ΣΤΑΥΡΩΤΗΔΕΣ ΚΑΙ ΛΥΤΡΩΤΗΣ
Με τη σταύρωση και την Ανάσταση του Κυρίου ταυτίζεται ο Ελληνισμός. Στην πορεία των αιώνων σταυρώθηκε πολλές φορές και λυτρώθηκε, αντιστοίχως. Σταυρωτήδες του λαού μας πολλοί και ποικίλοι. Λυτρωτής είναι ο ίδιος ο λαός.
Μέρα που είναι ας τη γιορτάσουμε, αλλά από αύριο ας σκεφθούμε ότι είμαστε μπροστά σε μια νέα εποχή, με μεγάλες απρόβλεπτες ανατροπές, με νέα δεδομένα. Και ας ανασκουμπωθούμε όλοι, πρώτη η πολιτική μας ηγεσία, η οποία δεν μπορεί να απαλλαγεί από το σύνδρομο της μίζερης εσωστρέφειας και να κοιτάξει τον εθνικό της περίγυρο για να δει επιτέλους τις διεργασίες, τα τεκταινόμενα, τις μεθοδεύσεις που γίνονται για μια νέα σταύρωση του Ελληνισμού.
Ο Ελληνισμός -το έχουμε τονίσει πολλές φορές- έχει ένα ασύγκριτο όπλο: To πατριωτικό και ηθικό του φρόνημα, την εθνική του αυτοπεποίθηση, τα οποία μαζί με την κοινωνική αλληλεγγύη και ομοψυχία γίνονται όπλα ακαταμάχητα: Και είναι τα μόνα όπλα που λογαριάζουν οι εχθροί μας, τα μόνα όπλα που τρέμουν. Και αυτά τα όπλα είναι πανάρχαια και ταυτόχρονα, σύγχρονα. Και δεν χρειάζονται οικονομικές δαπάνες για να αποκτηθούν ούτε ανταλλακτικά. Υπάρχουν, ενυπάρχουν στην ψυχή του λαού, στη συνείδηση του έθνους, έρχονται από τα βάθη της Ιστορίας του και τους αγώνες των γενεών, αλλά δυστυχώς μένουν αναξιοποίητα από τη σύγχρονη ηγεσία του τόπου, κάθε μορφής ηγεσία, και ιδίως την πολιτική. Μας είναι ακατανόητο γιατί οι πολιτικές ηγεσίες δεν καλλιεργούν και δεν ενεργοποιούν αυτά τα όπλα.
Παράλληλα, τα νέα δεδομένα, η «νέα πολιτική» Ομπάμα στην περιοχή -δεν είχαμε καμία αμφιβολία γι’ αυτήν- επιβάλλουν και στη χώρα μας αλλαγή πολιτικής. Απαιτείται πλέον, πολιτική ευέλικτη, πολυδιάστατη και διπλωματικά επιθετική. Θα επαναλαμβάναμε εδώ ορισμένες σκέψεις που είχαμε κάνει παλαιότερα την 23-12-2007. Γράφαμε:
«H γεωστρατηγική θέση της χώρας μας επιβάλλει την άσκηση πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής, μια πολιτική την οποία ενστερνιζόταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, την είχε ασκήσει με επιτυχία ο Ανδρέας Παπανδρέου και την ασκεί -σήμερα- ο Κώστας Καραμανλής. Η ανάπτυξη τα τελευταία χρόνια οικονομικών και ενεργειακών σχέσεων με την αναδυόμενη υπερδύναμη, τη Ρωσία, όχι μόνον είναι αναγκαία, αλλά και ιδιαίτερης ζωτικής σημασίας. Δεν χρειάζεται να αναλύσει κανείς τους λόγους, γεωστρατηγικούς, οικονομικούς κ.λπ. οι οποίοι υπαγορεύουν μια τέτοια πολιτική. Και δεν χρειάζεται να επισημάνει τη σημασία της περαιτέρω διεύρυνσης αυτής της πολιτικής και με άλλες δυνάμεις του γεωπολιτικού περίγυρου των Βαλκανίων, αλλά και με δυνάμεις οι οποίες αποτελούν ενδοπεριφερειακούς στρατηγικούς πόλους εκείθεν και κάτωθεν της Μεσογείου».
