Δεν δικαιούμαστε να αφήσουμε μόνη την Κύπρο
H Άγκυρα εισήλθε το 1999 και παραμένει έκτοτε σε τροχιά ένταξης «δαπάναις» της Ελλάδος και της Κύπρου. Κατά τα λοιπά, οι Ευρωπαίοι την αξιολογούν κάθε φορά κάνοντας στραβά μάτια με προφανή κατάχρηση των λεγομένων εποικοδομητικών ασαφειών. Η άνευ ορίων και όρων πρόσφατη τροφοδότηση της τουρκικής αλαζονείας από τον Ομπάμα έχει υπερενισχύσει τα ναπολεόντεια σύνδρομα της ηγεσίας της και απομακρύνει ακόμη περισσότερο την πιθανότητα στοιχειώδους εκλογίκευσης της συμπεριφοράς της στο Αιγαίο και στην Κύπρο. Στη Λευκωσία προχθές επιβεβαιώθηκε για άλλη μια φορά η δυστυχώς πάγια κατευναστική στρατηγική μας απέναντι στον νεοοθωμανό σουλτάνο. Βρέξει, χιονίσει εμείς είμαστε υπέρ της ένταξης του στην Ευρώπη με έναν απίστευτο μαζοχισμό, που νομίζω δεν έχει ιστορικό προηγούμενο.
Στην Άγκυρα με το ομώνυμο Πρωτόκολλο έχουν ταχθεί κάποιες υποχρεώσεις (de facto αναγνώριση Κυπριακής Δημοκρατίας, άνοιγμα λιμανιών και αεροδρομίων της για κυπριακά πλοία, αεροπλάνα και ει τι άλλο δεύτερης διαλογής). Τον Δεκέμβριο θα «αξιολογηθεί» γιʼ αυτά στις Βρυξέλλες. Ήδη όμως άρχισε να ενεργοποιείται αμερικανοκίνητη προεργασία αναβολής. Και έπεται συνέχεια…
Εμείς συνήθως κολλούμε στο δένδρο και δεν βλέπουμε το δάσος. Έτσι για το Οικουμενικό Πατριαρχείο αναδείξαμε το σοβαρό μεν, αλλά δευτερογενές ζήτημα της Χάλκης σε πρώτιστο, έγινε και «σημαιούλα» των αμερικανών Προέδρων –ο τωρινός βέβαια το ευτέλισε σε ανταλλακτικό υπέρ της Τουρκίας– και αγνοήσαμε το μέγιστο και υπαρκτικό πρόβλημα του Φαναρίου που είναι το δολοφόνο νομικό καθεστώς που του έχουν επιβάλει.
Το καθεστώς αυτό εξαναγκάζει τον εκάστοτε Πατριάρχη να είναι εκ γενετής τούρκος υπήκοος. Τούτο σημαίνει καταδίκη σε αργό θάνατο του Πατριαρχείου, αφού σε ορατό χρόνο οι διαρκώς ελαχιστοποιούμενοι Ρωμιοί της Πόλης θα είναι αδύνατο να δώσουν στελέχη δυνάμενα εξ αντικειμένου να καθέξουν θέση Πατριάρχη. Το ζητούμενο για το Φανάρι πρέπει να είναι η αναγνώριση από την Τουρκία της διεθνούς νομικής προσωπικότητάς του. Αλλιώς θα εκλείψει με το φυσικό τέλος των τελευταίων φυλάκων του.
Ανάλογες είναι οι επιλογές μας για την Κύπρο. Αν εξαιρέσει κανείς τα πρώτα μετά τον Αττίλα χρόνια που μιλούσαμε για πρόβλημα εισβολής, κατοχής και έκνομου εποικισμού, έχουμε ξεχάσει προ πολλού το αληθινό πρόβλημα. Και αφού εμείς παραδοθήκαμε στη λήθη, οι ξένοι, όλοι, ημών προηγουμένων, μιλούν για διακοινοτική διένεξη με κορύφωση την προ ημερών δήλωση του νέου αμερικανού υφυπουργού Εξωτερικών Γκόρντον στη Γερουσία, όπου με απροσμέτρητο θράσος υποστήριξε ότι «δεν πρόκειται για κατοχή αλλά για παρουσία του τουρκικού στρατού».
