Μια Ανάσταση μας σώζει…
Καλή Ανάσταση σε τι; Και γιατί; Και για ποιον; Μέσα στη χαρά αποφεύγεις να προβληματιστείς… Φέτος όμως δεν είναι το ίδιο ανέμελα με το χθες. Με πέρυσι. Όλα έχουν αλλάξει. Ξαφνικά. Λες και κάποιος πάτησε ένα κουμπί. Κι άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Προς τα πίσω. Η οικονομική κρίση, που χωρίς κανείς να μας έχει προϊδεάσει, αντίθετα μας καλούσαν να πάρουμε λεφτά που ήταν στη… διάθεσή μας, ήταν ο σπινθήρας στο φιτίλι που σιγόκαιγε χρόνια. Και μαύρισε ο ουρανός…
Πού να πρωτοκοιτάξεις και να πεις, ωραία πάμε εκεί… Όλα στην πυραμίδα της απαξίωσης. Έχουμε πάρει τον κασμά και βαράμε… Νομίζοντας ότι δεν είναι δικά μας! Ότι είναι κάποιων άλλων, ξένων. Και δεν βλέπουμε ότι εμείς χάνουμε συνεχώς. Οι ταγοί, όλοι χωρίς εξαίρεση, όλες οι εξουσίες έχουν βάλει στο ντουλάπι τους ρόλους τους. Κι έχουν μεταβληθεί σε μαγαζάκια. Συντεχνίες. Το δικό τους προσωπικό συμφέρον πάνω απ’ όλα… Όραμα η τσέπη μας! Και από κει και πέρα γαία πυρί μειχθήτω. Βάλαμε στην άκρη το εμείς. Τα θεωρούμε όλα δεδομένα. Αυτονόητα. Και δεν έχουμε καταλάβει ότι και τα κεκτημένα δεν είναι πλέον σίγουρα… Κλονίζονται. Ξεχάσαμε πού οφείλουμε την ύπαρξή μας, τη ζωή μας. Τη λευτεριά μας. Κανένας δεν νοιάζεται για τούτη τη χώρα. Να τη στηρίξουμε. Να την κάνουμε καλύτερη. Σκοτώνουμε την εικόνα της. Αρχίζει να θολώνει η κληρονομιά μας. Απογοητεύουμε τους φίλους μας… Και χάνουμε στηρίγματα… Τι έχουμε να δείξουμε σήμερα. Τι προβάλλουμε προς τα έξω. Βιτρίνα μας όχι πλέον η Ακρόπολη, που τη σκεπάσαμε με πανό… Ταυτότητα τα «Δεκεμβριανά». Προβάλλουμε μέρα νύχτα τα σκάνδαλα, υπαρκτά και κατασκευασμένα. Βγάζουμε μόνοι μας τα μάτια μας… Τίποτε άλλο δεν ακούμε, δεν βλέπουμε, δεν γράφουμε. Μαύρα κι άραχνα όλα. Γιατί οι άλλοι να πουν καλό λόγο για την Ελλάδα, όταν εμείς οι ίδιοι δεν τη φροντίζουμε, δεν τη στηρίζουμε, δεν την αγαπάμε…
Έλεος πια! Ας σκεφθούμε λιγουλάκι τη χώρα μας. Και τον λαό της, αν και όλοι εμείς τι είμαστε; Δεν φταίνε μόνο οι άλλοι. Φταίμε κι εμείς… Από τη θέση, τη δουλειά που έχει ο καθένας μας.
Μια ΑΝΑΣΤΑΣΗ χρειαζόμαστε. Παντού! Ανάσταση αξιών. Ανάσταση ιδανικών. Ανάσταση οραμάτων. Ανάσταση ελπίδας. Ανάσταση θεσμών. Για να πείσουν ότι υπάρχουν για όλους τους πολίτες και όχι για τους λίγους. Ανάσταση καθηγητών και δασκάλων. Ανάσταση της οικογένειας!
Όσο ποτέ άλλοτε, τούτες τις μέρες έχουμε ανάγκη μια Ανάσταση. Γιατί, όπως, για άλλη μια φορά, πολύ σωστά είπε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας, η οικονομική κρίση κάποια στιγμή θα περάσει, θα ζήσουμε, το θέμα είναι να μη μας βρει ρημαγμένους, χώρα και λαό, από τους κινδύνους που απειλούν τα εθνικά μας θέματα, ακόμη και τα ίδια τα σύνορά μας…
Καλή Ανάσταση στη χώρα.