Ο ιστορικός του μέλλοντος…

Ας ξεφύγουμε λίγο από τη θολή πραγματικότητα. Ας προσπαθήσουμε να δούμε όσα συμβαίνουν από κάποια απόσταση, όχι γεωγραφική, αλλά ιστορική, όχι από άλλο τόπο, αλλά από άλλο ιστορικό χρόνο. Ας μπούμε, προς στιγμήν, στη θέση του ιστορικού του μέλλοντος…

Πώς είναι δυνατόν –θα αναρωτιέται αυτός ο ιστορικός– υπουργός που έδωσε επιδότηση 32 εκατομμυρίων σε ακτοπλόο εφοπλιστή, να τον «εκβιάζει» στη συνέχεια για 100.000 (όταν η «συνηθισμένη» μίζα ήταν τουλάχιστον οκταπλάσια);

Πώς είναι δυνατόν να κατηγορείται για «διαφθορά» ένας υπουργός που μοίρασε εκατοντάδες εκατομμύρια σε ακτοπλόους, κι όταν ήλθε η ώρα να αγοράσει σπίτι για την κόρη του να «ψαχνόταν» για 100.000; Αν ήταν τόσο «μπατίρης», δεν μπορούσε να είναι διεφθαρμένος. Κι αν ήταν όντως διεφθαρμένος, ασφαλώς δεν θα εκβίαζε για 100.000… Θα είχε ήδη πολύ περισσότερα…

Πώς δεν τα σκέφτονταν αυτά τα προφανή οι άνθρωποι τότε;

Πώς είναι δυνατόν οι άνθρωποι της εποχής εκείνης (του 2009) να μην καταλάβαιναν ότι η υπόθεση αυτή ήταν στημένη; Με πιθανό στόχο να συγκαλύψει άλλα, πολύ σοβαρότερα;

= Λίγα χρόνια πριν, το 2004, είχε γίνει δημοψήφισμα στην Κύπρο, ουσιαστικά για την παραχώρηση συγκυριαρχίας στην Τουρκία. Δηλαδή για νομιμοποίηση των τετελεσμένων της κατοχής. Τα επόμενα χρόνια καταγγέλθηκε ότι είχαν εκταμιευθεί τεράστια ποσά από πηγές του «εξωτερικού», δηλαδή από χώρες που ενδιαφέρονταν να καμφθεί η αντίσταση του κυπριακού λαού και να γίνει δεκτό το Σχέδιο Ανάν. Τα ποσά αυτά (όπως ανακοινώθηκε επισήμως και ουδέποτε διαψεύστηκε) έφταναν τουλάχιστον τις 500 χιλιάδες και ίσως ξεπερνούσαν τα 2 εκατομμύρια ευρώ! Τα πήραν πανεπιστημιακοί, δημοσιογράφοι και επίσημα think tanks στην Ελλάδα και την Κύπρο. Δεν τα κατάφεραν. Ο Ελληνισμός της Κύπρου καταψήφισε τότε το Σχέδιο Ανάν με ποσοστό 76%. Αλλά τα χρήματα δόθηκαν. Αυτή η υπόθεση δεν διερευνήθηκε ποτέ. Γιατί;

= Λίγα χρόνια πιο πριν, την περίοδο 1999-2001, το Ελληνικό Χρηματιστήριο κατέρρευσε. Η τότε κυβέρνηση (Σημίτη) κερδοσκόπησε πολιτικά στην άνοδο του χρηματιστηρίου, αλλά όταν αυτό άρχισε να υποχωρεί απεκδύθηκε των ευθυνών της. Εκ των υστέρων αποκαλύφθηκε ότι είχε αφήσει την κεφαλαιαγορά εντελώς ανοχύρωτη. Άφησε τις τράπεζες να κερδοσκοπούν και προς τα πάνω (με απίθανες θυγατρικές τους) και προς τα κάτω (με παράγωγα). Από εκείνα τα κερδοσκοπικά παιγνίδια οι Έλληνες έχασαν περίπου τις μισές αποταμιεύσεις τους! Επρόκειτο για τη μεγαλύτερη αναδιανομή περιουσίας που έγινε ποτέ σε καιρό ειρήνης. Κανείς δεν λογοδότησε. Γιατί;

= Στη δεκαετία του ’70 ο κόσμος ολόκληρος πέρασε τρεις απανωτές οικονομικές κρίσεις. Χώρες όπως η Βρετανία και η Ολλανδία κατάφυγαν τότε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Κι όμως η Ελλάδα άντεξε. Κι ας πέρασε την εποχή εκείνη από μια πολύ οδυνηρή μεταπολίτευση.

