Να κλείσουν οι νέοι την τηλεόραση που αποβλακώνει

Ο μόνος δρόμος, λέει, είναι ο δρόμος… Δεν διστάζει να τον δείξει. Κλείστε την τηλεόραση, προτείνει στους νέους. Και προχωρά παραπέρα. Όσοι έχουν κανάλια φροντίζουν για τα συμφέροντά τους και θέλουν να παίζουν παιγνίδια με την εξουσία. Τις απόψεις των καλλιτεχνών δεν τις προβάλλουν γιατί ενοχλούν.

Δεν αφήνει έξω την Αριστερά (η Δεξιά, η κυβέρνηση Καραμανλή, δεν υπάρχει τομέας που να μην τα έχει πάει χάλια) που πρέπει να βρει το δρόμο της. Και η λύση γι’ αυτό είναι να ακολουθήσει τη γραμμή του… ΑΚΕΛ!

Στο στόχαστρο και η κοινωνία όπου αξία είναι ο πλούτος και το χρήμα χωρίς όρια.

Μπορεί να μη βρει κανένας μας την «Ιθάκη», όμως στη ζωή μετρά η περιπέτεια προς την Ιθάκη, είναι το αισιόδοξο μήνυμα του Θάνου Μικρούτσικου, από την πολύωρη, γεμάτη ζωντάνια κουβέντα που είχαμε μαζί του.

// Κύριε Μικρούτσικε, επιστρέφετε στη δισκογραφία με Καβάφη. Για σας ποια είναι η «Ιθάκη»;

«Την «Ιθάκη» δεν θα τη βρει κανένας μας… Είναι ένας στόχος που κανείς δεν τον πιάνει. Τόσο στην τέχνη όσο και στη γενικότερη δημιουργία του ανθρώπου. Πιστεύω ότι τους στόχους ζωής ποτέ δεν τους πιάνεις, απλώς μπορείς να τους δεις ή να τους ακουμπήσεις. Άλλωστε, στη ζωή μετρά η περιπέτεια προς την Ιθάκη… Το ταξίδι, οι εμπειρίες… Οι «Ιθάκες» εξάλλου τι σημαίνουν;».

// Πάντα στην πολιτική, στην τέχνη και στη ζωή εν γένει υπάρχουν βάρβαροι. Μας βολεύουν; Ο ποιητής αναρωτιέται όταν εκείνοι τελικά δεν εμφανίζονται «και τώρα τι θα γίνουμε χωρίς βαρβάρους»…

«Φαίνεται ότι πολλούς βολεύουν… Και ταυτόχρονα δεν είμαι αφελής να πιστέψω τι ωραία θα είμαστε χωρίς βαρβάρους… Με την έννοια ότι δεν ζούμε σε μια ιδεατή κοινωνία. Στις κοινωνίες που ζούμε -και ας είμαστε ρεαλιστές- βάρβαροι υπάρχουν».

// Τα «Τείχη» που λέει και ο Καβάφης, γύρω από τον άνθρωπο, ποιος τα σηκώνει;

«Πιστεύω ότι τα τείχη τα σηκώνουμε μόνοι μας… Θα ήταν όμως άδικο για τους ανέργους, για τη γενιά των 700 ευρώ, για τους μετανάστες και για τον τρίτο κόσμο να δώσουμε αυτήν την απάντηση. Τα πιο σημαντικά τείχη, τα πιο ψηλά, τα χτίζουν αυτοί που έχουν το μαχαίρι και το πεπόνι. Αυτοί που κυριαρχούν στην κοινωνία που ζούμε. Αυτά τα τείχη που έχουν χτιστεί και έχουν ξεχωρίσει τον κόσμο σ’ αυτούς που ζουν καλά και σ’ αυτούς που φυτοζωούν, τα έχουν χτίσει αυτοί που θέλουν να προστατεύσουν τα συμφέροντά τους».

// Τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες, αν δεν τους κουβαλάς μέσα σου, θα τους συναντήσεις;

«Αυτός ο στίχος του Καβάφη έχει έναν κόκκο αλήθειας. Ο Καβάφης έζησε την Αλεξάνδρεια στην ακμή της, αλλά μέσα του βασανιζόταν από τα εσωτερικά του πάθη, από τη δική του ψυχοσύνθεση. Στη σημερινή όμως Ελλάδα τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες τους συναντάς περισσότερο στην κοινωνία… Ρωτήστε το 25% των νέων που είναι άνεργοι τους Κύκλωπες τους συναντούν μέσα τους ή στην κοινωνία που δεν τους αφήνει ν’ ανασάνουν; Διαφοροποιούμαι, λοιπόν, από τους στίχους του Καβάφη, γιατί η πραγματικότητα με κάνει άλλη αλήθεια να δω».

