Βυζάντιον

Και για να είμαι συνεπής απέναντι στον εκδότη και στον στρατηγό, σας δηλώνω ότι παρακολούθησα την αναστάσιμη λειτουργία σε ρωσική εκκλησία που διέθετε τα απλά κεριά προς 1,2 ευρώ, ενώ στην είσοδο είχαν τοποθετηθεί δύο ζητιάνοι που μιλούσαν άψογα τη ρωσική. Ήταν μια άκρως κατανυκτική λειτουργία, ιδιαίτερα αν σκεφθείς ότι τη συνδύασα με το κόκκινο κρασί που προσέφερε το παρακείμενο μπαρ. Στο ένα χέρι το κερί, στο άλλο το ποτήρι με το κρασί. «Τούτο μου εστί το αίμα…». Σωστά, διότι το σώμα είχε ήδη αναστηθεί και ήταν καθ’ οδόν προς τους ουρανούς.

Συνάντησα, βέβαια, τους αναπόφευκτους Ελληνάρες, αλλά ομολογώ ότι το Πάσχα στην Ευρώπη ήταν αναζωογονητικό. Βλέπεις, στην κατάσταση που έχουμε περιέλθει δεν χρειάζεται να πας μακριά. Με τρεις ώρες πτήση αισθάνεσαι ότι έχεις φύγει σε μέρη εξωτικά, σε άλλον κόσμο, περισσότερο σοβαρό και λιγότερο μίζερο. Και έμεινα να κοιτάζω από το δίκτυο τις εικόνες από την επιστροφή στην πρωτεύουσα. Το ποτάμι να σέρνεται επιστρέφοντας στον βάλτο που το καταπίνει. Πιστεύουμε ότι ο Θεός άνοιξε τη θάλασσα στα δύο για να περάσει ο εκλεκτός του λαός, αυτός του Ισραήλ, αλλά εδώ δεν υπήρχε ένας κερατάς να ανοίξει τα διόδια για να γλιτώσει ο καταραμένος λαός από το μποτιλιάρισμα.

Τέλος πάντων, νομίζω πως έχουμε περιέλθει πλέον σε μια κατάσταση όπου η γκρίνια και η μιζέρια δεν έχουν θέση. Μπορεί το έλλειμμα να εκτινάσσεται σε δυσθεώρητα ύψη, μπορεί να έχεις παραλάβει την ειδοποίηση για το ΕΤΑΚ, μπορεί να περιμένεις και την έκτακτη εισφορά, αλλά πίσω από όλα αυτά κρύβεται ένα πολιτικό θέαμα απίστευτων διαστάσεων που αξίζει τα λεφτά του. Η Ζήμενς, για παράδειγμα, είναι σαν το «Greys Anatomy» – αρχίζει η καινούργια σεζόν. Με νέα επεισόδια, νέους πρωταγωνιστές και καταιγιστικές εξελίξεις. Φαντάσου μόνο να κυκλοφορούν στον αέρα ονόματα, να πέφτουν στο τραπέζι μίζες και αποδείξεις και συνάμα να έχουμε εκλογές. Αυτομάτως δεν υπάρχει κρίση, αλλά εισιτήριο για το τσίρκο.

