ΑΠΟ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟΥΤΣΙΚΟ ΩΣ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟ

Μέχρι που την περασμένη Κυριακή που έπρεπε να βγω, έστω και «σηκωτός», λόγω της απολογιστικής συνέλευσης της Εταιρείας των Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων, Συνθετών και Μεταφραστών και των εκλογών συγχρόνως για την ανάδειξη νέου Διοικητικού Συμβουλίου, αυτή η υποχρεωτική μου έξοδος μου ανέβασε τη νοσούσα θερμοκρασία στους 40 βαθμούς…

Η αναγκαστική μου κρεβατοποίηση όμως, συνεπής με την άποψη του ουδενός κακού με αμιγές πάντα ένα καλό, εξαιρουμένων πάντα των κακών κυβερνήσεων που πρέπει να έχεις ικανότητες μικροβιολόγου για να βρεις ένα καλό τους, είχε και αυτή τις αγαθές της συνέπειες, γιατί έτσι ξεκοκάλισα όλο τον κυριακάτικο Τύπο, δίνοντας το προβάδισμα στο «ΠΑΡΟΝ», για λόγους εκτίμησης στην πραγματική ελευθεροτυπία του, αλλά και προσωπικής εμπειρίας γιατί είναι και η μοναδική που έφερε και μέσα από αυτή τη σελίδα που με φιλοξενεί τέσσερις ύποπτες καραμπινάτες περιπτώσεις που σίγουρα δεν τιμούν το κοινωνικό μας πρόσωπο, αλλά και με πλήρη αποσιώπησή τους από όλες τις υπόλοιπες «ντιβιντιοφορτωμένες» και «σιντιεξαρτώμενες» εφημερίδες. Και συγκεκριμένα:

1ον Τον περίεργο θάνατο της αξέχαστης τραγουδίστριας και μεταφράστριας του Πάμπλο Νερούντα Δανάης, που από εμάς ξεκίνησε η έρευνα για την εξαφάνισή της.

2ον Τη «στρίβειν διά του αρραβώνος» υπεκφυγή του Συμβουλίου της Επικρατείας στην απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για την καταβολή των πνευματικών δικαιωμάτων από τα ξενοδοχεία για τις ελληνικές ταινίες.

3ον Την κυριολεκτικά σκανδαλώδη στάση της Εργατικής Εστίας να συμμορφωθεί με την κυβερνητική απόφαση που χαρακτηρίζει «διατηρητέο» του θέατρο «Μετροπόλιταν» της Λ. Αλεξάνδρας και

4ον Την άρνηση του επίσης αμαρτωλού Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου για την παραγωγή ελληνικής ταινίας με τη ζωή του Ιωάννη Καποδίστρια. Και που για όλα τα παραπάνω, όλες οι άλλες ούτε είδαν ούτε άκουσαν το παραμικρό, ρε παιδί μου, παρόλο που διατυμπανίζουν ότι «τα βλέπουν όλα και τα δείχνουν όλα»…

«ΓΙΑ ΤΗ ΒΑΡΙΑ ΑΡΡΩΣΤΗ
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ»
(…σύμφωνα με τη διάγνωση του θαλερού και ελαφρώς «μεγαλούτσικου» Μίκη Θεοδωράκη!)

Από τον έμπειρο και παλιό φίλο Δημήτρη Γκιώνη, χάρηκα την πραγματικά «ζεστή» και ανθρώπινη συνέντευξη που πήρε από τον Μίκη Θεοδωράκη. Και επειδή κάθε φορά που αναφέρομαι σε πρόσωπα που μου δίνουν αφορμή να θυμηθώ κάτι προσωπικό μου, σταμάτησα εκεί που ο Μίκης, μιλώντας για τη δεκαετία του ’60, τη θεωρεί σαν «τα καλύτερά του χρόνια» και σαν ένα «λουτρό ψυχικό», όπως το ίδιο ισχύει και για όλους που ζήσαμε εκείνα τα αξέχαστα δημιουργικά μας, όσο και δύσκολα χρόνια. Σταμάτησα και σε ένα ακόμα σημείο της συνέντευξης, όπου μιλώντας για ένα δήμαρχο του Πειραιά, τον πρώτο της μεταπολίτευσης, προερχόμενο από την Αριστερά, που του είχε ομολογήσει ότι «ο σκοπός τους ήταν να τον πολεμήσουν».

