τον «έσωζαν», ενώ ο κάθε συμβολαιογράφος φορολογείται, πληρώνει ενοίκιο, αναλώσιμα υλικά, προσφέρει θέσεις εργασίας σε υπαλληλικό προσωπικό κ.λπ.;

Ποιος σοβαρός έλληνας πολίτης δυσανασχέτησε ποτέ με τις αμοιβές των συμβολαιογράφων, όταν αναγνωρίζει και επιζητεί για τις συμβάσεις του την ασφάλεια που του προσφέρει το συμβολαιογραφικό έγγραφο στη συναλλαγή του, εμπιστεύεται τον συμβολαιογράφο ως δημόσιο λειτουργό, στον οποίο ακόμη και η Πολιτεία για λογαριασμό της (και γιατί αυτή στερείται του αντίστοιχου αριθμού δημοσίων υπαλλήλων), έχει αναθέσει, χωρίς να τον πληρώνει γι’ αυτό, να διεκπεραιώνει εργασίες που επιβάλλουν διάφοροι νόμοι, πριν από οποιαδήποτε σύμβαση, σωρεία ελέγχων (πολεοδομικών, φορολογικών, περιβαλλοντικών κ.λπ.), ώστε να προστατεύεται και η συναλλαγή και ο συναλλασσόμενος! Όλοι αυτοί οι έλεγχοι συμπεριλαμβάνονται στις γλίσχρες αμοιβές τους!

Δεν διαπιστώσαμε δυστυχώς να διακατέχει τους τεχνοκράτες του υπουργείου Οικονομικών παρόμοια ευαισθησία για τις υπέρογκες αμοιβές άλλων συναφών επαγγελμάτων που σχετίζονται με την οικοδομή. Μοιραίως λοιπόν προβαίνουμε σε αναγκαίους συσχετισμούς και διερωτόμαστε: Γιατί αυτό;

Ποιος σοβαρός πολίτης μπορεί να αποδεχθεί ότι τα 1.200 ευρώ συμβολαιογραφικής αμοιβής σε μια αγορά ακινήτου αντικειμενικής αξίας 100.000 ευρώ επιβαρύνουν το ακίνητο, αλλά δεν το επιβαρύνουν τα τουλάχιστον 4.000 ευρώ (2.000 ευρώ ο αγοραστής και άλλα 2.000 ευρώ ο πωλητής) που πληρώνει ο αγοραστής στους διάφορους μεσίτες και στην ουσία είναι διπλάσια και τριπλάσια, μια και οι περισσότεροι μεσίτες αμείβονται επί της εμπορικής και όχι της αντικειμενικής αξίας του ακινήτου, όπως οι συμβολαιογράφοι, και μάλιστα τις περισσότερες φορές χωρίς να εκδίδονται οι κατά νόμον αποδείξεις, μια και δεν υπάρχει κανένα «φορολογικό κίνητρο», όπως έκπτωση του ποσού ή μέρος αυτού απ’ τις δαπάνες των φορολογουμένων και αγοραστών;

Ποιος αφελής μπορεί να πιστέψει ότι ίδια «δουλειά» κάνει ο συμβολαιογράφος, ο οποίος ως υποκατάστατο του ελληνικού κράτους προβαίνει στους διάφορους ελέγχους νομιμότητας των συμβάσεων φέροντας ακεραία αστική, ποινική και πειθαρχική ευθύνη έναντι των συμβαλλομένων για τα συμβόλαια που συντάσσει, με οποιονδήποτε μεσίτη, του οποίου η αποκλειστική ευθύνη είναι να «δείξει» το αγοραζόμενο ακίνητο στον αγοραστή, όμως γι’ αυτό και μόνο αμείβεται πολλαπλάσια και υπέρτερα κατά 4 ή και περισσότερες φορές, απ’ τον συμβολαιογράφο (επιστήμονα νομικό-δημόσιο λειτουργό με όλες τις παραπάνω ευθύνες);

