Μια πολύ επιζήμια επίσημη επίσκεψη

Από τις δεκάδες χιλιάδες λέξεων που καταναλώθηκαν κατά την επίσημη επίσκεψη του πρωθυπουργού στην Κύπρο αναπηδά ασυγκράτητο το ερώτημα: Τι την ήθελε ο κ. Κ. Καραμανλής αυτήν την επίσκεψη;

Με δεδομένη την κρισιμότητα της συγκυρίας, λόγω της τουρκικής αποχαλίνωσης σε όλα τα μέτωπα, τι το νέο, ως συμβολή στην εθνική υπόθεση, είχε να κομίσει, επιπλέον της πολυάριθμης συνοδείας του, ο πρωθυπουργός στη Λευκωσία;

Κάθε επίσημη επίσκεψη αρχηγού κράτους ή πρωθυπουργού αποτελεί πολιτική κίνηση υψηλής σημασίας, φορέα συγκεκριμένων επιδιώξεων και μηνυμάτων και είναι φορτισμένη με συμβολισμό. Αυτός είναι ο κανόνας στη διαλεκτική των σχέσεων μεταξύ χωρών που διαβιούν υπό συνθήκες φυσιολογικής ομαλότητας.

Στην προκειμένη περίπτωση ούτε ο προορισμός της Κύπρου μπορεί να καταταγεί στις επίσημες επισκέψεις του κλασικού τύπου ούτε οι συνθήκες υπό τις οποίες πραγματοποιήθηκε ήσαν φυσιολογικής ομαλότητας.

Μια επίσημη επίσκεψη έλληνα πρωθυπουργού στην Κύπρο, κάτω από τον σημερινό ζοφερό αστερισμό δεδομένων, δημιουργεί αυξημένες προσδοκίες και αντίστοιχα συνεπάγεται σοβαρές ευθύνες: Προσδοκίες του Ελληνισμού για ένα πειστικό μήνυμα αποφασιστικότητας στην υπεράσπιση των κυριαρχικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων του. Και ευθύνες για τις συνέπειες της απουσίας τέτοιου μηνύματος στην αποθράσυνση του αδηφάγου κατακτητή και την αποθάρρυνση του απειλούμενου κυπριακού λαού και του Ελληνισμού στο σύνολό του.

Ποιο νέο μήνυμα κάποιας βαρύτητας, ικανό να δονήσει τον Ελληνισμό και να εμβάλει σε σκέψεις τον αντίπαλο, είχε να εκπέμψει ο κ. Καραμανλής από το σταυρωμένο ακριτικό νησί; Ερώτημα που αφορά φυσικά σε κάτι σοβαρότερο από τη δήλωση ότι «η Τουρκία πρέπει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων…».

Δήλωση κάπως σουρεαλιστική, όταν την παραμονή ακόμη της πρωθυπουργικής επίσκεψης η Τουρκία κατέβαινε σε ύψος χαρταετού, σε πτήσεις εκφοβισμού πάνω από το Αγαθονήσι, ένα από τα χίλια διεκδικούμενα ελληνικά νησιά στο Αιγαίο και στόχο εποικισμού με μουσουλμάνους λαθρομετανάστες.

Απουσία μηνύματος

Μάταια αναζητεί κανείς στα κείμενα των ομιλιών του κ. Καραμανλή στη Λευκωσία κάτι που να διαφέρει σημαντικά σε νόημα από το περιεχόμενο του φθαρμένου δίσκου τιποτολογίας της κ. Μπακογιάννη και του εκπροσώπου της, για «εθνική στρατηγική» απέναντι στις εντεινόμενες προκλητικές εκδηλώσεις της τουρκικής αρπακτικότητας σε Αιγαίο, Θράκη και Κύπρο.

Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας και από το συμβολικό βήμα της κυπριακής Βουλής επανέλαβε την προσήλωση της κυβέρνησής του στην κοινή με τον κ. Χριστόφια «στρατηγική» της πλήρους ένταξης της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό είναι σε τελευταία ανάλυση το μήνυμα που εξέπεμψε ο κ. Καραμανλής από την Κύπρο.

Είναι ένα μήνυμα που προκαλεί ιδιαίτερη τώρα απορία, καθώς έρχεται την επομένη σειράς νέων πειστηρίων του εκτραχηλισμού της τουρκικής αλαζονικής βουλιμίας, μετά την ανακήρυξη της Τουρκίας, από τον Ομπάμα, σε Ωραία Πύλη της «αναγεννημένης» και νεοφώτιστης υπερδύναμης προς τον ισλαμικό κόσμο – και προς τα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής, του Καυκάσου και της Κεντρικής Ασίας:

– Στο εσωτερικό της Τουρκίας, με το Ομπαμικό πιστοποιητικό δημοκρατικότητας, η κυβέρνηση Ερντογάν εξαπέλυε αστυνομική σκούπα μαζικών συλλήψεων στελεχών του κουρδικού κόμματος, σε αντίποινα για τα αποτελέσματα των δημοτικών εκλογών.

