O Ομπάμα, η Τουρκία και εμείς
Τελικά ο άνθρωπος ενέσκηψε στην Ευρώπη και στην περιοχή ως αδίστακτος αβανταδόρος των διεκδικήσεων της Τουρκίας. Το πρόβλημα ωστόσο δεν είναι ο Ομπάμα, αλλά η απίστευτη ανικανότητα της ελληνικής διπλωματίας και της αρχηγού της. Όταν το τουρκικό λόμπι αγρυπνεί κινώντας γην και ουρανό για να προωθεί διαρκώς τα τουρκικά συμφέροντα στην Ουάσινγκτον και εμείς υπνώττουμε, δεν μας φταίει ο όποιος Ομπάμα, αλλά το «ακατοίκητό» μας. Ποιος θα του έλεγε ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο είναι υποκείμενο διεθνούς δικαίου και δεν μπαίνει σε καμιά διαδικασία ανταλλακτικότητας και ποιος θα του επεσήμανε ότι η Λωζάννη προβλέπει συμμετρία μειονοτήτων και άρα στη Θράκη δικαιούνται έτσι να παραμείνουν 1.500 μουσουλμάνοι μόνον, όσοι και οι εναπομείναντες από τις διαρκείς εθνοκαθάρσεις Έλληνες της Πόλης;
Κάποιοι… ξερόλες «ημέτεροι» δικαιολόγησαν την προσβολή με το επιχείρημα ότι οι Αμερικανοί προτάσσουν τα γεωστρατηγικά συμφέροντά τους και η Τουρκία έχει «μέγα βάρος» που δεν το διαθέτουμε εμείς. Πρόκειται για παραμύθι. Οι ΗΠΑ έκαναν αυτά τα χρόνια στην ευρύτερη περιοχή μας τρεις πολέμους, του Κόλπου, του Ιράκ και της Γιουγκοσλαβίας. Και στις τρεις περιπτώσεις εξυπηρετήθηκαν από τον ελληνικό χώρο και σε καμία από την Τουρκία. Για τον Κόλπο και το Ιράκ από τη Σούδα. Για τη Γιουγκοσλαβία τα πάντα διήλθαν εκ Θεσσαλονίκης. Η Τουρκία έκλεισε κατάμουτρα τα σύνορά της στους Αμερικανούς.
Το πρόβλημα είναι ότι εμείς είμαστε μονίμως δεδομένοι και εις πρώτην ζήτησιν τα δίνουμε όλα. Ενώ οι Τούρκοι διαπραγματεύονται με βαρύτιμα ανταλλάγματα και συχνά ούτε τότε εκπληρώνουν τα συμπεφωνημένα.
Η Ελλάδα όφειλε να γνωρίζει πώς διαμορφώνει το αμερικανικό σύστημα την αίσθηση και τις διαστάσεις συμφέροντος. Και να ακολουθήσει τη συνταγή. Να διδαχθεί από τους Τούρκους, τους Εβραίους, τους Σκοπιανούς. Να κάνει, ό,τι κάνουν αυτοί. Όταν ο Ομπάμα στη Διάσκεψη του ΝΑΤΟ ονομάζει τα Σκόπια «Μακεδονία» και όχι FYROM, όπως οφείλει, δεν είναι ζήτημα μεγέθους του ασήμαντου βορεινού προτεκτοράτου ούτε δα της συνεισφοράς των 16 σκοπιανών φαντάρων στο Ιράκ! Είναι αποτέλεσμα της συστηματικής δουλειάς του σκοπιανού λόμπι στην Ουάσινγκτον πολυειδώς επικουρούμενου από το τουρκικό.
Το γνωστό Κέντρο Στρατηγικών και Διεθνών Σπουδών στις ΗΠΑ (CSIS) παρέδωσε στον Ομπάμα Έκθεση για την «εξελισσόμενη δυναμική» της Τουρκίας και τις «στρατηγικές επιλογές για τις σχέσεις ΗΠΑ – Τουρκίας» (εύστοχη παρουσίαση Δ. Κωνσταντακόπουλου «Κόσμος του Επενδυτή» 4-5/4/09).