// Το Φεστιβάλ Αθηνών σας τιμά φέτος στις 23 και στις 24 Ιουνίου. Είναι μια ικανοποίηση για εσάς;

«Ναι, γιατί αυτή η εκδήλωση σηματοδοτεί μια πορεία τριάντα και πλέον χρόνων. Από ένα τέτοιο ταξίδι δεν θα μπορούσε να απουσιάζει το έργο μου “Ο Σταυρός του Νότου-Γραμμές των Οριζόντων” που αποτελεί έναν ανοιχτό διάλογο με τον ποιητή Νίκο Καββαδία, καθώς και άλλα αγαπημένα τραγούδια ενορχηστρωμένα από ορχήστρα. Το Φεστιβάλ Αθηνών είναι σπουδαίος θεσμός. Μάλιστα, το 1999 τον διεύθυνα, αλλά είχα παραιτηθεί γιατί είχα συγκρουστεί με την τότε κυβέρνηση. Από τότε πίστευα ότι είναι το πιο σημαντικό φεστιβάλ στην Ελλάδα. Εδώ και λίγα χρόνια, το φεστιβάλ βάζει πλώρη να πολιτογραφηθεί στα καλύτερα της Ευρώπης. Θα σας πω κάτι όμως… Με τον καιρό έμαθα ότι όσο σημαντικό είναι να δίνεις μια συναυλία στο Παρίσι ή στο Ηρώδειο ή στην Επίδαυρο -η μουσική μου είχε παρουσιαστεί 11 φορές στο αρχαίο θέατρο- τόσο όμορφο είναι να παρουσιάζεις τη δουλειά σου στα Τρίκαλα. Πριν από λίγες ημέρες σ’ ένα μικρό χώρο στα Τρίκαλα έπαιξα πιάνο σε ανθρώπους που κυριολεκτικά έκλαιγαν. Ήρθα σε μια επαφή απίστευτη, το κοινό ήταν εκπληκτικό. Πλέον, έχω μάθει να μην ξεχωρίζω τους χώρους σε σοβαρούς και μη σοβαρούς. Στους κατάλληλους χώρους λοιπόν παίζω με την ίδια σοβαρότητα. Δεν δίνω στο Ηρώδειο έναν πόντο παραπάνω απ’ ό,τι την προηγούμενη εβδομάδα στα Τρίκαλα».

// Κύριε Μικρούτσικε, το υπουργείο Πολιτισμού φαντάζει ανύπαρκτο.

«Αγαπητή Μαρία, μόνο στον πολιτισμό βλέπεις αυτήν την απραξία; Εγώ αισθάνομαι, χωρίς ίχνος κομματικής διάθεσης -πιστέψτε με, είμαι στο δικό μου κόσμο-, ότι τα τελευταία πέντε χρόνια έχουμε τη χειρότερη κυβέρνηση από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα».

// Τώρα, θέλετε δεν θέλετε, θα σας κατηγορήσουν για εμπάθεια…

«Θα σας το δικαιολογήσω… Δεν περίμενα το 2004 από την κυβέρνηση Καραμανλή ότι θα μας σώσει με τις νουθεσίες για «σεμνότητα και ταπεινότητα». Ήξερα τον προσανατολισμό της και διαφωνούσα από την αρχή ριζικά μαζί της. Ωστόσο, αυτό που με εξέπληξε αρνητικά ήταν η ανικανότητά της να διαχειριστεί στοιχειωδώς τα πράγματα. Εδώ δεν υπάρχει τομέας που να μην πηγαίνει χάλια. Ο μόνος που κινείται είναι ο Σουφλιάς. Γίνονται κάποια έργα. Στην παιδεία τι να πω; Προχωράμε χωρίς σχέδιο. Στην υγεία; Δραματική καθίζηση. Το χαμόγελο του Αβραμόπουλου δεν φτάνει. Αν δεν του δίνουν λεφτά, να βγει να το καταγγείλει. Αν ήμουν υπουργός Υγείας και είχα διάθεση να κάνω τομές και ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομίας δεν μου έδιναν χρήματα να κάνω τη δουλειά μου, θα επέλεγα τη σύγκρουση ή τουλάχιστον θα έκανα μια δήλωση και θα έλεγα “Αυτή τη στιγμή διαχειρίζομαι το τίποτα”. Θέλετε να πιάσουμε το υπουργείο Δημόσιας Τάξης, να πούμε για την Αστυνομία; Το δέντρο φαίνεται από τους καρπούς του. Για να μη μιλήσω για το υπουργείο Πολιτισμού… Άσ’ το!».

