Οι σύγχρονοι τύραννοι

Όταν τα ξημερώματα της 21ης Απριλίου 1967 η αμερικανοκίνητη χούντα των συνταγματαρχών σκλάβωνε την πατρίδα μας, αναγκάζοντας τους δημοκρατικούς αγωνιστές να στρατευθούν με όλα τα μέσα εναντίον της, δεν περιμέναμε πως λίγα χρόνια μετά η Ελλάδα θα έπεφτε στα χέρια μιας νέας χούντας, της «χούντας» των καναλαρχών!
Επιχειρηματίες που παίρνουν δημόσια έργα, επιχειρηματίες που διαχειρίζονται με λεφτά του κράτους πολιτιστικούς φορείς, επιχειρηματίες που διατηρούν παράλληλα εφημερίδες και τσοντογραμμές, επιχειρηματίες που διώκονται για απάτες, αποφασίζουν για την πολιτική ατζέντα της Ελλάδας και για το είδος της πληροφόρησης και της ψυχαγωγίας μας. Πρόκειται για μια ολιγάριθμη ομάδα η οποία διαχειρίζεται μια τεράστια δύναμη, μεγαλύτερη και αυτής της πολιτικής εξουσίας, σε βαθμό που η τελευταία να είναι υποχείρια της τηλεοπτικής εξουσίας.
Η ομάδα αυτή των σύγχρονων τυράννων της προβολής έχει υπερβεί τα όρια, τα τελευταία 10-15 χρόνια. Η ιδιωτική τηλεόραση, έπειτα από κάποια χρόνια θετικής συμβολής στην ενημέρωση, καθώς διαδέχθηκε το απαράδεκτο κρατικοκομματικό μονοπώλιο βρίσκεται σήμερα να αποτελεί δημόσιο κίνδυνο.
Ο εκφυλισμός της ελεύθερης τηλεόρασης σε ελεύθερη ασυδοσία προσβάλλει την αξιοπρέπεια του έλληνα πολίτη. Οι εκπομπές life style, ο βιασμός της προσωπικής ζωής, η σεξοπληροφόρηση, η μονομέρεια στα δελτία, η θεατρικοποίηση των δελτίων, η κωμική συμπεριφορά ορισμένων σχολιαστών, η εισαγγελική στάση, που θυμίζει βασιλικούς επιτρόπους εκτάκτων στρατοδικείων της χούντας, η διαπόμπευση καλεσμένων, η ενοχοποίηση ενός προσώπου ή ενός θέματος, η προβολή των απολιτίκ, η απόκρυψη ειδήσεων με πολιτισμό, η υπερπροβολή προσώπων για λόγους παρέας ή συμφερόντων, όλα αυτά είναι η υποκουλτούρα που μας προσφέρει η «χούντα» των καναλαρχών.
Μοναδικό της κριτήριο είναι η τηλεθέαση. Είναι εξοργιστικό να ακούς ότι η τάδε εκπομπή ή το τάδε δελτίο βρίσκεται πρώτο και άρα παίρνει διαφήμιση, δηλαδή πολύ χρήμα.
Αλήθεια από πότε η ψυχαγωγία και η ενημέρωση του ελληνικού λαού μετριέται με βάση τις διαφημιστικές εταιρείες;
Το κράτος παραχώρησε στους επιχειρηματίες τις συχνότητες ως δημόσιο αγαθό και όχι ως ιδιωτικό τους όφελος.
Συγκεκριμένα ο νόμος που ψηφίσθηκε στις 18 Ιουλίου 1995 ορίζει ότι:
«Οι άδειες χορηγούνται για την εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος και η χρήση τους συνιστά δημόσια λειτουργία. Οι σταθμοί στους οποίους χορηγούνται οι άδειες υποχρεούνται να μεριμνούν για την ποιότητα του προγράμματος, την αντικειμενική ενημέρωση τη διασφάλιση της πολυφωνίας, καθώς και την προαγωγή του πολιτισμού με τη μετάδοση εκπομπών λόγου και τέχνης» (άρθρο 1).