Θα σας έλεγα ψέματα αν ισχυριζόμουν ότι έχω προνομιακή πληροφόρηση, ξέρω πού πήγαν τα πακέτα και ποιοι άπλωσαν το χέρι μέσα στο μέλι. Μια αίσθηση έχω κι εγώ, όπως οι περισσότεροι από σας. Επίσης στα τηλεφωνήματα που έκανα άκουσα διάφορες ιστορίες για αγρίους. Και άγριες. Μόνον ένας άνθρωπος, που θεωρώ ότι είναι σοβαρός, προσπάθησε να μου παρουσιάσει μια εξίσωση με πολλούς αγνώστους, αλλά πιθανή λύση. «Δεν ξέρω ακόμα Προκόπιε αν ο Καραμανλής έχει πλήρη εικόνα και πληροφόρηση για το ύφος και το περιεχόμενο των στοιχείων που θα παρουσιαστούν. Η λογική λέει πως αυτήν τη στιγμή πιστεύει ότι δεν θα παρουσιαστούν αποδείξεις για μεταβίβαση μαύρου χρήματος στα κομματικά ταμεία της Νέας Δημοκρατίας. Και όσο δεν υπάρχει αυτό το στοιχείο, τόσο ισχυροποιείται η θέση του Καραμανλή, που θα εμφανιστεί ως ο ηγέτης της τομής υπέρ της διαφάνειας. Η υπόθεση της Ζήμενς δίνει στον Καραμανλή τη δυνατότητα να καθορίσει τις πολιτικές εξελίξεις, να εξαγνιστεί εμφανιζόμενος ως ο άνθρωπος που καθορίζει το πολιτικό σκηνικό και φυσικά να ελέγξει απόλυτα τη διαδοχή του, ιδιαίτερα αν εμφανιστούν στοιχεία επιβαρυντικά για πρόσωπα που ενδιαφέρονται για την προεδρική καρέκλα της Ρηγίλλης. Αν λοιπόν δώσει στην κοινή γνώμη την αίσθηση του ανθρώπου που σαρώνει τα πάντα για χάρη της διαφάνειας και της εξυγίανσης του πολιτικού βίου, τότε είναι και λογικό να περιμένει συσπείρωση των ψηφοφόρων γύρω από το πρόσωπό του. Και επειδή είναι απολύτως βέβαιο ότι τα στοιχεία κατά του ΠΑΣΟΚ θα είναι περισσότερα από τα στοιχεία που βαραίνουν τη Νέα Δημοκρατία, οι κυβερνητικές απώλειες θα είναι μικρότερες από αυτές που θα υποστεί η αντιπολίτευση. Ούτως ή άλλως η Ζήμενς είναι μια υπόθεση που μπορεί να επισκιάσει τα πάντα στην πολιτική ατζέντα, μπορούν άνετα να γίνουν εκλογές με μοναδικό σημείο τριβής τις μίζες».

Όταν τα μετέφερα όλα αυτά σε έναν άλλον, εξίσου σοβαρό συνομιλητή, μου απήντησε πως πρόκειται για βλακείες, η αλήθεια για τη Ζήμενς θα παραμείνει ψίθυρος, όλοι θα γνωρίζουν τους βασικούς ντίλερ της εταιρείας στο πολιτικό προσωπικό, αλλά τίποτα δεν θα αναδειχθεί επισήμως.

Και τώρα λίγο πολιτικό κουτσομπολιό που σιχαίνομαι, αλλά έτσι βγαίνει το μεροκάματο…

Ο καβγάς των ημερών γίνεται μεταξύ Ντόρας και Σαμαρά. Ο Σαμαράς κατηγορεί την αγαπημένη του συνάδελφο για αδράνεια στη διπλωματική προώθηση των εγκαινίων του Μουσείου Ακροπόλεως. Ως κυβέρνηση θέλουμε να φέρουμε όλες τις πρώτες φίρμες, αλλά μέχρι στιγμής θετικά μας έχει απαντήσει μόνον ο Μπαρόζο. Αν δεν μας έρθουν και η Μέρκελ με τον Σαρκοζί θα έχουμε πρόβλημα, δεν θα τα χαρούμε όσο θέλουμε.

Πιο ωραίο: Η τελευταία μέτρηση στην Α΄
Αθηνών δείχνει ότι εκλέγονται μόλις πέντε βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας. Στην
Α΄ Θεσσαλονίκης εκλέγονται τέσσερις. Κακό νέο γι’ αυτούς, καλό για μας. Αν σας θλίβει η επανεκλογή ορισμένων, να σκεφτείτε ποιοι μένουν απ’ έξω και να πάρετε θάρρος. Και μέσα σε όλα αυτά, ο Πέτρος Δούκας έμαθε ότι μάλλον δεν θα είναι στο ψηφοδέλτιο του υπολοίπου Αττικής και απειλεί ότι θα απασφαλίσει ανοίγοντας το στόμα του. Και ξέρετε, όταν ανοίγουν τέτοια στόματα αυτά που βγαίνουν μυρίζουν. Το κακό νέο της ημέρας είναι ότι σε μερικά χρόνια θα χάσουμε από τη Βουλή την Όλγα Κεφαλογιάννη. Αν δεν το έχει μάθει, να την πληροφορήσω εγώ ότι ο Κωστής Χατζηδάκης αποφάσισε να πολιτευτεί στην Κρήτη. Όχι σε αυτές τις εκλογές, στις μεθεπόμενες.

