Μαύρα… μαντάτα για το Εργατικό Κίνημα
Απογοητευτική η εικόνα, καθώς εργαζόμενοι, συνταξιούχοι και άνεργοι, αντί μιας ισχυρής ΓΣΕΕ και μιας ισχυρής ΑΔΕΔΥ, που να εγγυώνται τη διασφάλιση των κεκτημένων τους, ικανές να αποτρέψουν νέες απειλές σε βάρος των δικαιωμάτων τους, βιώνουν μια εσωσυνδικαλιστική διάλυση που το μόνο που εξασφαλίζει είναι το «πέρασμα» αντεργατικών κυβερνητικών και εργοδοτικών αποφάσεων και σχεδιασμών.
Οι χειρισμοί της ΠΑΣΚΕ στη διατύπωση και σύνταξη της διακήρυξης για την Πρωτομαγιά 2009 ήταν η αφορμή που ο πρόεδρος της ΔΑΚΕ (και γενικός γραμματέας ΓΣΕΕ) Κώστας Πουπάκης δήλωσε συμμετοχή στην εκδήλωση του Εργατικού Κέντρου Πειραιά και ο αντιπρόεδρος της παράταξης Φιλ. Ταυρής κατέθεσε επικεφαλής αντιπροσωπείας στεφάνι στην Καισαριανή.
Οι ενστάσεις της ΔΑΚΕ δεν αφορούσαν στο περιεχόμενο της διακήρυξης «παρά το γεγονός ότι αγνοήθηκε κείμενο του κ. Πουπάκη», αλλά στο γεγονός ότι η παράταξη και ο γενικός γραμματέας αγνοήθηκαν ως θεσμός κατά τη σύνταξη και δημοσιοποίησή της. Ακολούθησε σκληρή ανακοίνωση, που μιλούσε για «φιέστες» και διοργάνωση εκδηλώσεων που εξυπηρετούσαν κομματικές σκοπιμότητες και ταυτίζονταν «οι κομματικές διοργανώσεις με διασπαστικές κινήσεις».
Από τον υπεύθυνο δημοσίων σχέσεων της ΓΣΕΕ, Στ. Ανέστη, δόθηκαν εξηγήσεις προς την ηγεσία της ΔΑΚΕ, σύμφωνα με τις οποίες το περιεχόμενο της διακήρυξης ήταν εναρμονισμένο με το περιεχόμενο των ανακοινώσεων που εκδόθηκαν για την απεργία της 2ας Απριλίου. Ανεπισήμως πάντως η ερμηνεία που πολλά συνδικαλιστικά στελέχη έδιναν για τη «σκληρή» απόφαση της ΔΑΚΕ να μη συμμετάσχει στην κεντρική εκδήλωση της Αθήνας (σ.σ.: είναι η πρώτη φορά που σημειώνεται μια τέτοια κίνηση από πλευράς ΔΑΚΕ) αποτελούσε η πληροφορία, ότι είτε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Γ. Παπανδρέου είτε πολυμελής αντιπροσωπεία του Κινήματος θα παρευρίσκονταν στην εκδήλωση, ενώ και από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ η εκπροσώπηση θα ήταν υψηλού επιπέδου (Αλέκος Αλαβάνος, Αλέξης Τσίπρας). Από την άλλη, το γενικότερο πολιτικό περιβάλλον δεν ευνοούσε την παρουσία της συνδικαλιστικής παράταξης που πρόσκειται στην κυβέρνηση, καθώς όλα έδειχναν πως οι πρωτομαγιάτικες εκδηλώσεις θα μετατρέπονταν σε βήμα αντικυβερνητικών επιθέσεων και καταδίκης της πολιτικής που ακολουθείται για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης.