Ζητούνται Παναγούληδες
Συμπληρώθηκαν 42 χρόνια από την αποφράδα ημέρα της 21ης Απριλίου κατά την οποία η αμερικανοκίνητη χούντα των συνταγματαρχών κατέλυσε τη Δημοκρατία στην Ελλάδα.
Συμπληρώθηκαν, επίσης, την Πρωτομαγιά 33 χρόνια από τον αδιευκρίνιστο θάνατο του κορυφαίου αντιστασιακού Αλέκου Παναγούλη. Υποκλινόμαστε για μια ακόμη φορά στη μνήμη του και αναμετράμε το μεγάλο κενό της απουσίας του στην κρίσιμη εποχή που ζούμε.
Συμπληρώνονται ακόμη σε περίπου τρεις μήνες 35 χρόνια από την κατάρρευση της δικτατορίας, η οποία στέρησε όχι μόνο την ελευθερία και την πρόοδο στον ελληνικό λαό αλλά και επισώρευσε δεινά στην Κύπρο και τον κυπριακό Ελληνισμό.
Σήμερα, έπειτα από 35 χρόνια Μεταπολίτευσης, κάνοντας έναν σύντομο απολογισμό, θα διαπιστώσουμε σημαντικά βήματα προόδου, ιδιαίτερα στον τομέα των ευρωπαϊκών κατακτήσεων, ασφαλώς και στη βελτίωση της ζωής των ελλήνων πολιτών και φυσικά στην αποσόβηση κάθε βίαιης απειλής για τη Δημοκρατία.
Θα διαπιστώσουμε όμως ότι με την πάροδο του χρόνου, μέρα με τη μέρα, έχουμε τύποις μεν Δημοκρατία, αλλά με αλλοίωση στην ουσία της και υποβάθμιση στο περιεχόμενο με την εξαχρείωση των ηθικών αξιών, την έλλειψη κράτους δικαίου και με την ουσιαστική κατίσχυση ολιγαρχικών δομών της οικονομικής δημοκρατίας.
Η ολιγαρχική οικονομική δημοκρατία, με τη σώρευση πλούτου πάνω στον πλούτο, με ταυτόχρονη διάχυση της φτώχειας σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα, αποκτά επικίνδυνες διαστάσεις. Αυτή η διάχυση της φτώχειας, ιδιαίτερα στους νέους, αποτελεί ένα εκρηκτικό μείγμα στα θεμέλια της κοινωνίας μας. Η Δημοκρατία σήμερα ενώ δεν κινδυνεύει από τα άρματα, υπονομεύεται από την αλαζονική νοοτροπία των πολιτικών σχημάτων εξουσίας. Κινδυνεύει από την ιδιοκτησιακή αντίληψη περί εξουσίας που διακατέχει την πολιτική ηγεσία τους.
Μια αντίληψη, η οποία έχει εμπεδωθεί με την πάροδο του χρόνου και μέσα από τη συνεχή χρήση αξιωμάτων με στόχο την εξυπηρέτηση ιδιοτελών επιδιώξεων.
Έχει δυστυχώς πάψει η πολιτική ηγεσία του τόπου να διακατέχεται από την αντίληψη του πληρεξούσιου διαχειριστή της περιουσίας του λαού και έχει αποβάλει τη συναίσθηση της ευθύνης για τις τύχες του έθνους. Έχει υποκαταστήσει την έννοια του πληρεξούσιου διαχειριστή ξένης περιουσίας με την αλαζονική αντίληψη της ιδιοκτησίας της εξουσίας.
Από αυτήν την ιδιοκτησιακή αντίληψη αρχίζει η κακοδαιμονία του τόπου. Και αυτή η ιδιοκτησιακή αντίληψη της καρέκλας επεκτείνεται και στη δημόσια διοίκηση. Κυριαρχεί επίσης η αντίληψη αυτή στους ιδιοκτήτες των μεγάλων ιδιωτικών ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης, οι οποίοι ιδιοποιούνται δημόσια περιουσία του λαού (συχνότητες) η οποία τους έχει παραχωρηθεί κατά χρήση. Αυτό το κατά παραχώρηση δικαίωμα το ασκούν εις βάρος της αντικειμενικότητας, προσφέροντας ταυτόχρονα άθλιας ποιότητας προϊόντα πολιτισμού, και το χρησιμοποιούν κατά της κρατούσας κοινωνικής ηθικής. Με άλλα λόγια παραβιάζουν ευθέως και ωμά τις σχετικές διατάξεις του άρθρου 15 του Συντάγματος. Τα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης αποτελούν εξωθεσμική εξουσία, η οποία ασκείται χάριν ιδιοτελών και εν πολλοίς αθέμιτων οικονομικών συμφερόντων, και σε κάθε περίπτωση σε βάρος των δικαιωμάτων του λαού και της αληθινής έννοιας της Δημοκρατίας.
Αυτή η ιδιοκτησιακή αντίληψη αποτελεί την πιο νοσογόνο αιτία της αλλοίωσης της ουσίας της Δημοκρατίας. Και είναι επικίνδυνη εκ του λόγου ότι δεν είναι αισθητή ώστε να προκαλέσει, όπως τα άρματα, την αντίσταση του λαού.
Απαιτείται επομένως μια νέα δημοκρατική συνείδηση και αντίληψη η οποία να εκφραστεί με δυναμική αντίσταση απέναντι σε κάθε είδους ιδιοκτησιακή αντίληψη εξουσίας, η οποία μετατρέπει τη Δημοκρατία από πολίτευμα του λαού και εκ του λαού εκπορευόμενο (λαϊκή κυριαρχία) σε ανώνυμη εταιρεία πολιτικοοικονομικών συντεχνιών.
Ζητούνται λοιπόν Παναγούληδες για να κατεδαφίσουν την ιδιοκτησιακή αντίληψη πάσης εξουσίας.