Όλο και πιο χαλαρά…
Μετά το πέρας του επίσημου διήμερου ταξιδιού του στην Κυπριακή Δημοκρατία, στις 22 και 23 τρέχοντος μηνός, κατά την αναχώρησή του από τη Μεγαλόνησο, ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής δήλωσε: Η Ελλάδα θα υποστηρίξει με όλες της τις δυνάμεις τις προσπάθειες για δίκαιη, βιώσιμη και λειτουργική λύση του Κυπριακού, για την οποία τον πρώτο λόγο έχουν οι δύο κοινότητες. Η λύση θα πρέπει να είναι κυπριακή, τόνισε.
Το πρωί της ίδιας ημέρας, μιλώντας στη Βουλή των Αντιπροσώπων, επέμεινε στην «ευρωπαϊκή προοπτική» (sic) της Τουρκίας, θέτοντας, υποτίθεται, υπόψη της (!) ότι θα κριθεί για την πρόοδό της κατά τη Σύνοδο της ΕΕ τον προσεχή Δεκέμβριο από την Ελλάδα και την Κυπριακή Δημοκρατία, την ίδια στιγμή που Γαλλία, Αυστρία και Γερμανία μιλούν ήδη για ειδική σχέση Τουρκίας – ΕΕ και όχι για ένταξη, θέση την οποία έχουμε διατυπώσει από αυτήν εδώ τη στήλη προ πολλού… (όπως επίσης και τη θέση ότι πρέπει να γίνει δημοψήφισμα στην Ελλάδα για την είσοδο ή όχι της Τουρκίας στην ΕΕ).
Μέσα στις δύο προαναφερθείσες αράδες περικλείεται όλο το αδιέξοδο, όλη η έλλειψη στρατηγικής, όλη η υποταγή στις μεγάλες δυνάμεις για την όποια «επίλυση» του Κυπριακού.
Με μια φράση, η Ελλάδα όλο και πιο μακριά, όλο και πιο χαλαρά. Από τον ένδοξο Απελευθερωτικό Αγώνα του 1955-59 ενάντια στην Αγγλοκρατία για την Ένωση, με τη Ζυρίχη και το Λονδίνο περάσαμε στην «ανεξαρτησία», από κει το 1974 στην εισβολή – κατοχή του 38% του εδάφους από την Τουρκία, τώρα πάμε για μοιρασιά και συγκυριαρχία (τουλάχιστον). Θλίψη και μελαγχολία για την κατάντια μας (σας)…
Όταν η επίσημη άποψη της κυβέρνησης, της αντιπολίτευσης, της ελίτ της χώρας διατυπώνεται ως: «Ζητούμενο των ενδοκυπριακών διαπραγματεύσεων, βασική προϋπόθεση αμοιβαία αποδεκτής λύσης του προβλήματος, είναι η μετεξέλιξη του κυπριακού κράτους σε μια διζωνική-δικοινοτική ομοσπονδία, με αποτελεσματική συμμετοχή των δύο κοινοτήτων στη διακυβέρνησή της, μία κυριαρχία, μία ιθαγένεια και μία διεθνή προσωπικότητα, όπως ορίζουν οι Αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών…» (Κ. Καραμανλής, 23/4/09), τότε τι άλλο χρειάζονται οι Τούρκοι για να καγχάζουν;
Υπάρχει κατ’ αρχάς κάποιος από τους «εκπρόσωπους» που διαφωνεί στα λεχθέντα από τον πρωθυπουργό της χώρας; Ερωτώ, για να μη θεωρηθεί ότι αυθαιρετώ. Διευκρινίζω πάραυτα: Ουδείς διαφωνεί με τα προλεχθέντα από την κυβέρνηση, την αξιωματική αντιπολίτευση, τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και εν πολλοίς το ΚΚΕ λόγω Χριστόφια, στη δε Κύπρο υπερθεματίζει προφανώς ο «αδελφός» των Τουρκοκυπρίων Πρόεδρος Χριστόφιας -που μπέρδεψε τον διεθνισμό με την εισβολή και κατοχή- και τα ανεκδιήγητα ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ, τουλάχιστον.
Όταν λοιπόν το σύνολο σχεδόν του πολιτικού κόσμου -σαφώς υπάρχουν και εξαιρέσεις, εδώ όμως ομιλώ για τον κανόνα- αποδέχεται τα τετελεσμένα και προσπαθεί να βρει μια ψευτολύση προσχηματική, εν πολλοίς για να θάψει το θέμα και να αποφύγει τις ευθύνες, πώς είναι δυνατόν να θεωρούν ότι κοροϊδεύουν ταυτοχρόνως τους ιθαγενείς μαζί με τους προστάτες; Διότι, όντως, ένα κομμάτι μεγάλο των ιθαγενών περί άλλα τυρβάζει (πώς και γιατί, δεν είναι του παρόντος). Πλην όμως, πώς θα ξεγελάσουν τους προστάτες, αυτούς που κρατούν τα κλειδιά της λύσης, όταν έχουν παραδοθεί πριν καν πολεμήσουν; Όταν «θεωρούν» ότι μπορούν να επιβάλουν άποψη στην Τουρκία, τη στιγμή που τρέμουν ακόμη και όταν ο νεοοθωμανισμός βήχει; Έχουν κάνει σουρωτήρι το Αιγαίο, στο Αγαθονήσι κάνουν καθημερινές εναέριες εκδρομές, ξαναβάζουν σιγά σιγά και μεθοδικά θέμα Δυτικής Θράκης, και εμείς, από την ηρωική και μαρτυρική Μεγαλόνησο εξαγγέλλουμε για μια ακόμη φορά ότι είμαστε δεδομένοι. Ποιος αλήθεια να μας πάρει σοβαρά έτσι, κ. Καραμανλή και Χριστόφια, κ. αρχηγοί των άλλων πολιτικών κομμάτων και ειδικώς των ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ΑΚΕΛ, ΔΗΣΥ;
Είμαστε για τα πανηγύρια και, κατά τα άλλα, μας φταίει ο Ομπάμα που επισκέφθηκε την Τουρκία και όχι την Ελλάδα. Μα, αν ήμασταν σοβαροί, προφανώς θα έκανε μια στάση και σε μας ο νέος πλανητάρχης. Όταν μας έχει δεδομένους, γιατί να χάνει τον χρόνο του;
Καλά ξεμπερδέματα αδέλφια, με όλον αυτόν τον συρφετό που μπλέξαμε.
YΓ:. Τι έγινε με τον Εθνοφρουρό, ρε;