Αυτόν τον ίδιο δήμαρχο τον είχα και εγώ πληρώσει πολύ ακριβά, όταν το 1975 άνοιξα για πρώτη φορά το «Δελφινάριο», με όλα τα κατασκευαστικά έξοδα δικά μου, χωρίς καμιά χορηγία και που, ενώ οι δημαρχιακοί σύμβουλοι είχαν αναλάβει με το λόγο της τιμής τους να μου το παραχωρήσουν και για τα επόμενα καλοκαίρια, μια και δεν ήταν δυνατόν τα κατασκευαστικά έξοδα να αποσβεσθούν μέσα στους δύο μήνες της πρώτης του λειτουργίας, ο ίδιος δήμαρχος, ένα δεύτερης κατηγορίας στέλεχος της Αριστεράς, όπως πολύ σωστά το χαρακτηρίζει ο Μίκης, δέχτηκε να υπογράψει την αθέτηση του λόγου τιμής μιας πλειοψηφίας (…του ενός!), ενώ συγχρόνως είχαν κλειδώσει στο ασανσέρ δύο συμβούλους που θα ψήφιζαν εμένα, για να παραχωρηθεί το «Δελφινάριο» στον Ηλία Μαροσούλη, όπως τα είχαν τότε συμφωνήσει ΠΑΣΟΚ και το ένα από τα δύο Κάπα-Κάπα, με αποτέλεσμα να γίνει βαθύπλουτος ο Μαροσούλης, να του παραχωρηθεί στη συνέχεια χαριστικά και το «Ρεξ» και εγώ να πληρώνω τα χρέη της κατασκευής του «Δελφινάριου» με τα χρόνια!

Αυτός ο δευτεροκλασάτος δήμαρχος, που καταδέχτηκε να υπογράψει την εξαγορασμένη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου, λεγόταν Βουλόδημος ή καλύτερα όπως τον είχα βαφτίσει εγώ… «Αβουλόδημος»!

ΓΙΑ ΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ
ΤΗΣ ΑΠΟΒΛΑΚΩΣΗΣ
(…σχετικά με τις οδηγίες
του κ. Μικρούτσικου!)

Διάβασα με την απαιτούμενη προσοχή και τη συνέντευξη του κ. Θάνου Μικρούτσικου που δημοσιεύθηκε στο «ΠΑΡΟΝ» την περασμένη Κυριακή και χωρίς να διαφωνώ με τις περισσότερες απόψεις που διατυπώνει και που, χωρίς βέβαια να ανακαλύπτει την Αμερική, αποτελούν τη σύμφωνη και συχνά αναφερόμενη γνώμη των περισσοτέρων που ασχολούνται σοβαρά και υπεύθυνα με τον ταλαιπωρημένο και με το σταγονόμετρο «υποσιτιζόμενο» πολιτισμικό μας χώρο. Κάνω αυτήν την εισαγωγή, επειδή με τον κ. Μικρούτσικο, η μοναδική μου γνωριμία ήταν την εποχή, μετά το θάνατο της Μελίνας, που είχε αναλάβει τα καθήκοντα του υπουργού Πολιτισμού, όταν τον είχαμε επισκεφθεί σαν εκπρόσωποι της Εταιρείας των Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων, Συνθετών και Μεταφραστών, με πρόεδρο τον μεγάλο και αξέχαστο Ασημάκη Γιαλαμά, τον γενικό γραμματέα Γιώργη Χριστοφιλάκη και τον υποφαινόμενο και διατηρώ ακόμα τη δυσάρεστη γεύση εκείνης της επίσκεψης, που μοναδικός της λόγος ήταν να τον ενημερώσουμε για θέματα ιδιαιτέρως σοβαρά επειδή τότε ακριβώς είχε αρχίσει και η ενεργοποίηση του νόμου περί πνευματικής ιδιοκτησίας, έχοντας αφήσει πολλά κενά σε όσα αφορούσαν δικαιώματα των μελών μας.

Μας δέχτηκε ύστερα από πολύωρη αναμονή ορθοστασίας χωρίς να σεβαστεί, ως όφειλε, την ηλικία και την ιστορία του αξέχαστου προέδρου Γιαλαμά και η ακρόαση δεν κράτησε περισσότερο από ένα δεκάλεπτο, στη διάρκεια του οποίου το βλέμμα και το ενδιαφέρον του κ. Μικρούτσικου απουσίαζαν κυριολεκτικά. O τότε υπουργός Πολιτισμού, ενώ είχε αντίκρυ του ανθρώπους της δικής του «οικογένειας», ο ίδιος απουσίαζε από το διάλογο, που ουσιαστικά είχε γίνει δικός μας μονόλογος, χωρίς βέβαια κανένα αποτέλεσμα, αφού για τίποτα απολύτως δεν ενδιαφέρθηκε, ούτε και φρόντισε τίποτα να ικανοποιήσει, λησμονώντας ίσως ότι στην Εταιρεία μας ανήκαν, σαν τακτικά μέλη, κορυφαία