// Πιστεύω ότι δικαιούστε… Αν δεν πάρετε θέση θα πουν ότι υπεκφεύγετε…

«Τέλος πάντων… Στο υπουργείο Πολιτισμού έχει προσωπική ευθύνη ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Εδώ και έξι χρόνια ζούμε την απόλυτη ανυπαρξία! Μπορεί με κάποιους υπουργούς του ΠΑΣΟΚ να είχα αντιρρήσεις, αλλά γίνονταν πράγματα και ας μη συμφωνούσα. Εδώ συμβαίνει το απίστευτο! Ρωτήστε τους εκπροσώπους του θεάτρου, του χορού, του κινηματογράφου, ρωτήστε τους πάντες, ρωτήστε την “Ορχήστρα Χρωμάτων”, ρωτήστε τον Ξαρχάκο… Σας προκαλώ… Ο Ξαρχάκος, που ανήκει στο συγκεκριμένο ιδεολογικό χώρο, δικός τους άνθρωπος είναι, κατήγγειλε τους υπουργούς και τον πρωθυπουργό για τη μη χρηματοδότηση της ορχήστρας…».

// Είμαστε όμως και στο μάτι του κυκλώνα… Και η Ελλάδα έχει να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση. Εδώ βούλιαξαν γερές οικονομίες…

«Μην το εμπλέκετε αυτό, σας παρακαλώ. Δεν είναι η παγκόσμια κρίση που φταίει. Η παγκόσμια κρίση χτύπησε εδώ και μερικούς μήνες. Η κατάσταση στην Ελλάδα είναι δραματική τα τελευταία πέντε χρόνια».

// Δηλαδή, μου λέτε ότι ο Γιώργος Παπανδρέου είναι ικανός να αντιμετωπίσει την κρίση και να μας βγάλει από την ανεργία, από την ακρίβεια; Έχει τέτοιο σχέδιο;

«Όχι. Δεν λέω ότι ο Γιώργος Παπανδρέου θα έκανε τα πράγματα ρόδινα. Αλλά χειρότερα δεν μπορεί να κυβερνήσει τον τόπο. Αυτό το «είμαι κουρασμένος» του Καραμανλή είναι συγκλονιστικό».

// Δεν νομίζετε ότι είναι άδικο να κρίνεται ο πρωθυπουργός από μια τέτοια φράση, την οποία δεν ξέρουμε και αν έχει ειπωθεί; Και στο κάτω κάτω, τι μας αφορά αν είναι κουρασμένος ή ξεκούραστος; Το θέμα είναι να είναι παρών και με στρατηγική πάνω στη φουρτούνα. Είναι παρών;

«Παρών είναι, αλλά από τι είναι κουρασμένος; Δεν έχω δει καμία υπερπροσπάθεια του Κώστα Καραμανλή. Κοιτάξτε, εμένα σε προσωπικό επίπεδο μου είναι συμπαθής. Τον ξέρω και ως βουλευτή και ως αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Είχε έρθει και σε μια συναυλία μου και μου έκανε εντύπωση, γιατί ήταν πολύ ζεστός και ευγενής. Πολύ φιλικός άνθρωπος. Μήπως ο Κώστας Καραμανλής είναι κουρασμένος από τα πολλά προβλήματα; Μα, το 95% των προβλημάτων τα δημιούργησαν μόνοι τους. Για κάτσε. Αυτός δεν είναι υπεύθυνος για τις επιλογές που έκανε; Δεν ξέρει ο άνθρωπος πώς να συμμαζέψει τα σκάνδαλα. Χώρια που ένα σωρό προβλήματα δημιουργήθηκαν από άτομα του άμεσου περιβάλλοντός του. Συνεπώς, έχει απόλυτη ευθύνη. Εκτός… τι να πω; Αν είναι πράγματι τόσο κουρασμένος, που ήθελε να δώσει το δαχτυλίδι της αρχηγίας της Νέας Δημοκρατίας στον Νίκο Χατζηνικολάου… Αυτή είναι η πιθανότερη εξήγηση που δίνω στο “είμαι κουρασμένος”».