Το περί ου ο λόγος CSIS θεωρείται μια από τις σημαντικότερες δεξαμενές σκέψης, νεοελληνιστί think tank.
Γκουρού του CSIS είναι οι «γνωστοί» μας κύριοι Μπρεζίνσκι και Κίσινγκερ. Οι Τούρκοι παίζουν στα δάκτυλα αυτές τις διαδικασίες. Εντοπίζουν και πληρώνουν στελέχη των δεξαμενών σκέψης ώστε στις εκθέσεις που ετοιμάζουν να υπάρχει πάντοτε ένα κεφάλαιο για τον «μοναδικό και αναντικατάστατο ρόλο» της Τουρκίας, πολύ περισσότερο όταν ολόκληρη η έκθεση, όπως η συγκεκριμένη, έχει θέμα την Τουρκία.
Η έκθεση κόπτεται για την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ. Εφ’ ω και ο Ομπάμα έγλειφε αδιάκοπα την καραμέλα της τουρκικής ένταξης προκαλώντας την έκρηξη Σαρκοζί και τη δυσφορία Γερμανίας – Αυστρίας.
Οι γκουρού θεωρούν το Κυπριακό «σοβαρό εμπόδιο» για την ένταξη και εμφανίζονται ευτυχείς με το δίδυμο Χριστόφια – Ταλάτ. Αναμένουν από αυτούς λύση που δεν διστάζουν να ονομάσουν το είδος της: «πιθανώς μια παραλλαγή του Σχεδίου Ανάν με άλλο όνομα»! Προετοιμάζουν μάλιστα χειρότερο μοντέλο, αφού εκτιμούν ότι ο τουρκικός στρατός «δύσκολα θα αποδεχθεί ξανά το Σχέδιο Ανάν χωρίς σοβαρά ανταλλάγματα»!
Οι αθεόφοβοι δεν ορρωδούν να προτείνουν ότι η αμερικανική διπλωματία «πρέπει να συνδυασθεί με ισχυρή πίεση στην ελληνοκυπριακή (sic!) κυβέρνηση» καίτοι αναγνωρίζουν ότι έχει ήδη προβεί αυτή σε μεγάλες παραχωρήσεις.
Και η κορύφωση της τραγωδίας, όπως την έχουν σκηνοθετήσει οι αρχιτέκτονες του ανθελληνισμού, είναι η εξής: Να κρατήσουν ζωντανές τις διαπραγματεύσεις Χριστόφια – Ταλάτ διότι η «λύση» θα εξαρτηθεί από τις εσωτερικές δυναμικές στη Μεγαλόνησο, αφού «μια κυβέρνηση (στην Ελλάδα) είτε της ΝΔ είτε του ΠΑΣΟΚ θα αποδεχθεί οιοδήποτε αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης».
Αν κρίνουμε από τη μέχρι τώρα πρακτική Ομπάμα, ο οποίος τηρεί κατά γράμμα τις υποδείξεις των «λομπιστών», πρέπει να περιμένουμε και άλλα δείγματα παρανοϊκού φιλοτουρκισμού του.
Η Άγκυρα με τον «αέρα» Ομπάμα θα φουσκώσει ακόμη περισσότερο το ούτως ή άλλως παραφουσκωμένο εγώ της και πεπεισμένη ότι μπορεί να «σχίζει και να περνάει» θα αξιώνει τα πάντα με τους δικούς της όρους.
Η καχεκτικής βούλησης πολιτική μας τάξη είναι άκρως αμφίβολο αν πήρε τα μηνύματα από τις παρούσες επιλογές και δράσεις Ομπάμα.
Χρειάζονται μεγάλες και τολμηρές αποφάσεις, οι οποίες θα αναθεωρήσουν την πολιτική μας έναντι ΗΠΑ και Τουρκίας. Αποφάσεις που θα αναζητούν νέες συμμαχίες. Όπως προκύπτει από την επίμαχη έκθεση, οι Αμερικανοί ανησυχούν από τυχόν «ανοίγματα» της Ρωσίας στην Κύπρο. Και είναι βέβαιον ότι θα ανησυχήσουν έτι περισσότερο για αμοιβαία ανοίγματα Ελλάδας – Ρωσίας.
Καιρός του ποιήσαι…