Η γλώσσα στη δίνη… της προόδου

Η γλώσσα, ένας απ’ τους βασικούς πυλώνες του Έθνους, βρέθηκε πολλές φορές στο στόχαστρο αυτόκλητων προοδευτικών τον τελευταίο αιώνα. Όσοι πίστευαν ότι η μεγάλη διαμάχη μεταξύ καθαρευουσιάνων και δημοτικιστών των αρχών του εικοστού αιώνος, η οποία είχε καταλήξει στον συμφιλιωτικό συμβιβασμό της «απλής καθαρευούσης», είχε σημάνει το τέλος του γλωσσικού ζητήματος, είχαν οικτρά πλανηθεί. Προφανώς, οι «προοδευτικοί» της χώρας δεν είχαν πει την τελευταία τους λέξη.
Η αποκατάσταση της Δημοκρατίας το 1974 ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία διά τους απανταχού «προοδευτικούς» να αποκαταστήσουν και την πλέρια δημοτική, η οποία ασφυκτιούσε κατά τα χρόνια της επτάχρονης δικτατορίας. Έτσι το 1976 καθιερώνεται και επισήμως η δημοτική γλώσσα, ικανοποιώντας ένα πάγιο και διαχρονικό αίτημα της Αριστεράς. Φυσικά, η χαριστική βολή επήλθε με την καθιέρωση του μονοτονικού –γράφε ατονικού συστήματος– στις αρχές της δεκαετίας του ’80 με αποτέλεσμα και η γλώσσα μας να καταταγεί στις λατινογενείς γλώσσες του κόσμου.
Σήμερα, τριάντα σχεδόν χρόνια μετά τον ακρωτηριασμό της, η ελληνική γλώσσα, η οποία είναι καταγεγραμμένη στο βιβλίο Γκίνες ως η πλουσιότερη γλώσσα του κόσμου με περισσότερες από πέντε (5) εκατομμύρια λέξεις
–όταν η αγγλική έχει μόνον 490.000– λέξεις έχει καταστεί μια περιφερειακή διάλεκτος, η οποία χρησιμοποιεί μόνο 3-5 χιλιάδες λέξεις.
Ακόμα και τα επιστημονικά συγγράμματα χρησιμοποιούν το λεξιλόγιο της καθημερινότητος για να είναι κατανοητά, όταν ο αστείρευτος πλούτος των συμβόλων της ελληνικής γλώσσας αναπαύεται αζήτητος στις πυκνογραμμένες αράδες των λεξικών του Δημητράκου, του Μπαμπινιώτη κ.α.
Αυτή λοιπόν είναι η τύχη της γλώσσας, η οποία, κατά τον κορυφαίο ισπανό γλωσσολόγο Francisco Adrados, μαζί με την κινεζική «είναι οι μόνες γλώσσες με συνεχή ζώσα παρουσία από τους ίδιους λαούς και στον ίδιο χώρο εδώ και 4.000 χρόνια».
Αυτή είναι η τύχη της μητέρας των γλωσσών, η οποία έχει τροφοδοτήσει με τα σύμβολά της όλες τις γλώσσες του κόσμου. Αξίζει να αναφερθεί ότι μόνον η αγγλική έχει δανεισθεί από την ελληνική περισσότερες από 41.000 λέξεις. Τέλος, αυτή είναι η τύχη της γλώσσας, η οποία αντί να φυλάσσεται ως ιερό κειμήλιο έχει καταστεί σάκος του μποξ.
Τελευταία αρχίζει να αφυπνίζεται ο πνευματικός κόσμος της χώρας, ο οποίος οψίμως αντελήφθη τον ολισθηρό κατήφορο στον οποίο οδηγείται σήμερα το εθνικό αυτό ζήτημα. Για το δράμα της γλώσσας μίλησε πρόσφατα σε συνεδρίαση της Ακαδημίας Αθηνών ενώπιον και του Προέδρου της Δημοκρατίας ο ακαδημαϊκός Αντ. Κουνάδης. Τα λόγια του μόνο μελαγχολία προκαλούν.
Είναι λυπηρό –είπε στην ομιλία του ο κ. Κουνάδης– όταν όλες οι χώρες του κόσμου έχουν τμήματα ελληνικών σπουδών, στην Ελλάδα να μη διδάσκονται τα αρχαία ελληνικά. Και είναι επίσης θλιβερό η γλώσσα της ορολογίας όλων των γνωστών επιστημών (Ιατρικής, Διαστημικής, Πληροφορικής κ.ά.) να δέχεται ξένες επιμιξίες και το 65% των νέων ανθρώπων των πόλεων να χρησιμοποιεί ξενόφερτες λέξεις. Απορούμε ειλικρινά με την επιμονή ορισμένων συμπατριωτών μας πως για τα δεινά μας φταίνε οι ξένοι, όταν αποδεικνύεται περιτράνως ότι ο μεγαλύτερος εχθρός του Ελληνισμού είναι οι Έλληνες.
Επισμηναγός (Ι) Γεωρ. Β. Κασσαβέτης
Διευθύνων Σύμβουλος Ενώσεως
Αποστράτων Αξ/κών Αεροπορίας