// Δεν σας κάνουν οι πολιτικοί μόνο; Γιατί όλη η κοινωνία δεν είναι έτσι; Βλέπετε τον κόσμο της διανόησης να παίρνει θέση για τα όσα γίνονται;

«Δηλαδή, τι περιμένετε; Την Ακαδημία Αθηνών να πάρει θέση; Μα, η Ακαδημία Αθηνών ήταν και θα είναι ένα συντηρητικό σώμα. Η Ακαδημία Αθηνών δεν μίλησε ούτε επί χούντας. Φυσικά δεν είναι πλέον τα ίδια πρόσωπα. Τώρα στην Ακαδημία είναι η Κική Δημουλά, μια σπουδαία ποιήτρια και όχι μόνο. Και εγώ περιμένω από τους ακαδημαϊκούς να μιλήσουν. Θέλω την Ακαδημία Αθηνών ένα προοδευτικό σώμα. Μακάρι… Όμως εγώ αισθάνομαι ότι οι καλλιτέχνες μιλάνε. Αλλά τα ΜΜΕ εστιάζουν σ’ αυτήν την άποψη; Προβάλλεται; Έχω διαβάσει τόσες συνεντεύξεις σας και βλέπω ότι συνάδελφοί μου τα λένε έξω από τα δόντια και έχουν και προτάσεις. Στην τηλεόραση δεν τους ακούω. Η τηλεόραση έχει την μπαγκέτα όμως, όχι ο Τύπος. Γι’ αυτό και ο κόσμος έχει την αίσθηση ότι οι καλλιτέχνες αδιαφορούν και είναι κλεισμένοι στο καβούκι τους».

// Μήπως οι καλλιτέχνες για να κάνουν τη δουλειά τους τα βρίσκουν κάθε φορά με την εκάστοτε εξουσία;

«Γίνεται και αυτό. Ανεξάρτητα από το πόσο σπουδαία ή μη είναι η δουλειά ενός καλλιτέχνη, πάντα αυτός υπολογίζει στην εκάστοτε εξουσία. Και αυτό δεν είναι τωρινό φαινόμενο. Οι καλλιτέχνες διατηρούν μια ουδετερότητα, αλλά πάντα ευελπιστούν και προσβλέπουν στη νέα εξουσία που έρχεται. Το στρώμα των καλλιτεχνών έχει αυτά τα χαρακτηριστικά… του “στρίβω διαδρομή όταν βλέπω την αλλαγή της σκυτάλης”. Αλλά υπάρχουν όμως και καλλιτέχνες που είναι σταθεροί στις απόψεις και που τις διατυπώνουν όσο αιχμηρές κι αν είναι, αλλά δεν τις προβάλλουν οι τηλεοράσεις».

// Επειδή προηγουμένως αναφερθήκατε στα θέματα της παιδείας… Τι πρέπει να γίνει με το άσυλο;

«Εγώ είμαι 62 χρόνων. Μεγάλωσα λοιπόν με ιερή την έννοια του ασύλου. Γιατί όμως ήταν ιερή στην εποχή μου η έννοια του ασύλου; Υπήρχαν πολιτικές ζυμώσεις. Η γενιά μου ήταν η επόμενη από τη γενιά του Εμφυλίου, υπήρχε μια καταπίεση εναντίον των φοιτητών που είχαν αριστερές απόψεις, με αποτέλεσμα στις διαφορές να μπαίνει η ακροδεξιά Αστυνομία και να καταργεί το άσυλο. Συνεπώς, υπερασπιστήκαμε το άσυλο για ιστορικούς λόγους. Είναι φως φανάρι ότι αυτή τη στιγμή πρέπει να υπάρξει μια άλλη λύση. Δεν θα πω να καταργηθεί το άσυλο. Αλλά, από την άλλη μεριά, δεν μπορούν 50 τύποι -που δεν είμαι και σίγουρος για τις προθέσεις τους- να μπαίνουν και να τα κάνουν γυαλιά-καρφιά. Αν θέλουν οι φοιτητές να υπερασπίσουν το άσυλο, οφείλουν να τους απομονώσουν. Τότε θα είμαι μαζί τους. Πρυτάνεις και φοιτητές -σ’ αυτούς τους δύο ανήκει ουσιαστικά το πανεπιστήμιο- όταν βλέπουν ότι το άσυλο καταλύεται, ας καλέσουν επιτέλους την Αστυνομία. Αυτό αν επιτευχθεί, αφού υπάρχει σχετικός νόμος, τα προβλήματα θα πάψουν».