ονόματα του χώρου των συνθετών, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Μίμης Πλέσσας, ο Γιώργος Μουζάκης, ο Μενέλαος Θεοφανίδης, ο Γιώργος Κατσαρός, ο Ζακ Ιακωβίδης, ο Χρήστος Λεοντής, ο Λουκιανός Κηλαηδόνης, ο Γιώργος Θεοδοσιάδης, ο Βασίλης Δημητρίου και πόσοι άλλοι, εκτός του κ. Μικρούτσικου προφανώς για να μην ξοδεύεται με την ελάχιστη δαπάνη που όλοι μετέχουμε για τη συντήρηση και λειτουργία της εταιρείας μας χωρίς καμιά κρατική ενίσχυση και χορηγία, όπως όλες οι άλλες συγγενικές οργανώσεις και εταιρείες.

Αλλά και χωρίς η δυσάρεστη εντύπωση της μοναδικής μας συνάντησης με τον κ. Μικρούτσικο να με έχει εμποδίσει να χειροκροτήσω πολλά από τα έργα του που μου άρεσαν, όπως τα τραγούδια του από την παράσταση της Μελίνας για τον Μπρεχτ και εκείνα με τους στίχους του Νίκου Καββαδία.

Διάβασα με προσοχή και ενδιαφέρον τις απόψεις του και τις οδηγίες του για την προβληματική πολιτική μας κατάσταση, όμως θα ήθελα να του θυμίσω ότι και την εποχή της δικής του υπουργίας δεν είδαμε καμιά ουσιαστική και αποτελεσματική του ενέργεια ή και πρόταση, εκτός από εκείνες που είχαν ίσως τη δική του εξυπηρέτηση, και δεν μπορώ να πω τα ίδια και για τους υπουργούς του δικού του κόμματος που τον διαδέχθηκαν όπως οι κ. Πάγκαλος, Βενιζέλος και Μπένος.

Και όσον αφορά τώρα την εντολή του στους νέους να κλείσουν την τηλεόραση που αποβλακώνει, ούτε και μ’ αυτή θα συμφωνήσω μαζί του και να μου επιτρέψει να έχω εμπιστοσύνη στα νέα παιδιά, χωρίς καθόλου να κινδυνεύουν από την τηλεόραση. Μας έχουν αποδείξει, στο μεγαλύτερο ποσοστό τους, ότι σε πολλά, σε πάρα πολλά έχουν περισσότερο μυαλό και μεγαλύτερη κρίση για να αποδέχονται το σωστό και να απορρίπτουν το στραβό και το απαράδεκτο και αν είναι κάποιοι που αποβλακώνονται από την τηλεόραση είναι δυστυχώς αυτοί που δεν είναι πια νέοι.

Όσο γι’ αυτούς που έχουν πάρει στραβά το «μήνυμα», ο κακός δάσκαλος δεν είναι η τηλεόραση, αλλά τα τόσα άλλα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, όπως η αλλοπρόσαλλη παιδεία, η ανασφάλεια, η ανεργία, η αβεβαιότητα και όλα εκείνα που αθέλητα ή και ηθελημένα οι μεγάλοι τους τα δημιουργούν. Όσο για την «αποβλακωτική» τηλεόραση που δεν είναι πάντα αποβλακωτική (ζήτημα σωστής επιλογής που οι νέοι πιστεύω ότι την έχουν) είναι ίσως και το μοναδικό μέσο κάποιας ψυχαγωγίας για εκείνους που δεν έχουν τους πλούσιους μπαμπάδες των βορείων προαστίων για να τους παρέχουν την πρόωρη «ντόλτσε βίτα»…

Και εδώ πάλι θα ξαναθυμηθώ τον Ασημάκη Γιαλαμά, που βγαίνοντας από το γραφείο του και περπατώντας στην οδό Μπουμπουλίνας γύρισε και μας είπε, στον Χριστοφιλάκη και σ’ εμένα:

«Ρε παιδιά, ο υπουργός μήπως είχε ξεχάσει να βγάλει τις ωτοασπίδες του;».

ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΖΑΡΙΔΗΣ

(Σύμφωνα με τα αποτελέσματα των εκλογών της Εταιρείας Θεατρικών Συγγραφέων, Συνθετών και Μεταφραστών, το νέο προεδρείο απαρτίζεται και πάλι -για 4η και 5η θητεία τους οι περισσότεροι- από τους Γιώργο Λαζαρίδη, Ερρίκο Μπελιέ, Γιώργη Χριστοφιλάκη, Μέλπω Ζαρόκωστα, Γιώργο Κατσαρό, Γιώργο Μανιώτη, Αντώνη Σημητζή, Παναγιώτη Μέντη και Μιχάλη Άνθη.)