Γιατί άραγε οι αμοιβές αυτές των μεσιτών είναι εναρμονισμένες (2%+2% για αγοραστή και πωλητή) και γιατί στην περίπτωση αυτή γι’ αυτούς -που δεν είναι δημόσιοι λειτουργοί όπως οι συμβολαιογράφοι, των οποίων το κράτος καθορίζει τις αμοιβές (αυξομειώνοντάς τες, όπως προέκυψε τώρα)- αλλά ελεύθεροι επαγγελματίες, δεν ισχύουν οι κανόνες του ανταγωνισμού και της ελεύθερης αγοράς στη διαμόρφωση των αμοιβών τους; Τι λέει επ’ αυτού η Επιτροπή Ανταγωνισμού; Συνιστούν ναι ή όχι καρτέλ, υπόκεινται ή όχι στον έλεγχο της Επιτροπής Ανταγωνισμού, θα μας λύσει κάποιος την απορία μας; Ισχύουν εδώ ή όχι οι κανόνες ανταγωνισμού και αν όχι γιατί; Δεν αντιβαίνει αυτό στις αρχές και τις επιταγές της Ευρωπαϊκής Ένωσης;

Αυτό άλλωστε δεν είπε, στην ουσία κατήγγειλε, προχθές σε ομιλία του ο πρώην πρωθυπουργός Κ. Σημίτης και για τους επίσης ελεύθερους επαγγελματίες εργολάβους οικοδομών όταν τους χαρακτήρισε ως το «ΚΑΡΤΕΛ των εργολάβων» και είπε ότι μετέρχονται εναρμονισμένες πρακτικές που αντιβαίνουν στα ευρωπαϊκά δεδομένα (Συνθήκη Λισσαβώνας κ.λπ.) περί ανταγωνισμού, δεν μειώνουν και έχουν ίδιες τις τιμές των προς πώληση διαμερισμάτων;

Είναι δυνατόν εκείνος που ενδιαφέρεται για ένα μέσου εμβαδού 80-90 τ.μ. διαμέρισμα, να εμποδίζεται στα 200 ευρώ επί πλέον (όπως ίσχυαν) της συμβολαιογραφικής αμοιβής για να προβεί στην αγορά του και να μην εμποδίζεται απ’ τις εξωφρενικές τιμές που ζητούν οι περισσότεροι εργολάβοι, οι οποίες τις περισσότερες φορές υπερβαίνουν το διπλάσιο ή και τριπλάσιο των αντικειμενικών αξιών, ενώ παράλληλα απαιτούν να αναγράφονται στα συμβόλαια μόνο οι αντικειμενικές αξίες, αλλιώς αρνούνται τη μεταβίβαση;

Είναι δυνατόν σε ένα κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης αδήλωτα ποσά προερχόμενα από μεταβιβάσεις ακινήτων, αλλά υποχρεωτικώς φορολογούμενα κατά το φορολογικό μας δίκαιο, της τάξεως των 100.000, 200.000 ευρώ ή και παραπάνω, να μην υπόκεινται ετσιθελικά σε φορολόγηση; Είναι δυνατόν να υπάρχουν διάφοροι επαγγελματικοί κλάδοι, οι οποίοι να φοροδιαφεύγουν, πολλοί δε μάλιστα με τέτοιου είδους υψηλά εισοδήματα, απ’ τα οποία χάνει στην ουσία το ελληνικό δημόσιο τεράστια ποσά φόρων, παρ’ όλα αυτά να εθελοτυφλούμε όλοι και η εκάστοτε κυβέρνηση να μεταθέτει το πρόβλημα των φορολογικών βαρών απ’ την έλλειψη δημοσίων εσόδων στα συνήθη και αιώνια υποζύγια, όπως στους εργάτες, συνταξιούχους κ.ά.;