// Εσωτερικά δεν πάμε καλά. Τουλάχιστον τα εθνικά μας συμφέροντα τα υπερασπιζόμαστε; Γερό χαστούκι δεν φάγαμε από τον Ομπάμα; Και τα Σκόπια τα είπε «Μακεδονία» και η συνάντησή του με τον Πατριάρχη ήταν απαξιωτική…

«Εδώ θα σας πω κάτι και μη με κατηγορήσετε ως αμετανόητο “Ανδρεο-Παπανδρεϊκό”. Σπεύδω να πω ότι τον Ανδρέα Παπανδρέου τον εκτιμούσα και τον σεβόμουν όχι γιατί μ’ έκανε υπουργό, αλλά γιατί, παρόλο που ηγείτο μιας μικρής χώρας, είχε μια πολύ σθεναρή φωνή και αντίσταση απέναντι στους Αμερικανούς που κυριαρχούσαν. Αυτό είναι το παράδειγμα ενός πρωθυπουργού που τη δεκαετία του ʼ80 τα έβαλε με τους ισχυρούς του πλανήτη. Η Ίντιρα Γκάντι, ο Ούλαφ Πάλμε και άλλοι τέσσερις ανεξάρτητοι ηγέτες είχαν μπει σφήνα στα δυο στρατόπεδα της Δύσης και της Ανατολής. Υπήρχε ισχυρή φωνή της Ελλάδας τότε. Ποτέ άλλοτε. Αλλά να μην αδικήσω και τον μακαρίτη Καραμανλή, που μετά τη μεταπολίτευση έκανε τη συμβολική κίνηση και έβγαλε την Ελλάδα από το ΝΑΤΟ, αλλά μετά την ξαναέβαλε. Δυστυχώς, μετά το ’96 και η κυβέρνηση Σημίτη και η κυβέρνηση Καραμανλή δεν έχουν διόλου φωνή».

// Τα πράγματα όμως σήμερα είναι πολύ δύσκολα. Πώς θα λειτουργήσει αυτή η γραμμή ανεξαρτησίας;

«Θα σας πω. Θα έβλεπα μια πίεση της Ελλάδας προς την Ευρωπαϊκή Ένωση όχι μόνο όσον αφορά τα εθνικά μας θέματα, προς τα Σκόπια και την Τουρκία, αλλά θα έβλεπα και μια πρωτοβουλία της Ελλάδας για την οικονομική γραμμή της Ευρώπης. Γιατί η Ευρώπη δυστυχώς, με τις αποφάσεις που παίρνει, την οικονομική κρίση τη βαθαίνει. Σε μια τέτοια κρίση του καπιταλιστικού συστήματος τα περιοριστικά μέτρα που παίρνει η Ευρώπη είναι λάθος. Απεναντίας μόνο αν σ’ αυτή τη φάση η Ευρώπη έριχνε πολλά χρήματα θα μπορούσε η κρίση να ξεπεραστεί. Αλλά η Ελλάδα κατεβάζει το κεφάλι στη Μέρκελ…».

// Πώς θα πάμε μπροστά ως χώρα; Τα τελευταία γεγονότα με μια Αθήνα αφιλόξενη και ανοχύρωτη πόλη σας ικανοποιούν…

«Κατ’ αρχάς δεν είμαι υπέρ της βίας».

