«Δελφινάριον» ΝΔ…
«Spes contra spem» («Ελπίδα εναντίον ελπίδας»)… Το «αόρατο αυτό πνεύμα» αιωρείται στον πολιτικό ορίζοντα της Νέας Δημοκρατίας εν όψει των διαφαινόμενων ραγδαίων πολιτικών εξελίξεων, δυσμενών για την κυβερνητική παράταξη.
Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης προβάλλει εντόνως στο κόμμα της πλειοψηφίας, όμως η νομή της εξουσίας συσπειρώνει, προς το παρόν, βουλευτές και ψηφοφόρους στο πρόσωπο του πρωθυπουργού, την «ελπίδα» για αντιστροφή του πολιτικού κλίματος, αν και λόγω αδράνειας η «ελπίδα» αυτή αυτοεξουδετερώνεται!
Η οριακή κοινοβουλευτική πλειοψηφία επιτρέπει την άνθηση της δελφινολογίας, την προβολή προσωπικών επιδιώξεων, σε βάρος ακόμη και των εθνικών συμφερόντων, την επιδίωξη «εξωγενών συμμαχιών», ή την εκμαίευση της ευμένειας των «βαρόνων των μίντια» με την ικανοποίηση ληστρικών για το δημόσιο συμφέρον οικονομικών απαιτήσεων των τελευταίων!
Το «τοπίο στην ομίχλη», που επικυριαρχεί στο κυβερνητικό στρατόπεδο, διευκολύνει τα μυστηριώδη «μπάρμπεκιου» των πρωταγωνιστών – «μικρού Γλυξβούργου» και του «αρχηγέτη της Αποστασίας»- που τόσα δεινά επισώρευσαν στη χώρα κατά το πρόσφατο παρελθόν (Ιουλιανό πραξικόπημα 1965, δικτατορία συνταγματαρχών, Κυπριακή τραγωδία)!
Ο Κ. Καραμανλής ο Νεώτερος είναι μεν ρέκτης της ελληνικής Ιστορίας, του διαφεύγει όμως το «Θουκυδίδειο αξίωμα» περί των χαρακτηριστικών ιδιοτήτων του Ηγέτη: Το Τολμάν και το Προοράν…
Η Πρόβλεψη και η Τόλμη δεν χαρακτηρίζουν κατ’ αυτάς τις ενέργειές του!
Αν όμως ο κ. Καραμανλής δεν ελκύεται από το «Θουκυδίδειο αξίωμα», ως μελετητής της προσωπικότητας του Ελευθερίου Βενιζέλου δεν είναι δυνατόν παρά να εντυπωσιάσθηκε όταν ο Μεγάλος Κρητικός απήγγειλε τον «εαυτού επικήδειον» (28 Απριλίου 1932) στη Βουλή των Ελλήνων:
• «Αγαπητοί φίλοι, ο προκείμενος νεκρός ήτο ένας αληθινός άνδρας, με μεγάλο θάρρος, με αυτοπεποίθησιν και δι’ αυτόν και διά τον λαόν που εκλήθη να κυβερνήση. Ίσως έκαμε πολλά σφάλματα, αλλά ποτέ δεν του απέλειψε το θάρρος, ποτέ δεν υπήρξε μοιρολάτρης, διότι δεν περίμενε από την μοίραν να ίδη την χώραν προηγμένην, αλλά έθεσεν εις την υπηρεσίαν αυτής όλον το πυρ το οποίον είχε μέσα του, κάθε δύναμιν ψυχικήν και σωματικήν».