Σε ό,τι αφορά τον κ. Ομπάμα, απευθυνόμενοι προς τους αφελείς που νόμιζαν ότι η εκλογή του θα είναι ευεργετική για την Ελλάδα, γράφαμε την 2-11-2008, δηλαδή τρεις μέρες πριν από τις εκλογές στις ΗΠΑ:
«Πρέπει να εμπεδώσουμε οι Έλληνες ότι η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ καταρτίζεται από επιτελεία του στρατιωτικοβιομηχανικού κατεστημένου με εθνικιστική σύνθεση, διανθισμένου με στοιχεία των μυστικών υπηρεσιών της χώρας αυτής. Χαράσσεται, δε, σε μακροπρόθεσμη προοπτική, τουλάχιστον εικοσαετίας, δυνάμενη φυσικά να αναπροσαρμόζεται κατά τις περιστάσεις. Η πολιτική αυτή εντάσσεται στο πλαίσιο της στρατηγικής για την παγκόσμια κυριαρχία, αλλά βέβαια κατά περιοχές: Καταρτίζεται, π.χ., μεσοπρόθεσμη εικοσαετής πολιτική για τη Μεσόγειο, ανάλογη για την Ασία, τη Μέση Ανατολή, τα Βαλκάνια, την Αφρική κ.λπ. Όλες αυτές οι πολιτικές είναι επεξεργασμένες, έτοιμες και απλώς παραδίδονται στον εκάστοτε Πρόεδρο να τις εφαρμόσει στο όνομα του δόγματος της παγκόσμιας κυριαρχίας». Και συνεχίζαμε: «Γιατί εκεί δεν κυβερνούν οι ρομαντικοί. Εκεί κυριαρχεί ο ρεαλισμός, το εθνικό τους συμφέρον, ο ωμός υπολογισμός. Εκεί κυριαρχεί ο εθνικισμός (ιδεολογία επεκτατισμού) ο οποίος, ταυτόχρονα, αρνείται τον εθνισμό (ιδεολογία αυτοσυνειδησίας, αυτοπροσδιορισμού των λαών). Έτσι, εμείς το πρώτο που πρέπει να κάνουμε είναι να πάψουμε να είμαστε αφελείς και ταυτόχρονα να αναπτύξουμε την εθνική μας αυτοπεποίθηση, την οποία κινδυνεύουμε να χάσουμε, αφού αφοπλιστήκαμε ηθικά ως λαός και ως έθνος. Ταυτόχρονα, να ασκήσουμε πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική με γνώμονα το εθνικό μας συμφέρον.»
Αλλά και μετά την εκλογή του, την 16-11-2008, μη συμμεριζόμενοι τους εδώ πανηγυρισμούς γράφαμε:
«Πανηγυρίζουν οι εδώ αφελείς για την εκλογή του Ομπάμα. Αυτό ήταν δυνατό να συμβεί, λένε, μόνο στη μεγάλη δημοκρατία των ΗΠΑ. Μόνον εκεί μπορούσε να εκλεγεί ένας μαύρος. Είπαμε και άλλοτε ότι πράγματι εκεί λειτουργούν οι θεσμοί, μόνον όμως για τον λαό τους. Και φυσικά για το εθνικό τους συμφέρον.
Επομένως, δεν εξελέγη ένας μαύρος, για την εκλογή του οποίου πανηγυρίζουν. Εξελέγη ένας ακραιφνής Αμερικανός με ό,τι αυτό σημαίνει για τη συνέχιση της παγκόσμιας κυριαρχίας των ΗΠΑ».
Αυτά γράφαμε και, δυστυχώς, δικαιωθήκαμε. Καιρός όμως είναι, να αφυπνιστούμε, να ομοψυχήσουμε, και να αποδυθούμε σε έναν πολυδιάστατο αγώνα για την Ελλάδα και τον Ελληνισμό. Το μπορούμε, αρκεί να το θελήσουμε.