// Αλίμονο…

«Όχι, θα μπορούσα και να ήμουν, αλλά δεν είμαι. Ωστόσο, θα σας ρωτήσω κάτι άλλο… Πώς σας φαίνεται που έχει χτιστεί μια κοινωνία μ’ ένα σχολείο τόσο καταπιεστικό που κάνει τα παιδιά στρατιωτάκια με σκοπό να τα ρίξει στην παραγωγή των 700 ευρώ; Κάποιοι θα φτάσουν στα 1.500 ευρώ και ελάχιστοι θα είναι αυτοί που θα βγάλουν χρήματα. Μια τέτοια κοινωνία που καταπιέζει τόσο πολύ τους νέους δεν θα εισπράξει την τυφλή αντίδρασή τους; Έχουν άδικο οι άνεργοι μετανάστες στο Παρίσι, που, αφού τους ξεζούμισαν εδώ και τρεις γενιές στη Γαλλία, από το 1930 -έχω δει τις εργατικές πολυκατοικίες και τα δωμάτια των μεταναστών στα οποία ζουν επτά επτά μαζί και έχω φρίξει- καίνε τώρα τα αμάξια των πλουσίων; Μα, πάνω στη δουλειά αυτών των μεταναστών κάποιοι χαίρονται τα υπερπολυτελή αμάξια τους. Η κοινωνία όταν είναι τόσο άδικη γεννάει αυτή τη βία, που θα την καταστρέψει. Μην ψάχνουμε να βρούμε ψυχοπαθολογικά αίτια για αυτήν την κατάσταση. Ξέρετε τι κάνει 20 χρόνια η τηλεόραση στην Ελλάδα;».

// Με τις διαφημίσεις εννοείτε…

«Και βέβαια. Του λέει “νέε μου, το βλέπεις αυτό το σπίτι με την πισίνα; Κι εσύ μπορείς να το αποκτήσεις σαν και αυτόν το γοητευτικό νεαρό με τα μπράτσα και τις γραμμές”. Αυτά βλέπουμε. Το κάμπριο, το μοντέλο αγκαλιά και τη βίλα στη Μύκονο. Μα, αυτή είναι η εξαίρεση και όχι ο μέσος όρος. Μα, η αξία της κοινωνία μας είναι ο πλούτος και το χρήμα χωρίς όρια. Αυτήν την κοινωνία φτιάξαμε, της χυδαιότητας και του αποκλεισμού. Η απάντηση των νέων σ’ αυτήν την κοινωνία είναι η καταστροφή. Αν δεν δούμε την αιτία που δημιουργεί αυτήν την αντίδραση δεν θα τοποθετηθούμε σωστά. Ούτε μ’ αρέσει να καίγονται καταστήματα ούτε να καταστρέφονται αυτοκίνητα. Αλλά αφού δεν υπάρχει άλλος τρόπος αντίδρασης…».

// Γιατί το λέτε αυτό; Δεν μπορεί να υπάρξει ένα λαϊκό κίνημα που να θέσει στόχους αλλαγής για αυτήν την κοινωνία;

«Θα μπορούσε να γίνει αυτό που ρωτάτε μόνο από ένα αριστερό κίνημα…».

// Γιατί δεν υπάρχουν αριστερά κόμματα;

«Η Αριστερά στην Ελλάδα είναι προβληματική. Παρʼ όλα αυτά εγώ σέβομαι την Αριστερά με ό,τι προβλήματα κι αν έχει. Είμαι παιδί της Αριστεράς και σέβομαι τους αγώνες της. Την εποχή που γεννιόταν και ο πατέρας μου, γεννιόταν το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ έχει χιλιάδες νεκρούς, εξόριστους, φυλακισμένους, μόνο αυτό να σκεφτείς φτάνει».

// Δεν βλέπετε με καλό μάτι τη Δεξιά, αλλά ούτε και την Αριστερά… Ποια είναι η λύση;