Άλλες εποχές, άλλα ήθη…
Στη σημερινή εποχή των «πολιτικών κενών», στο «Δελφινάριο της ΝΔ» συνωθούνται:
• Ο Γεώργιος Σουφλιάς. Προορίζει τον εαυτό του για τον ρόλο του «πάτερ φαμίλια». Εκ του αξιώματος, διανομεύς των δημοσίων έργων και κατ’ ακολουθίαν εκλεκτός όσων συνωθούνται στη διεκδίκηση των δημοσίων έργων (ενταύθα και ένιοι των «βαρόνων των μίντια»), προσδοκά να διαδραματίσει ρόλο «μεταβατικού ηγέτη» της παράταξης και κατά την ελληνική ρήση «ουδέν μονιμότερον του προσωρινού», να παγιώσει τη θέση του στη νεοδημοκρατική ηγεσία…
• Η κ. Ντόρα Μπακογιάννη. Επωφελούμενη της εκχώρησης από τον κ. Καραμανλή της εξωτερικής πολιτικής στην Οικογένεια Μητσοτάκη, φρόντισε και φροντίζει να εγγράψει υποθήκες σε «εξωγενή κέντρα» και να καταστήσει διακριτές τις θέσεις της ως προς εκείνες του πρωθυπουργού, ο οποίος, προς στιγμήν, αποπειράθηκε νʼ αποτινάξει τον υπερατλαντικό ασφυκτικό εναγκαλισμό και να στηριχθεί στους ευρωπαϊκούς άξονες (και Ευρώπη εδώ νοείται εκείνη που εκτείνεται από τον Ατλαντικό έως τα Ουράλια), με την αξιοποίηση των εξοπλιστικών προγραμμάτων και των ενεργειακών αγωγών.
Υπενθυμίζονται εν συντομία οι διαφοροποιημένες θέσεις της νυν υπουργού Εξωτερικών: Διαπρύσιος κήρυκας του διαβόητου Σχεδίου Ανάν για το Κυπριακό. Υπερασπιστής του Σχεδίου Μπους για περικύκλωση της Ρωσίας με το αντιβαλλιστικό πυραυλικό σύστημα. Επίμονο φλερτ με το «μόρφωμα Κοσόβου», που αποτελεί κέντρο διακίνησης ναρκωτικών, πορνείας, λαθρεμπορίου όπλων και ανθρώπινων οργάνων και αποσταθεροποιητικό παράγοντα των Βαλκανίων. «Άψογος στάση» στην εντεινόμενη τουρκική επιθετικότητα στο Αιγαίο, στην παγίωση εκ μέρους της Άγκυρας της «θεωρίας των Γκρίζων Ζωνών» και εκούσια παράβλεψη των θέσεων Ομπάμα για συγκερασμό λειτουργίας της σχολής της Χάλκης με παραχωρήσεις στη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης, που διακινούνται εκτός της Συνθήκης της Λωζάννης. Και άλλες διαφοροποιήσεις ων ουκ έστιν αριθμός…
• Ο κ. Αντώνης Σαμαράς. Επενδύει, προς το παρόν, στον αγώνα της διαδοχής, στη νομιμοφροσύνη προς τον κ. Καραμανλή. Και,
• ο κ. Δ. Αβραμόπουλος. Γνήσιο τέκνο της «Σχολής των Φιλελλήνων» του περικαλλούς Μεγάρου της Λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας. Αγωνίζεται να εμφανιστεί ως σαρξ εκ της σαρκός των λαϊκών τάξεων…
Η ισχνή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, αναντιρρήτως, δεν απαλλάσσει τον κ. Καραμανλή των ευθυνών για τις προσωπικές πολιτικές και επιδιώξεις των υπουργών του. Αρκεί ν’ ανασύρει στη μνήμη του δύο και μόνο ενέργειες του θείου του και αρχηγέτη της συντηρητικής παράταξης:
• «Σκάνδαλο Σισμανόγλειου». Ο τότε υφυπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών και πρωταγωνιστής του σκανδάλου Παπαεμανουήλ παραπέμφθηκε στη Δικαιοσύνη, αφού προηγουμένως με εισήγηση του ίδιου του τότε πρωθυπουργού ήρθη η βουλευτική ασυλία του, δικάστηκε, καταδικάστηκε και πέθανε στη φυλακή.
• «Σκάνδαλο Παπαγεωργίου». Βουλευτής της ΕΡΕ, ως Νομάρχης Πιερίας, καταχράσθηκε δημόσια χρήματα και υλικά για την ανέγερση ιδιόκτητης βίλας στην περιοχή. Ήρθη η βουλευτική ασυλία του με ενέργειες της κυβερνητικής πλειοψηφίας (ΕΡΕ), παραπέμφθηκε στη Δικαιοσύνη, καταδικάστηκε και εγκλείσθηκε στις φυλακές. Τον αποφυλάκισε η χούντα!
Η οικογενειακή παράδοση επιτάσσει στον κ. Καραμανλή το «δέον γενέσθαι» για την έξοδο από το σημερινό πολιτικό «θολό τοπίο»…