Το 1981 η Ελλάδα είχε ελάχιστο δημόσιο χρέος. Μόλις 30% του ΑΕΠ της. Οκτώ χρόνια αργότερα, το 1989, και ενώ είχε μεσολαβήσει περίοδος οικονομικής ανόδου για όλο τον κόσμο, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας είχε εκτοξευθεί από το 30% στο 88%! Γι’ αυτό δεν απολογήθηκε κανείς. Γιατί;

= Από το 1993 και μετά μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα έλεγξαν τα πάντα: Εξωθεσμικά κέντρα επιβλήθηκαν κι άρχισαν να ασκούν ασφυκτικό έλεγχο στην πολιτική ζωή του τόπου. Στράφηκαν από την πρώτη μέρα εναντίον του νεαρού τότε Κώστα Καραμανλή. Ο ίδιος κατάφερε να γίνει πρωθυπουργός το 2004, αλλά δεν κατάφερε να περιορίσει τον έλεγχό τους πάνω στην πολιτική. Υπονόμευαν ανηλεώς επί χρόνια τον Καραμανλή και ως πρωθυπουργό. Κάποια στιγμή στράφηκαν και κατά του Γιώργου Ανδρέα Παπανδρέου. Κόντεψαν να τον εκπαραθυρώσουν από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Αλλά κι αυτός δεν αντιστάθηκε αργότερα στον πειρασμό να στηριχθεί πάνω τους για να ρίξει τον Κώστα Καραμανλή. Κι ας γνώριζε ότι αν κατάφερνε να εκπορθήσει το «Μαξίμου», θα τον είχαν, από την πρώτη μέρα, δεμένο χειροπόδαρα…

= Τα ίδια εξωθεσμικά κέντρα που έλεγχαν το σύνολο των μεγάλων έργων έλεγχαν πια και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Έπαιζαν με δισεκατομμύρια, κι έβαζαν τον κόσμο να τσακώνεται για τις… 100.000 που «έψαχνε» ο Παυλίδης για να αγοράσει σπίτι στην κόρη του!

Αν κέρδιζαν το στοίχημα τότε, το 2009, αν κατάφερναν να αποδομήσουν πλήρως τον Κώστα Καραμανλή, δεν θα κέρδιζε το ΠΑΣΟΚ. Θα κέρδιζαν τα εξωθεσμικά κέντρα! Κι αν έχαναν το στοίχημα τότε, αν άντεχε ο Καραμανλής, δεν θα κέρδιζε ο ίδιος ο Καραμανλής. Θα έχανε ολόκληρο το σύστημα της διαπλοκής.

Οι «νταβατζήδες» –όπως τους αποκαλούσαν τότε– χειραγωγούσαν την κοινή γνώμη και καταδημαγωγούσαν έναν ολόκληρο λαό, υπονομεύοντας ολόκληρη την πολιτική του ηγεσία, για να ελέγξουν πλήρως τη «διάδοχη κατάσταση»…

Τι απέγινε τελικά;

Πού οδήγησε αυτή η σύγκρουση αδίστακτων εξωθεσμικών κέντρων με μια μουδιασμένη, παραπαίουσα και ενίοτε άτολμη ή καιροσκοπική πολιτική ηγεσία;

Στην πλήρη επικράτηση των εξωθεσμικών κέντρων;

Ή στη συντριβή τους;

Και πώς, άραγε;

Στο ερώτημα αυτό, την απάντηση τη γνωρίζει ασφαλώς ο ιστορικός του μέλλοντος.

Εμείς καλούμαστε να τη βρούμε και να τη δώσουμε μόνοι μας…

Ν. Ζ.