«Το ΑΚΕΛ! Το ΑΚΕΛ στην Κύπρο είναι μεταξύ 30 και 35%. Αυτό δεν το έκανε από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά αγωνιζόμενο εδώ και 50 χρόνια. Τι είπε το ΑΚΕΛ; Χωρίς να χάσω τη ριζοσπαστικότητά μου, παύω να θυσιάζω γενιές και συμμετέχω για να πετύχω το εφικτό. Ο σημερινός Πρόεδρος, ο Δημήτρης Χριστόφιας, είναι κομμουνιστής. Υπάρχει δρόμος για την Αριστερά στην Ελλάδα και μπορεί να κατακτήσει ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού, αρκεί να μη δρα δογματικά, αλλά με βάση το εφικτό. Γιατί ο Συνασπισμός με το ΠΑΣΟΚ, που μπορεί να συμφωνούν με 3 από τα 13 πράγματα, δεν έχουν μια κοινή αντιμετώπιση; Αν υπάρχουν 4 ζητήματα που συμφωνούν, γιατί δεν γίνεται ένα βήμα παραπέρα; Τα προβλήματα είναι τόσα πολλά σήμερα που για να επιλυθούν δεν θέλουν μόνο τη στήριξη ενός κόμματος. Θέλουν μαζική αντιμετώπιση. Δυστυχώς, τα κόμματα της Αριστεράς περιχαρακώνονται γιατί επί της ουσίας δεν τους ενδιαφέρει το εφικτό. Μ’ αυτόν τον τρόπο, η Αριστερά απομονώνεται και πολύ δύσκολα θα παίζει ρόλο στα πολιτικά πράγματα του τόπου. Οι Έλληνες πρέπει επιτέλους να συνειδητοποιηθούν μπροστά στην κάλπη».

// Τι θα συμβουλεύατε τους νέους;

«Να κλείσουν την τηλεόραση. Η τηλεόραση αποβλακώνει. Αν έναν άνθρωπο τον βάλουμε να βλέπει πρωινάδικα, μετά μεσημεριανά, μετά τα δελτία, που επί της ουσίας λένε το ίδιο πράγμα και ας το παίζουν πλουραλιστικά, δεν αποβλακώνεται; Ξέρετε ποιο κριτήριο καλλιεργείται; Το οπτικό. Επιβάλλεται ένα χαμηλό κριτήριο, ένα χαμηλό γούστο και από τη συνεχόμενη πλύση εγκεφάλου οπτικά ψηφίζουμε. Άρα, δήθεν, πας ελεύθερος στην κάλπη, αλλά ουσιαστικά ζαλισμένος και θύμα. Θυμάμαι ότι με είχαν καλέσει σε μια εκπομπή και μου είπαν “Θάνο, εδώ μπορείς να μιλάς ελεύθερα”. Και απάντησα “ναι, μου δίνεις ελεύθερα το λόγο, αρκεί να μη θίξω τα συμφέροντα της ιδιοκτησίας του καναλιού”».

// Και δεν σας έκοψαν;

«Όχι, ήμουν στον αέρα. Θυμάμαι τότε ότι το Κανάλι 29 και συγκεκριμένα η εκπομπή του Μάκη Κουρή ήταν η μόνη που έβγαζε στον πρώτο πόλεμο στο Ιράκ πρόσωπα με διαφορετικές απόψεις υπέρ ή κατά του πολέμου. Την ίδια εποχή στο MEGA, στον ΑΝΤ-1 δεν μπορούσε να βγει κάποιος να πει ενάντια στον πόλεμο στο Ιράκ γιατί τα συμφέροντα της τότε κυβέρνησης Μητσοτάκη ήταν υπέρ του πολέμου και υπέρ του μπαμπά Μπους. Αυτό το είδαμε και το ’99, όταν τα κανάλια πες πες, όλοι μας ενστερνιστήκαμε την άποψη της ελληνικής κυβέρνησης “ο κακός Μιλόσεβιτς” και όλοι οι άλλοι δηλαδή τι ήταν; Οι τηλεοράσεις είναι όργανα εξυπηρέτησης των προσωπικών συμφερόντων των ιδιοκτητών. Θα εκτιμούσα τουλάχιστον έναν επιχειρηματία που θα άνοιγε ένα κανάλι για να βγάλει μόνο χρήματα. Θα το θεωρούσα υγιές. Αλλά όσοι έχουν κανάλια θέλουν να παίξουν παιχνίδια με την εξουσία. Άρα οι δημοσιογράφοι είναι τόσο ελεύθεροι όσο δεν θίγουν τα συμφέροντα του αφεντικού τους».

// Στα άμεσα σχέδια σας τι θα δούμε;

«Γράφω τη μουσική για τον “Δον Κιχώτη” με τον Κιμούλη, συνεχίζω τις συναυλίες μου το καλοκαίρι με τη Ρίτα Αντωνοπούλου και τον Μίλτο Πασχαλίδη αλλά και συναυλίες με τα Υπόγεια Ρεύματα – θα βγάλω μάλιστα μαζί τους και ένα cd τον Οκτώβριο».

// Και μια ευχή…

«Ο μόνος δρόμος είναι ο δρόμος!».