Μια τραγική «παλιννόστηση»
Θρίαμβος και πάλι για τα κανάλια (ή άλλους «τηλεοπτικούς διαύλους» κατά τινας). Αγαλλίαση «ειδικών» περί την ψυχιατρική, την ψυχολογία και τους κοινωνιολογούντας τηλεπαραθυροεξαρτημένους. «Πιτσιρικάς» τραυμάτισε συσπουδαστή του και έτερους δύο και τελικώς έδωσε τέλος στη φρίκη της ζωής του. Διαγνώσεις (αγνώστου ασθενούς) και πλήρης μακρά και περισπούδαστη περιγραφή και ανάλυση της σχιζοφρένειας από τη μία, πλήρης μιμητισμός απολύτως ισχυρίζονται κάποιοι σοφοί, αναδεικνύοντας συστηματικά τον «ασιάτη» νέο που σκότωσε 32 στην Αμερική, τον Γερμανό ή τον Φινλανδό που εκτέλεσαν λιγότερους αυτοί βέβαια. Πλήρης απόρριψη του μιμητισμού από άλλους βαθείς επίσης παντογνώστες.
Με πλήρη βεβαιότητα πάντοτε για τη συμπεριφορά του αγνώστου τους νεαρού (ή κατά προτίμηση «πιτσιρικά»). Σταρ επικοινωνιακός ο κυλικειάρχης της σχολής. Τέτοια ώρα και εκεί καθόταν πάντοτε και έπινε τον καφέ του (ο δυστυχής). Δείξτε μας πού ακριβώς διαγκωνίζονταν οι «ερευνητές ρεπόρτερ». Λησμόνησαν να μας ενημερώσουν μόνο αν έπινε γλυκό τον καφέ και αν χρησιμοποιούσε καλαμάκι. Οι φωτογραφίες στο διαδίκτυο ήταν δικές του; Υπήρχε συνένοχος; Και άλλα ηχηρά παρόμοια. Τόσο «πιασάρικο» θεωρήθηκε το θέμα, ώστε κόντεψε να περάσει απαρατήρητος ο πολλαπλός ακρωτηριασμός με ηλεκτρικό πριόνι 30χρονης μητέρας από τον σύζυγο της.
Ομογενής από την Αμπχαζία ο τραγικός νέος. Σε ποια άραγε ηλικία έφθασε με τους γονείς του στην «πατρίδα»; Τι βρήκε εδώ; Την πολιτική που υλοποίησε το αλήστου μνήμης Ίδρυμα Υποδοχής Παλιννοστούντων της Πλατείας Συντάγματος., που από την ονομασία του και μόνο αναιρεί τον υποτιθέμενο στόχο του. Την υποδοχή, δηλαδή, ελλήνων «προσφύγων» και την αποκατάστασή τους; Εκτός, βέβαια, αν υποθέσουμε (πάνσοφοι όντες) ότι οι Έλληνες του Καυκάσου μετανάστευσαν προχθές («Προχθές» που ξεκίνησε και η «Αργώ» για την Κολχίδα…) και στις μέρες μας απαλλαγέντες των κομμουνιστικών καθεστώτων απεφάσισαν να γυρίσουν…
Τι μέτρα πάρθηκαν ποτέ για τα παιδιά των «παλιννοστούντων» ή ακόμα για τα παιδιά των πράγματι μεταναστών στις ευρωπαϊκές χώρες που τα άφησαν πίσω ή τα έστειλαν στους παππούδες τους για «ελληνορθόδοξη» παιδεία; Δηλαδή, στην πραγματικότητα, να τα πιάσουν στα δόκανα του «εξεταστικού» (για την τριτοβάθμια…) και όχι εκπαιδευτικού συστήματος, που έχουμε εφεύρει. Με τα ποικίλα όσα φροντιστήρια και τις συμπαρομαρτούσες «πρωτιές» και άλλες κενές περιεχομένου «διακρίσεις». Διακρίσεις που θα οδηγήσουν σε τηλεοπτικούς διαύλους, ώστε να μεγαλώνει η δυστυχία των «αποτυχόντων».
Δυστυχία που θα γευθούν αργότερα και θα κλαψουρίζουν αυτή τη φορά οι ίδιοι οι «επιτυχόντες» για τα «άχρηστα» πτυχία τους που οδηγούν στην ανεργία. Πιθανώς το παιδί από τον Καύκασο να μιλούσε την ελληνική κάπως «παράξενα» για τους ελλαδίτες συμμαθητές ή και τους δασκάλους του. Όλους αυτούς (τα παιδιά δεν φταίνε) που χρειάσθηκαν πολλές δεκαετίες για να υποψιασθούν ότι οι Πόντιοι και οι Κύπριοι μιλάνε αρχαία ελληνικά ιδιώματα, ενώ εμείς διδαχθήκαμε (;) γλώσσα μπασταρδεμένη από αδαείς γλωσσαμύντορες της δημοτικής «Η γλώσσα των γονιών μου έχει την ίδια σχέση με αυτή που μιλάνε στην σύγχρονη Ελλάδα, όσο ένα καρφί με ένα ρέκβιεμ», γράφει πόντιος φιλόσοφος που ήρθε για να πολεμήσει στην Κρητική επανάσταση του 1897.
Μόνωση, επικρίσεις, αποξένωση οδήγησαν ίσως στην ανάπτυξη πρωταρχικών αμυντικών παραληρηματικών ιδεών, που προοδευτικά θα οργανώθηκαν και προσδιόρισαν τη συμπεριφορά του νεαρού. Η διαταραχή ασφαλώς βρίσκεται στην ψυχική κατάσταση του ατόμου, αλλ’ έχει την ιδιότητα να παραποιεί τα πραγματικά γεγονότα. Μεταβάλλεται έτσι η εκτίμηση, η σημασία, το νόημα των εξωτερικών περιστατικών και συχνά συσχετίζονται με τον εαυτό του.
Καταστάσεις που αντικειμενικά θα έπρεπε να ενδιαφέρουν το άτομο χάνουν κάθε σημασία, ενώ άλλα, άσχετα με τη ζωή του, αποκτούν απότομα και αναπάντεχα εξαιρετική σημασία. Η απομόνωση από το περιβάλλον, η αποξένωση, συνεχώς αυξάνεται. Το άτομο απειλείται. Θα πρέπει να αμυνθεί ή να εκδικηθεί. Ή, ενίοτε, απλώς να προκαλέσει την προσοχή που με «κανονική» συμπεριφορά δεν έχει αποσπάσει.
Η παραληρηματική προεργασία, ενισχυμένη από τις λεπτομέρειες εγκληματικών πράξεων που αφειδώς του παρέχονται από τα ΜΜΕ οδηγεί στον σχεδιασμό, τη λεπτομερή προετοιμασία και τελικώς την εκτέλεση της «θυσίας» που ολοκληρώνεται με την εθελούσια αυτοκαταστροφή του τραγικού πλέον αυτόχειρα.
Σύντομα όλα θα ξεχαστούν για το εντυπωσιασμένο σήμερα κοινό. Για να παραμείνουν οι τραγικοί γονείς να προσπαθούν μέσα στον θρήνο τους να καταλάβουν τι έγινε.