Ακόμη και τέως υπουργός της κυβέρνησης απεδείχθη απ’ την προανακριτική επιτροπή της Βουλής (υπόθεση Παυλίδη) ότι είχε καταβάλει «μαύρα», αφορολόγητα δηλαδή ποσά, για την αγορά του διαμερίσματος της θυγατέρας του. Διατυπώνουμε την απορία: Μεσολάβησε μεσίτης για την αγορά αυτή και, αν ναι, πώς αμείφθηκε; Επί της αντικειμενικής αξίας, όπως ο συμβολαιογράφος, ή επί της πολλαπλασίας και πραγματικής-εμπορικής που δηλώθηκε απ’ την αγοράστρια-θυγατέρα; Αποτελεί αυτό ποινικό αδίκημα; Και αν ναι, θα διωχθούν οι συμμετέχοντες σε αυτό;

Ποια ευνομούμενη Πολιτεία αποδέχεται διάφορους επαγγελματικούς κλάδους να φοροδιαφεύγουν σκανδαλωδώς και ρίχνει τα βάρη για τη δεινή οικονομική κατάσταση στην οικοδομή σε μία μόνο τάξη εργαζομένων, από αυτές που ασχολούνται με αντικείμενο την οικοδομή, στους συμβολαιογράφους που πληρώνονται, με τις, όπως προαναφέραμε, αστείες, καθοριζόμενες απ το ελληνικό κράτος και ελεγχόμενες από αυτό αμοιβές;

Μήπως βρήκαμε το εξιλαστήριο θύμα για τη στρέβλωση που παρατηρείται εδώ και χρόνια στην αγορά των ακινήτων; Χτυπάμε δηλαδή τον γάιδαρο και όχι το σαμάρι, γι’ αυτό και διάφοροι κατασκευαστές κ.λπ. του κλάδου της οικοδομής με θράσος και αλαζονεία δηλώνουν στα διάφορα κανάλια ότι δεν θα μειώσουν τις τιμές των ακινήτων και μετά τα νέα εξαγγελθέντα φορολογικά μέτρα και τη μείωση των αμοιβών των συμβολαιογράφων.

Γιατί αυτή η προκλητικότητα; Μήπως, ρωτάμε, για να πιεσθεί η Πολιτεία να αγοράσει και να νομιμοποιήσει, όπως διακαώς επιθυμούν, αφού άλλος τρόπος νόμιμος δεν υπάρχει (πρόσφατες αποφάσεις του ΣτΕ αρνητικές), τα διαμερίσματα που έχουν απούλητα και να νομιμοποιηθεί η παρανομία των ημιυπαίθριων χώρων ώστε να αποφύγουν τις ποινικές και άλλες ευθύνες που έχουν όσοι έκαναν αυτές τις αυθαιρεσίες;

Διερωτόμαστε: Οι πρόσφατες αυτοκτονίες των πολιτών που αδυνατούν να εξοφλήσουν τα δυσβάστακτα χρέη απ’ τα δάνεια των τραπεζών για την αγορά του σπιτιού τους σχετίζονται με τις αμοιβές των συμβολαιογράφων ή σχετίζονται με τα υπέρογκα (και υποκρυπτόμενα ) τιμήματα που στο μεταξύ έχουν εισπράξει οι διάφοροι εργολάβοι απ’ τους αγοραστές μέσω των τραπεζικών δανείων;

Και τι θα γίνει με την πτώση κατά 40% των αγοραπωλησιών και τη μείωση κατά 20% στις αμοιβές των συμβολαιογράφων, αν ο κλάδος αυτός (οι συμβολαιογράφοι) υποχρεωθεί να απολύσει το υπαλληλικό προσωπικό του; Αν ένας και μόνον υπάλληλος συμβολαιογραφείου απολυθεί επί συνόλου περίπου 4.000 συμβολαιογράφων της χώρας, θα προστεθούν 4.000 ακόμη νέοι απολυμένοι που θα καταφύγουν στον ΟΑΕΔ, δηλαδή θα αποζημιώνονται απ’ το ήδη επιβαρημένο με χρέη Δημόσιο.

Αυτά τα αναλογίσθηκαν οι «εγκέφαλοι» του υπουργείου Οικονομικών, όταν στράφηκαν επιλεκτικά κατά ενός και μόνον κλάδου που σχετίζεται με την οικοδομή και μάλιστα του πιο ανώδυνου οικονομικά, τους συμβολαιογράφους;

Δεν θέλουμε σε καμιά περίπτωση να γίνουμε υποστηρικτές των σήμερα πληττόμενων συμβολαιογράφων, αλλά πρόθεσή μας είναι να καταδείξουμε την προχειρότητα και το ατελέσφορο του μέτρου για την τόνωση της οικοδομής. Γι’ αυτό άλλωστε και δεν μας απασχολεί το γεγονός της απάθειας και αδράνειας των συμβολαιογράφων γι’ αυτά τα μέτρα εναντίον τους. Ίσως το ότι είναι δημόσιοι λειτουργοί (εξομοιούμενοι δηλαδή περίπου με το δικαστικό σώμα) να μην τους επιτρέπει οποιαδήποτε αντίδραση, απεργία ή άλλο τι, όπως σε άλλους κλάδους εργαζομένων και εν τέλει αυτό αφορά τη συνδικαλιστική τους ηγεσία και μόνον.

Απλώς μας προβληματίζει το γεγονός ότι καταστρατηγούνται με τον τρόπο αυτό εργασιακά κεκτημένα και δικαιώματα και νέων τάξεων εργαζομένων κόντρα στην οδηγία περί εσωτερικής αγοράς (της περιβόητης ως οδηγίας Μπολκενστάιν) με την οποία κατοχυρωνόταν η ελάχιστη εγγυημένη (όπως στους συμβολαιογράφους) αμοιβή τους, ως ευρωπαϊκό εργασιακό κεκτημένο. Ανησυχούμε για την πλήρη ανατροπή των εργασιακών σχέσεων που επιχειρείται και ποια επαγγελματική τάξη έπεται.

Δεν μπορούμε να διανοηθούμε ότι με τα 200 ευρώ στις 50.000 συμβάσεις αγοραπωλησιών ετησίως που θα «κερδίσουν» οι αγοραστές απ’ τη μείωση της συμβολαιογραφικής αμοιβής θα γίνει ορθή κατανομή του πλούτου. Ακόμα κι αν ήμασταν απόλυτα αφελείς!

Αυτό και μόνον άλλωστε εξυπηρετούσε η παραπάνω συγκριτική αναφορά μας στη μη ανάλογη και αντίστοιχη αντιμετώπιση από πλευράς του υπουργείου Οικονομικών των λοιπών επαγγελμάτων που αναφέραμε και συνδέονται με την οικοδομή. Να αναδείξουμε, δηλαδή, το πρόβλημα και να αναρωτηθούμε ποια συμφέροντα υπαγορεύουν, επιτάσσουν, επιβάλλουν και καθορίζουν αυτές τις λογικές.

Μήπως κάποιοι έχουν ενοχληθεί απ’ τους, ας πούμε, πολεοδομικούς, φορολογικούς κ.λπ. ελέγχους που κάνουν στο πλαίσιο των νομίμων αρμοδιοτήτων τους οι συμβολαιογράφοι και πρέπει να «εξαφανισθούν» γιατί κάποιους δυσκολεύουν με τους ελέγχους αυτούς;

Ή μήπως, ας καταστήσουμε σήμερα αποδιοπομπαίο τράγο του συστήματος μια επαγγελματική τάξη, να σφυγμομετρήσουμε τις αντιδράσεις της και να προχωρήσουμε στη συνέχεια στην επόμενη;

Έτσι, λοιπόν, μάλλον σαν ανέκδοτο φαντάζει το ότι με τη μείωση κατά 20% στις αμοιβές των συμβολαιογράφων θα τρέξουν οι αγοραστές, συνωστιζόμενοι και αυτοί σε απέραντες ουρές στα συμβολαιογραφεία, για να μη χάσουν το κελεπούρι των 200 ευρώ!