Ο σκηνοθέτης ρήτωρ

Η παντοδυναμία του σκηνοθέτη, όταν καταδυναστεύει τα θεατρικά κείμενα, μπορεί κάλλιστα να ακυρώσει τον θεατρικό λόγο, ιδίως όταν συγχέει τη σκηνοθεσία με τη ρητορεία, την ανάδειξη με την επίδειξη και την κατανόηση με την επινόηση. Έτσι από «Το ημερολόγιο ενός απατεώνα» (1868) του Αλεξάντρ Οστρόφσκι, που ανέβηκε στη σκηνή «Μαρίκα Κοτοπούλη» του Εθνικού Θεάτρου σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα, μας έμειναν οι προβολές με τα «Καπρίτσια» του Γκόγια που δεν είχαν τέλος, όπως και οι περίεργες… γυμναστικές επιδείξεις στις οποίες υποβάλλονταν οι ηθοποιοί μεταξύ των σκηνών. Τις ψαλμωδίες, τα εκκλησιαστικά αναλόγια και τα παρεμφερή τα αντιπαρερχόμεθα με… απλή ευγενή μνεία. Η σκηνογραφία του Μανώλη Παντελιδάκη απρόσφορη. Η Σοφία Σεϊρλή και η Ελένη Κοκκίδου «άστοχες». Ευχάριστες εξαιρέσεις ο Δημήτρης Πιατάς ως Μαμάγιεφ σʼ έναν ρόλο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του και ο πρωταγωνιστής Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος ως Γκλούμοφ, λιτός και εκρηκτικός κατά τις αμφισημίες των περιστάσεων.

Ο ηλοθέτης