Γεννηθήτω φως!
«Και οι βίβλοι ανοίγονται και τα κρίματα καταλογίζονται…». Η εκκρεμότητα, αν και έχουν παρέλθει ήδη 35 χρόνια από τη Μεταπολίτευση, να δοθούν στη δημοσιότητα και την ιστορική έρευνα, τα «Αρχεία της ΕΣΑ» και ο «Φάκελος της Κύπρου», παραμένει… Η Βουλή των Ελλήνων, αλλά και το σύνολο των κρατικών υπηρεσιών διαφυλάσσουν ως επτασφράγιστο μυστικό το σκοτεινό παρελθόν της Επταετίας (1967-1974), τους συντελεστές της κατάλυσης της Δημοκρατίας και τους ενόχους της Κυπριακής Τραγωδίας.
Ήδη ο «πανδαμάτωρ χρόνος» έχει θέσει εκτός του κόσμου τούτου την πλειοψηφία πρωταγωνιστών και δευτεραγωνιστών, με τη θετική και την αρνητική έννοια, της τραγικής αυτής περιόδου και ο ιστορικός στερείται των αναγκαίων άμεσων μαρτυριών, διασταυρώσεων και επαληθεύσεων, των γεγονότων και περιστατικών της Επταετίας 1967-1974.
Παραμένει ανεξήγητη (;) η εμμονή του μεταπολιτευτικού πολιτικού κόσμου να αρνείται την επιστημονική διερεύνηση της σκοτεινής αυτής περιόδου, που επέτρεψε στα 35 χρόνια, τα οποία στο μεταξύ έχουν διαρρεύσει, στους πρωταγωνιστές των εγκλημάτων Εθνικής Προδοσίας, να διεκδικούν περγαμηνές «πατριωτισμού», τους εφαψίες και συνομιλητές της χούντας, οι οποίον στο μεταξύ με την κατάρρευσή της, έσπευσαν να αναβαπτισθούν στις κομματικές κολυμβήθρες των σκοπιμοτήτων και να προβάλλουν με «δημοκρατικές» και
«αντιδικτατορικές» περγαμηνές στη μεταπολιτευτική πορεία της χώρας.
Είναι αυτοί που από συνομιλητές και εφαψίες της χούντας, σε διάφορα διαμερίσματα τιτλούχων της δικτατορίας στη Νέα Σμύρνη, μεταμορφώθηκαν σε «αδιάλλακτους
αγωνιστές» κατά της χούντας και μεταβλήθηκαν σε τιμητές των πατριωτών, που εξορίστηκαν, βασανίστηκαν, δικάστηκαν και φυλακίστηκαν την περίοδο της Επταετίας.
Ο μεταπολιτευτικός πολιτικός κόσμος, κυρίως στο εκτός Αριστεράς σκέλος του, και ειδικότερα στα δύο κόμματα εξουσίας, τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, από τις πρώτες ημέρες της κατάρρευσης της χούντας, αποδύθηκε σε μια μεθοδευμένη προσπάθεια ποδηγέτησης και ελέγχου των «καινών δαιμονίων» του αντιδικτατορικού κόσμου.
Η Νέα Δημοκρατία του Κ. Καραμανλή του Πρεσβύτερου, ως εξουσία, όχι μόνο υπονόμευσε κάθε προσπάθεια ευρείας αποχουντοποίησης στον κρατικό μηχανισμό, αλλά μετά τους δισταγμούς των πρώτων μεταπολιτευτικών χρόνων έθεσε υπό τις προστατευτικές πτέρυγές της τα «μεταμελημένα» χουντικά στοιχεία, που αναζήτησαν «κάθαρση» στην πολική της κολυμβήθρα.
Μάλιστα η πολιτική πρακτική της συντηρητικής παράταξης στον τομέα αυτό κινήθηκε στην κατεύθυνση και την αντίληψη ότι είναι προτιμότερος για την ομαλή (;) λειτουργία του μεταπολιτευτικού συστήματος ο εγκλωβισμός στους κόλπους της των «σταγονιδίων» παρά η ανεξάρτητη δράση τους. Στο πνεύμα αυτό απορροφήθηκε από τη Νέα Δημοκρατία η πολιτική έκφραση των συνταγματαρχών, η Εθνική Παράταξη!
