Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΡΧΕΤΑΙ
Είναι όμως ταυτόχρονα και υπόθεση του συνόλου ως συλλογικού υποκειμένου που διεκδικεί αξίες και αρχές πνευματικού πολιτισμού, ποιοτικής αναβάθμισης της ζωής και της ύπαρξης του. Αξίες και αρχές που συνδέονται με διαχρονικά αγαθά του παγκόσμιου πολιτισμού, όπως είναι η ελευθερία, η δικαιοσύνη, και η ισότητα όχι μόνον έναντι του νόμου, αλλά και στην κατανομή του πλούτου και των αγαθών της κοινωνίας και της Γης.
Κάθε άτομο, κάθε ανθρώπινη ύπαρξη, κάθε έθνος ζουν τον δικό τους «Γολγοθά» και προσδοκούν στην Ανάσταση, που συμβολίζεται σε αυτό που πιο πάνω αναφέραμε , στη διεκδίκηση της ακαθόριστης και αφηρημένης -πλην μεστής σε διαλεκτικό περιεχόμενο- έννοιας της ελευθερίας. Η οποία σημαίνει τη χειραφέτηση, την ανεξαρτησία, την αποτίναξη της καταπίεσης και την ικανότητα του ατόμου και του συνόλου για αυτοπροσδιορισμό, αυτοπραγμάτωση, και εν τέλει την επίτευξη της ευτυχίας ως ενός τρόπου, όπως θα ‘λεγε ο Γκαίτε, μιας διαρκούς πορείας με πολλές στιγμές, ή πολλούς σταθμούς ευτυχίας του ανθρώπου.
Η Κύπρος αποτελεί ένα από τα σημεία της Υφηλίου, της οποίας ο λαός εξαιτίας της γεωγραφικής και γεωστρατηγικής – ειδικότερα, θέσης της νήσου, δεν μπόρεσε να ζήσει ούτε την ελευθερία ως ανεξαρτησία και χειραφέτηση, δηλαδή αυτοδιάθεση ούτε και τη διεθνή δικαιοσύνη. Ζει έναν διαρκή «Γολγοθά». Βρίσκεται συνεχώς σε αναζήτηση ελευθερίας ως συλλογικού αγαθού και την οποία επιδιώκει ενίοτε δυναμικά, όπως έγινε στη δεκαετία του ’50 με τον Απελευθερωτικό Αγώνα, συνήθως όμως, με τα μέσα που διαθέτει ο αδύναμος απέναντι στον ισχυρό, ειρηνικά μέσα διπλωματίας και πειθούς για το δίκαιο ενός λαού να αποζητάει την ελευθερία του, τη χειραφέτηση και την ανεξαρτησία. Η Κύπρος βρίσκεται εδώ και 35 χρόνια, υπό τουρκική κατοχή, ο «Γολγοθάς» είναι μακρύς και δύσκολος και ο σταυρός του μαρτυρίου του λαού βαρύς και ασήκωτος.
Η Κύπρος δεν ανήκει μόνο στην Ευρώπη, αλλά είναι και φορέας ευρωπαϊκού πολιτισμού, υπό την έννοια των αξιών, της ελευθερίας, της δημοκρατίας, του διαλόγου και της δικαιοσύνης. Αυτές τις αξίες και τέτοιες θεμελιώδεις αρχές θα έπρεπε, οφείλει δηλαδή η ηγεσία της, να τις προβάλλει σ’ ολόκληρο τον κόσμο ως τη βάση, δηλαδή το θεμέλιο αναζήτησης οιασδήποτε λύσης θα μπορούσε να επιτευχθεί.
Ένας λαός που διεκδικεί ελευθερία, που έχει μακραίωνο πολιτισμό, στηρίζει την ύπαρξη του στην αξιοπρέπεια. Δεν δικαιούται, δεν του πρέπει δηλαδή, η γελοιοποίηση. Και ένας λαός γελοιοποιείται όταν η ηγεσία του, υπακούοντας σε κελεύσματα ξένων, και νομίζοντας ότι βοηθούν εν τέλει την υπόθεση της ειρήνης και της επίτευξης λύσης, νοθεύουν στη διαπραγματευτική τους τακτική, αξίες όπως είναι η ελευθερία, η δημοκρατία και η δικαιοσύνη.
Μπορούμε να συζητούμε για Ομοσπονδία και για οποιοδήποτε πολιτειακό σύστημα θα κατοχύρωνε την αυτονομία λαών, κοινοτήτων και εθνοτήτων και την ικανότητάς τους να αναπτυχθούν διατηρώντας την πολιτιστική και πολιτική τους ιδιοσυστασία. Όμως σε όλα τα πολιτικά συστήματα της Δύσης, οι αφετηριακές τους στιγμές, τα θεμέλια πάνω στα οποία οικοδομούνται, είναι οι βασικές αρχές του δυτικού πολιτικού πολιτισμού, που σημαίνει ελευθερία για το σύνολο, ελευθερίες για τον καθένα, δικαιώματα και δημοκρατική αρχή, δηλαδή κράτος δικαίου. Δεν μπορεί κανένα ομοσπονδιακό σύστημα να οικοδομηθεί με νοθευμένες τις αρχές της Δημοκρατίας, των δικαιωμάτων και της ελευθερίας. Δεν μπορεί να υπάρξει κανένα πολιτικό σύστημα, στο οποίο παράλληλα με τις αυτονομίες να μη λειτουργεί η δημοκρατική αρχή για το σύνολο.
Ο «Γολγοθάς» της Κύπρου συνεχίζεται και η… Ανάσταση δεν έρχεται. Η Ιστορία όμως της Κύπρου επιβάλλει την αξιοπρέπεια, που υποδηλώνει διεκδίκηση ελευθερίας και δικαιώνει την ιστορία του λαού, αλλά και την προσδοκία ενός αναστάσιμου μέλλοντος.