Τι σχεδιάζει ο Νίκος Καραχάλιος; Υποθέτω ότι δεν ανήκετε στους ανθρώπους που χάνουν τον ύπνο τους, που αγωνιούν αν θα είναι στην ευρωλίστα της Ρηγίλλης, αν θα ακολουθήσει τον Καρατζαφέρη ή αν θα πάει να πιάσει δουλειά στην Ντόρα, όπως βλακωδώς έγραψε ένα μπλογκ. Θα σας πω, επειδή ξέρω. Ένα πρωινό του Μάη, κατά πάσα πιθανότητα στις 11 Μαΐου, θα μαζέψει δημοσιογράφους σε ένα μπαρ στο Γκάζι. Εκεί θα τους παρουσιάσει μια ιδέα για τη δημιουργία ενός φόρουμ που θα βλέπει προς το μέλλον. Δεν είναι ακριβώς think tank, είναι κάτι πιο ουσιαστικό και άμεσο, αφού βάζει στο παιχνίδι της ανταλλαγής ιδεών ακόμα και τους απλούς πολίτες. Τέλος πάντων, με πρωτοβουλία του Καραχάλιου μαζεύεται μια ενδιαφέρουσα ομάδα ανθρώπων, από όλους τους πολιτικούς χώρους, με εξαιρετικό επιστημονικό ή κοινωνικό υπόβαθρο. Όλοι αυτοί θα παράγουν προτάσεις, θα επεξεργάζονται προβληματισμό με ορίζοντα το μέλλον, θα κάνουν εκδηλώσεις και ελπίζουν πως θα υπάρχουν αυτιά για να τους ακούσουν. Άλλωστε τι είναι αυτό που μας λείπει; Όχι τόσο ο λόγος, όσο τα αυτιά.

Γενικά τώρα τελευταία αρχίζω και παίρνω όλο και περισσότερα μηνύματα από ομάδες πολιτών που αρχίζουν να συσπειρώνονται σε πιο οργανωμένα σχήματα. Με εκνευρίζει που οι περισσότεροι λειτουργούν αφοριστικά, το κάνουν για να καταγγείλουν θεσμούς και πρόσωπα. Με γεμίζει επίσης φρίκη η ανάγνωση καταγγελιών κατά πανεπιστημιακών ή δημοσιογράφων που τυγχάνει να έχουν «άλλη» άποψη για θέματα που άπτονται των εθνικών. Αλλά σε γενικές γραμμές μου αρέσει αυτή η διάθεση οργάνωσης νέων πραγμάτων, έστω και αν δεν μπορούν να γίνουν μαζικά. Να σου πω και τι με τρομάζει; Η διάθεσή μας να εισάγουμε μόνοι μας φασιστική νοοτροπία στη ζωή μας. Καταγγέλλουμε την αντίθετη άποψη, αντί να επιβραβεύουμε την πολυφωνία. Αν κάποιος δεν συμφωνεί μαζί μας προτιμούμε να σιωπήσει. Τα ΜΜΕ μας έχουν κουράσει, οι δυνατές φωνές μας τρομάζουν, θέλουμε όλοι να βγάλουν τον σκασμό για να τους πούμε εμείς τι θα γίνει. Αρχίζω και συνειδητοποιώ ότι ο φασισμός δεν είναι μια κατάσταση που επιβάλλεται από πάνω προς τα κάτω. Συνήθως ακολουθεί την αντίθετη διαδρομή, τίθεται ως αίτημα από τη βάση. Σκέψου το…