Το νεοσύστατο Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα (ΠΑΣΟΚ), κάτω από την ακραία αντιχουντική φρασεολογία και συνθηματολογία, επιδίωξε και σε μεγάλο βαθμό το κατόρθωσε να προσεταιρισθεί διακεκριμένες μονάδες του αντιδικτατορικού κινήματος, ενώ ταυτοχρόνως, κατέπνιγε κάθε εικονοκλαστική τάση του αντιδικτατορικού πνεύματος. Η μεταχείριση των στελεχών της Δημοκρατικής
Άμυνας είναι ενδεικτική του τρόπου με τον οποίο το Κίνημα και προσωπικώς ο ηγέτης του Ανδρέας Παπανδρέου και η ομάδα που τον περιστοίχιζε (Τσοχατζόπουλος, Γεννηματάς, Λαλιώτης κ.ά.) αντιλαμβάνονταν τη νέα πραγματικότητα που αναδυόταν από τα δεσμωτήρια και τους τόπους εξορίας της χούντας.
Δόθηκαν «καθαρτήρια πιστοποιητικά» σε εγνωσμένους εφαψίες και συνομιλητές της χούντας, στην προσπάθεια του «αόρατου δικτάτορα», Δ. Ιωαννίδη, να διαμορφώσει τους «νέους πολιτικούς»!
Δεν είναι ανεξήγητο δε ότι αυτοί οι εφαψίες και συνομιλητές του «αόρατου δικτάτορα», με το «πιστοποιητικό» της… κάθαρσης ανά χείρας, μεταβλήθηκαν στους «ασυμβίβαστους» επικριτές, αν όχι διώκτες, των αντιδικτατορικών αγωνιστών στις τάξεις του ΠΑΣΟΚ!
Το Δημοκρατικό Κέντρο, υπό την ηγεσία του Γεωργίου Μαύρου, κληρονόμος της προδικτατορικής Ενώσεως Κέντρου, περίφοβο στις απεγκλωβισμένες Νέες Δυνάμεις του Αντιδικτατορικού Αγώνα, δεν άντεξε το εκρηκτικό φορτίο και πολύ σύντομα επιδίωξε να το αποβάλει. Και το κατόρθωσε…
Οι ίδιες οι αντιδικτατορικές δυνάμεις, χωρίς ενιαία ιδεολογία και κοινούς πολιτικούς προσανατολισμούς, χωρίς σχέδιο για την «επόμενη ημέρα», αιφνιδιάστηκαν από τη ραγδαία κατάρρευση της χούντας. Διεσπάρησαν προς κάθε ιδεολογικοπολιτική κατεύθυνση και σε σύντομο χρονικό διάστημα απώλεσαν την ταυτότητά τους. Αυτός άλλωστε ήταν και ο στόχος των κατεστημένων πολιτικών δυνάμεων, που νεκραναστήθηκαν με την κατάρρευση της χούντας.
Αλλά και η Αριστερά, κομμουνιστική και μη, δεν απέκρυπτε τις επιφυλάξεις της στο νέο πνεύμα που αναπηδούσε από τις μη ελεγχόμενες αντιδικτατορικές δυνάμεις.
Το ΚΚΕ έπειτα από μακρά περίοδο παρανομίας και ενώπιον ενός σχίσματος, που ταλάνιζε τις τάξεις των ελλήνων κομμουνιστών, στην τακτική του για αναδιοργάνωση και ανασύνταξη στηρίχθηκε, όπως είναι ευνόητο, στις τάξεις των μελών του, τα οποία στην πλειοψηφία, τους έφεραν και το φορτίο του αντιδικτατορικού αγώνα, συστρατευμένα υπό τη σημαία του Μαρξισμού – Λενινισμού.
Η αυτοαποκαλούμενη Ανανεωτική Πτέρυγα, η οποία μετά τη διάσπαση του 1968 παρέμεινε για μακρό χρονικό διάστημα «αντί-», προσδιορίζοντας την πολιτική της ταυτότητα ως άρνηση του ΚΚΕ, διακινήθηκε στη σφαίρα της «ελίτ της Αριστεράς», των διανοουμένων, είδε και αντιμετώπισε τις αντιδικτατορικές ιδέες, πρόσωπα και καταστάσεις, υπό το πρίσμα της εξυπηρέτησης του ανταγωνισμού της με το ΚΚΕ.
Τριάντα πέντε χρόνια μετά την κατάρρευση της χούντας, τα Αρχεία, τα οποιαδήποτε Αρχεία («Αρχεία ΕΣΑ», «Φάκελος Κύπρου», αλλά και το σύνολο των κρατικών αρχείων της περιόδου 1967-1974 ) και σε αντιστράτευση κάθε επιστημονικής έννοιας και δεοντολογίας, είναι δυνατόν να παραμένουν επτασφράγιστα μυστικά διπλομανταλωμένα στα ατσάλινα ερμάρια της Βουλής των Ελλήνων; Γεννηθήτω Φως…