Τι από όλα αυτά τηρείται; Πού είναι η άσκηση της δημόσιας λειτουργίας; Πού είναι η ποιότητα (εξαιρουμένων των κρατικών καναλιών); Πού είναι η αντικειμενική ενημέρωση; Πού είναι η πολυφωνία; Πού είναι ο πολιτισμός; Πού είναι οι εκπομπές λόγου και τέχνης; Ακόμη και αν κάποια μεγάλα κανάλια καμαρώνουν για τη (δήθεν) σοβαρότητά τους στο κεντρικό δελτίο, ακόμη και κι εκεί είναι πια ολοφάνερα τα παιχνίδια που παίζουν εις βάρος των αρχηγών κομμάτων και κοινωνικών κινημάτων.
Ο εξυπνακισμός, η ημιμάθεια, η γλυκανάλατη μετριοπάθεια, η προκλητική κομματικότητα με την ανοησία και την ψευτοκοινωνική καταγγελία μπαίνουν από τα άγρια χαράματα μέχρι και μετά τα μεσάνυχτα στα σπίτια μας.
Τους ρόλους αυτούς αναλαμβάνουν τηλεπαρουσιαστές με τις ευλογίες των καναλαρχών που προτιμούν να κρύβονται.
Οι δημοσιογράφοι αυτοί (μια ελάχιστη μειοψηφία σε σχέση με τους 5.000 σκληρά εργαζόμενους δημοσιογράφους της Αθήνας) είναι που διεκπεραιώνουν αυτήν την τηλεοπτική υποκουλτούρα που άλλοτε έχει σοβαροφανές περιτύλιγμα και άλλοτε χαρακτηρίζεται από απροκάλυπτο κιτρινισμό.
Οι παχυλά αμειβόμενοι τηλεδημοσιογράφοι, με μισθούς που δεν τολμά να ονειρευτεί η συντριπτική πλειοψηφία των δημοσιογράφων στα έντυπα και φυσικά η συντριπτική πλειοψηφία των ελλήνων εργαζομένων, έχουν τεράστια προσωπική ευθύνη γιατί δέχονται να λειτουργούν στο εμπορευματικό πλαίσιο που καθορίζει η «χούντα» των καναλαρχών μέσω των μετρήσεων της AGB.
Τα «γκόλντεν μπόις» της τηλεόρασης κάνουν ζημιά παρόμοια με αυτήν που έκαναν στην οικονομία τα «γκόλντεν μπόις» των τραπεζικών της Γουόλ Στρίτ, γιατί εξωθούν την τηλεόραση στην υποκουλτούρα και στην ηθική χρεοκοπία της ενημέρωσης.
Η ευθύνη των πολιτικών είναι μεγάλη γιατί δεν αντιδρούν όπως θα έκαναν τα χρόνια της μεταπολίτευσης, τότε που τα κριτήρια ήταν ιδεολογικά.
Ίδια είναι και η ευθύνη των διανοουμένων, οι οποίοι αφήνουν ασχολίαστη αυτήν την κατάσταση, ενώ και αυτοί είναι αποκλεισμένοι από τα ιδιωτικά κανάλια.
Μπροστά σ’ αυτό το αδιέξοδο, απευθύνομαι, όχι στην ΕΣΗΕΑ του κ. Σόμπολου που φαίνεται να μην μπορεί να κινηθεί κατά των σύγχρονων τυράννων – απευθύνομαι στους αρχηγούς των εν τη Βουλή κομμάτων, για να τους ζητήσω να απαντήσουν στο ερώτημά μου:
Πώς ανέχεστε να κυβερνούν τον τόπο, την ενημέρωση εξωθεσμικά συμφέροντα με τους ανθρώπους αυτούς στο παρασκήνιο, χωρίς να λογοδοτούν στον λαό, όντως πάνω κι από σας που εκφράζετε τη βούληση των ελλήνων πολιτών;
Ως πότε θα ανέχεστε αυτή τη δικτατορία μιας ολιγάριθμης ομάδας; Γιατί δεν αντιστέκεστε; Τι φοβάστε;
Η καλύτερη τιμή στους αγωνιστές του αντιδικτατορικού αγώνα είναι να θωρακίζεται η δημοκρατία απέναντι στους κινδύνους.
Σήμερα τα πραξικοπήματα δεν τα κάνουν τα τανκς, αλλά τα ασύδοτα κανάλια, των άπληστων επιχειρηματιών της ενημέρωσης.