Ανάμεσα στην ελπίδα και την ανησυχία…
Η αποστροφή αυτή του Μάξιμου Γραικού αντικαθρεπτίζει κατ’ αυτάς την πολιτική και ψυχολογική κατάσταση των κυβερνώντων και ειδικότερα του πρωθυπουργού.
Η κυβέρνηση μοιάζει με σκάφος «σαλευόμενον υπό ποικίλων ανέμων», ενώ η αξιωματική αντιπολίτευση εμφανίζει την εικόνα των Μανιατών του 17ου αιώνα, οι οποίοι με παραπλανητικά φώτα επιδίωκαν να οδηγήσουν τα πλοία που παρέπλεαν τον Κάβο Μαλιά έτσι που να προσαράξουν ώστε να επιπέσουν κατ’ αυτών για κούρσος.
Η «Νέα Δημορατία» κατέκτησε την εξουσία επαγγελλόμενη την ηθική κάθαρση, και χωρίς να το αντιληφθεί «λάκκον ανώρυξεν και ενέπαισεν αυτώ». Η προσδοκία της πλειοψηφίας του εκλογικού σώματος, αλλά και η «ευμενής ουδετερότητα» του υπόλοιπου τμήματος ενέμενε την υλοποίηση αυτών των υποσχέσεων, αν όχι στο μάξιμουμ, τουλάχιστον στο μίνιμουμ των επαγγελιών. Αντ’ αυτού οι «homines partes» (= οι κομματάνθρωποι) ανέμεναν σαν «μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά» να επιπέσουν και να κατασπαράξουν τα αγαθά και τα ωφελήματα της εξουσίας.
Ο πρωθυπουργός απομονώθηκε στο περικαλλές Μέγαρο Μαξίμου και κατά παραγνώριση των συμβουλών του θείου του και αρχηγέτη της Συντηρητικής Παράταξης («Στέγνωσα την ψυχή μου για να κυβερνήσω»), άφησε ανενόχλητα κάποια τρωκτικά ν’ αλωνίζουν!
Και σήμερα συλλαβίζει, αν γιγνώσκει, τα λόγια του Μάξιμου Γραικού, ή τα αντίστοιχα της Γραφής, «και εις το άλγος μου προσέθηκαν άλγος» και το φραγγέλιο παραμένει ανενεργό σε κάποια γωνιά του πρωθυπουργικού γραφείου.
Εν μέσω δε αυτών, κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης, καραδοκούν τα παράκεντρα εξουσίας και οι «βαρόνοι των μίντια» να διαπλάσουν εξουσίες «κατ’ εικόνα και ομοίωσή τους»…
Το κοινωνικό και πολιτικό σκηνικό τον τέταρτο μήνα του σωτήριου έτους 2009 στη «χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας» επαναφέρει στο ελληνικό προσκήνιο τα ερωτήματα του Skinner, που διατύπωσε ευθύς με το τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, το 1945, στο μυθιστόρημά του «Walden Two», «Τι μπορεί να προσάψει κανείς σ’ έναν τέτοιο κόσμο; Μόνον αυτό: υπάρχει κάποιος που τα σχεδίασε
όλα αυτά με αυτόν τον τρόπο».
Ο ίδιος συγγραφέας-φιλόσοφος σε επόμενο βιβλίο δοκίμιό του, το «Beyond freedom and dignity», θα διακηρύξει:
• «Πρέπει να επιχειρήσουμε βαθιές αλλαγές στην ανθρώπινη συμπεριφορά… Αυτό που μας χρειάζεται επιτακτικά είναι μια εφαρμοσμένη επιστήμη, μια τεχνολογία της συμπεριφοράς…».
Ο κοινός Έλληνας σήμερα «κυμαίνεται ανάμεσα στην ελπίδα και την ανησυχία». Διαπιστώνει καθημερινά ότι η κατάσταση κινείται υπεράνω των δικών του βλέψεων και προσδοκιών. Κέντρα και παράκεντρα εξουσίας κατασκευάζουν «είδωλα», ελέγχουν τη ροή και την ποιότητα των πληροφοριών και τείνουν στη διαμόρφωση καταστάσεων κατά το δοκούν και πέρα από τα συμφέροντα του κοινού ανθρώπου.
Παράλληλα εδώ και δύο δεκαετίες οι πολίτες αυτής της χώρας έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι τα δύο κόμματα εξουσίας έχουν αποτύχει στην αποστολή τους. Αλλά και ο ίδιος ο πολίτης αποφεύγει να καταλογίσει και στον εαυτό του τις ίδιες ευθύνες. Αποφεύγουμε να απαντήσουμε στο καίριο ερώτημα γιατί επανεκλέγουμε πολιτικούς που έχουν αποδειχθεί ανάξιοι της εμπιστοσύνης μας;
Και το κυριότερο: Πώς σε μια Δημοκρατία που διεκδικεί τον τίτλο της σύγχρονης και ευρωπαϊκής, οι πολιτικές δυναστείες ή χυδαϊστί οι φαμίλιες, κυριαρχούν στην πολιτική ζωή του τόπου;
Ταυτοχρόνως ο έλληνας πολίτης έχει ασπασθεί το αξίωμα ότι «για να δυνηθεί να πορευθεί στην ευθεία της προόδου ο τόπος και να ανανεωθεί ουσιαστικώς το πολιτικό δυναμικό χρειαζόμεθα ενημερωμένους πολίτες και υπεύθυνους ψηφοφόρους». Εν τούτοις όμως ο ίδιος πολίτης, συνειδητώς ή ασυνειδήτως, σπεύδει και επιβραβεύει τους «βαρόνους των μίντια», οι οποίοι διεκδικούν και επιτυγχάνουν να χειραγωγούν την εξουσία. Στις περιπτώσεις δε που οι εξουσίες παρακούνε τις εντολές τους, εν συγχορδία των «βαρόνων των μίντια» με τους πλούσια αμειβόμενους αντιφωνητές τους, επιδίδονται στη δημιουργία «τοπίων στην ομίχλη» και αποπροσανατολίζουν την κοινή γνώμη παρασύροντάς τους στη δική τους… πραγματικότητα!
• «Η ενημέρωσή μας ως ενεργών πολιτών εμφανίζεται εξαιρετικά υποβαθμισμένη, δεδομένου ότι ένα μικρό μόνο τμήμα του πληθυσμού διαβάζει καθημερινά πολιτικές εφημερίδες ή παρακολουθεί αναλυτική ειδησεογραφία στο διαδίκτυο, τα ηλεκτρονικά ιδίως ΜΜΕ παίζουν εδώ έναν καταλυτικό ρόλο, λόγω της περίφημης διαπλοκής, δηλαδή της ανάγκης ικανοποίησης των οικονομικών τους συμφερόντων διά μέσου της πολιτικής εξουσίας, εύκολα κάνουν το άσπρο μαύρο και, το πιο επικίνδυνο ίσως, το μαύρο άσπρο…». (Αντ. Καραμπατζός, «Βήμα Ιδεών». Απρίλιος 2009).
Τα δύο κόμματα εξουσίας δυσκόλως μπορούν αποποιηθούν την ποιητική απόφανση «για την ώρα που ενδίδουν και πηγαίνουν για τα Σούσα για σατραπείες και άλλα τέτοια». Άλλωστε έχει αποτυπωθεί στη συλλογική μνήμη για τις «ικεσίες των πολιτικών προς τους ”βαρόνους των μίντια”», η παρομοιώδης ρήση: «Όλοι περνούν από το γραφείο του Λ. Εκτός από τα τραμ»!