Σαρκοζί – Μέρκελ έχουν ανοιχτά ταχθεί εναντίον της τουρκικής ένταξης. Δεν είναι κωμικοτραγικό Ελλάδα – Κύπρος να μένουμε οι μόνοι διαπρύσιοι συνήγοροι της τουρκικής ένταξης, υπό τα σχετλιαστικά χαμόγελα των εταίρων μας; Η Κύπρος σέρνεται στο άρμα μιας επικίνδυνης μεθόδευσης με την οποία οι «ανανιστές» επιδιώκουν τη ρεβάνς. Ο ενδοτισμός σε πλείστα επίπεδα έχει κατακτήσει έδαφος και ιδίως στη διάβρωση της κυπριακής ψυχής.
Οι εθνομηδενιστές ξαναγράφουν στα μέτρα τους την κυπριακή ιστορία και υπονομεύουν το ήδη δοκιμασμένο φρόνημα των εκεί αδελφών μας.
Στα Κατεχόμενα οι διατεταγμένοι έποικοι που την προηγούμενη φορά ψήφισαν τον κομμουνιστή, αλλά πρώτα Τούρκο, Ταλάτ, τώρα τίμησαν τον ακροδεξιό δερβίση Έρογλου. Ημέτεροι, αλλά και ξένοι αναλυτές εικοτολογούν για επικείμενη αλλαγή πολιτικής, λες και αυτή εκπορεύεται από τον εκάστοτε κατοχικό ηγέτη. Αφελής εκτίμηση. Πηγή της τουρκικής πολιτικής είναι μία: Η Άγκυρα με το βαθύ της κράτος.
Με μια Τουρκία που πολιορκεί καθημερινά το ελληνικό Αγαθονήσι και αποβιβάζει με τους δουλεμπόρους της εκεί ατελείωτα φορτία λαθρομεταναστών, που επιχειρεί με τα μαχητικά της στην κυριολεξία πολεμικές πράξεις εναντίον της κυριαρχίας μας, τις οποίες εμείς ευσχήμως αποχαρακτηρίζουμε, δεν μπορούμε άλλο να παριστάνουμε τους αδιάφορους. Με μια κατοχική Τουρκία στην Κύπρο και έναν ασυγκράτητο εποικισμό των Κατεχομένων που αγγίζει σήμερα τις 500.000, μία οφείλει να είναι η ελληνική πολιτική: βέτο τώρα στην ενταξιακή διαδικασία της.
Προσοχή όμως, οι Ευρωπαίοι αντι-τούρκοι θέλουν ειδική σχέση Τουρκίας – ΕΕ. Όμως καμία ειδική σχέση δεν πρέπει να προωθηθεί άνευ όρων ή όπερ το αυτό με τουρκικούς όρους.
Εδώ επιβάλλεται μέγιστη κινητοποίησή μας να υπάρξουν όροι αποδοχής του ευρωπαϊκού κεκτημένου, του ευρωπαϊκού νομικού και πολιτικού πολιτισμού.
Δεν δικαιούμαστε να αφήσουμε μόνη την Κύπρο. Χρωστούμε να αντιστρέψουμε δυναμικά τον κατήφορο. Υποχώρηση στην Κύπρο σημαίνει υποχώρηση σε Αιγαίο – Θράκη. Να απορρίψουμε τον προωθούμενο εκβιασμό. Απαράδεκτες ψευδώνυμες λύσεις που σχεδιάζουν για μας χωρίς εμάς πρέπει να καταπολεμηθούν παντί σθένει.
Κανένα εθνικό συμφέρον δεν «κείται οπίσω» αλλά πάντοτε μπροστά!