– Στο Αιγαίο το όργιο των αεροπορικών επελάσεων κράτησε τους επιτελείς των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων μακριά από τα ακριτικά νησιά στις γιορτές του Πάσχα.

– Στην Κύπρο το κόμμα υπηρεσίας του «συντρόφου» Ταλάτ αντικαταστάθηκε από το χωρίς προσωπείο τουρκικό κόμμα του Έρογλου, σε εκλογές πλήρως ελεγχόμενες από την Άγκυρα – κατά τις καταγγελίες γνησίων τουρκοκυπρίων πολιτικών και της εφημερίδας «Αφρίκα».

– Στην Πράγα, όπου συζητήθηκε τη Δευτέρα το άνοιγμα νέων κεφαλαίων της τουρκικής ένταξης, ο τούρκος ΥΠΕΞ Μπαμπατζάν ξεκαθάρισε στην «τρόικα» ευρωπαίων ομολόγων του ότι στο Κυπριακό η Τουρκία στηρίζει «διζωνικό συνεταιρισμό βασισμένο στην ισότητα» και ότι «η τουρκική εγγύηση στην Κύπρο θα συνεχισθεί».

Σουλτανική αλαζονεία

Ακόμα πιο κατατοπιστικές για την αυθεντική εκδοχή των ευρωπαϊκών πεπρωμένων της Τουρκίας –τους εξουσιαστικούς στόχους της στην Ευρώπη– ήταν οι δηλώσεις του Ερντογάν στη Γερμανία, όταν –μετά τους εναγκαλισμούς του με τον Γκένσερ– κάλεσε τα δυόμισι εκατομμύρια τούρκων μεταναστών να ψηφίσουν μονοκούκι υπέρ του κόμματος που στηρίζει την τουρκική υποψηφιότητα, δηλαδή εναντίον της Μέρκελ.

Πρόκειται για μια χωρίς διεθνές προηγούμενο θρασύτατη ανάμειξη στα εσωτερικά μιας μεγάλης ευρωπαϊκής δύναμης, αποκαλυπτική του πόσο δεν διστάζει ο Ερντογάν να διεκδικεί, σαν αυτονόητο δικαίωμα, ρυθμιστικό ρόλο στις γερμανικές πολιτικές εξελίξεις, ως εάν επρόκειτο για την περίπτωση της Βουλγαρίας ή τη συγκυριαρχία στην ακόμη «ελληνική» Θράκη…

Μετά τον εκβιασμό για τον διορισμό του Ράσμουσεν και την απόσπαση της υπόσχεσης του Ομπάμα για τουρκική συνδιοίκηση του ΝΑΤΟ, είχαμε μια νέα πρόγευση του τι θα συμβεί στην Ευρώπη (και στην Ελλάδα) εάν τελεσφορήσει η ελλαδική «αντεθνική στρατηγική» για την πλήρη ένταξη της Τουρκίας – η οποία, λόγω δημογραφικού όγκου, θα διαθέτει και ίση με τη Γερμανία δύναμη ψήφων σε όλα τα θεσμικά όργανα. Και με τη δεδομένη σύμπλευση Βρετανών, Σκανδιναβών και άλλων ατλαντικών δορυφόρων, θα υποτάσσει τις ευρωπαϊκές επιλογές στις νεο-οθωμανικές στοχεύσεις της.

Προσήλωση

στην υπεκφυγή

Τον Δεκέμβριο επαναξιολογείται στην Ευρωπαϊκή Ένωση η τουρκική πρόοδος προς την εκπλήρωση κριτηρίων και προϋποθέσεων για την ένταξη. Η Άγκυρα προκλητικά διασαλπίζει την άρνησή της να αναγνωρίσει την Κύπρο και να τιμήσει την υπογραφή της στο Πρωτόκολλο για άνοιγμα των λιμανιών και των αεροδρομίων της.

Ρώτησαν τον κ. Καραμανλή στη Λευκωσία μέχρι πότε η Ελλάδα και η Κύπρος θα στηρίζουν την ευρωπαϊκή πορεία μιας χώρας που δεν δείχνει να συμμορφώνεται με τις δεσμεύσεις της και να σέβεται τις ευρωπαϊκές αρχές. Και εκείνος απάντησε με φιλοσοφικούς πλατειασμούς, άσχετους με την ουσία της ερώτησης: «Μόνο μια Τουρκία που θα προχωρήσει στον δρόμο των μεταρρυθμίσεων σε όλους τους τομείς θα είναι καλύτερη τόσο για τους πολίτες της όσο και προς τους γείτονές της και κατʼ επέκτασιν σε όλη την ΕΕ»!

Άφησε να γίνει αντιληπτό πως ούτε στη νέα ευρωπαϊκή αξιολόγηση της Τουρκίας τον Δεκέμβριο προτίθεται να ασκήσει το βέτο, αν η Τουρκία δεν έχει μέχρι τότε τιμήσει την υπογραφή της στο Πρωτόκολλο, σαν ελάχιστη ένδειξη προσαρμογής στα ευρωπαϊκά ήθη. Και –ακόμη χειρότερο– φάνηκε να αποδέχεται «για ορισμένη περίοδο» την ισχύ καθεστώτος τουρκικής εγγύησης στην Κύπρο.

Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας σε επίσημη επίσκεψη στην Κύπρο μετέφερε και εκεί προς επίδειξη την πλήρη αμηχανία της ελλαδικής πολιτικής ελίτ ενώπιον της τουρκικής πειρατικής θρασύτητας και του οικτρού ναυαγίου της φυγόμαχης «εθνικής στρατηγικής» για την αντιμετώπισή της. Δέχεται ο κ. Καραμανλής –συντροφιά με τον κ. Χριστόφια– πως «τα μέχρι τώρα αποτελέσματα δεν είναι ικανοποιητικά». «Αλλά δεν πιστεύω ότι αυτό θα έπρεπε, τούτη την ώρα πάντως, να οδηγήσει σε μια αλλαγή στρατηγικής, η οποία θεωρώ ότι πατά σε γερά θεμέλια»! «Άλλωστε –είπε– είναι μια θέση που την ακολουθούν, στις βασικές της γραμμές, όλη την τελευταία δεκαετία όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις». (Να ένα υπερασπιστικό επιχείρημα απελπισίας…).

Τι απομένει ως συμπέρασμα από αυτήν την επίσημη επίσκεψη; Μόνο ότι ο κ. Καραμανλής πήγε στην Κύπρο για να δώσει την επίσημη στήριξή του στην ολοένα σφοδρότερα αμφισβητούμενη πολιτική Χριστόφια και να ομολογήσει την αδυναμία του να αναθεωρήσει την ψευδώνυμη «εθνική στρατηγική» των κ. Ροζάκη, Σημίτη, Γιωργάκη και φωστήρων-εισαγωγής του ΕΛΙΑΜΕΠ, η οποία κατέστησε την Ελλάδα καρτερικό υποζύγιο της τουρκικής εισβολής στην Ευρώπη, διεθνή καρπαζοεισπράκτορα και περίγελο των Βαλκανίων.

Βαρύ πολιτικό λάθος

Έτσι η επίσκεψη αυτή θα καταγραφεί ως πολύ σοβαρό λάθος.

Είναι λάθος διότι δεν ωφελεί τα εθνικά συμφέροντα, αλλά τα βλάπτει. Δεν ενισχύει την αποφασιστικότητα και τη θέληση αντίστασης του κυπριακού λαού σε πιέσεις και εκβιασμούς, αλλά πλήττει το ηθικό του. Δεν τονώνει την αυτοπεποίθηση του Ελληνισμού και το γόητρο της χώρας, αλλά επιβεβαιώνει την οριακή παρακμή και μιζέρια της. Δεν αποθαρρύνει την τουρκική βουλιμία, αλλά την ενισχύει, με τη βεβαιότητα απουσίας αντίδρασης και συνεπειών. Και επιβεβαιώνει τους αμερικανούς και βρετανούς προαγωγούς της Τουρκίας ότι η ελληνική πλευρά προσφέρεται για αποδοτικές πιέσεις.

Είναι επίσης λάθος και σε προσωπικό επίπεδο. Διότι τίποτα δεν προσέθεσε στη δημοτικότητα και τους τίτλους υστεροφημίας του πρωθυπουργού. Αντίθετα μόνο ζημία του προσκόμισε. Κάκιστοι σύμβουλοι και ενδεχομένως δόλιοι τον υποκίνησαν σʼ αυτήν την παγίδα, ανεπαρκείς άλλοι δεν τον μετέπεισαν και ο ίδιος δεν είχε τη διαύγεια πνεύματος να την αποφύγει. Υπέσκαψε έτσι ο κ. Κ. Καραμανλής και τη δυνατότητα να λειτουργήσει ως εθνική εφεδρεία, σε ώρα πλήρους κατάρρευσης.

Αντιλαμβάνεται κανείς την ανάγκη του κ. Καραμανλή να ξεφύγει για λίγο από το νοσηρό κλίμα της Αθήνας και την αφόρητα πνιγηρή ατμόσφαιρα που έχουν σωρευτικά δημιουργήσει η αθέτηση της επαγγελίας του για την επανίδρυση του κράτους και η χριστιανική μακροθυμία του έναντι των πάσης κομματικής φύσεως ληστών του δημοσίου πλούτου και των παντός καιρού «νταβατζήδων» της πολιτικής, της οικονομίας και της «ενημέρωσης». Αλλά για την ικανοποίηση αυτής της ανθρώπινης ανάγκης έφθανε ένα ιδιωτικό ταξίδι αναψυχής.